سازمان ملل، در هشتادمین سالگرد تاسیسش در سال ۲۰۲۵، می تواند با دستیابی به راه حلی پایدار برای درگیری‌ها در غرب آسیا، با استقبال از عضویت کشور فلسطین به عنوان ۱۹۴ امین کشور عضو سازمان ملل، این مناسبت را رقم بزند.

کنفرانس آتی سازمان ملل در مورد فلسطین که برای ژوئن سال جاری میلادی، تعیین شده، می‌تواند نقطه عطف و مسیری تعیین کننده و غیرقابل برگشت به سوی صلح در غرب آسیا باشد. دولت ترامپ با حمایت از راه حل دو کشوری و توافق جامع صلح خاورمیانه در گردهمایی ماه ژوئن در نیویورک، تا حد زیادی به منافع آمریکا و جهان خدمت خواهد کرد.

در میان وحشیگری تکان دهنده اسرائیل در غزه، لبنان و سوریه، با این وجود روزنه کوچکی از امید ظاهر شده است. تقریباً تمام جهان حول راه حل دو کشوری به عنوان کلید صلح منطقه ای متحد شده اند.  در نتیجه، اکنون یک توافق جامع در دسترس است.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد اخیرا قطعنامه ای دگرگون کننده را با اختلاف زیادی تصویب کرد. مجمع عمومی سازمان ملل خواستار پایان دادن به اشغال غیرقانونی رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۶۷ است و حمایت تزلزل ناپذیر خود از راه حل دو دولتی را مجددا تایید می کند. مهمتر از همه، این قطعنامه یک نقشه راه برای ایجاد یک کشور فلسطینی در کنفرانس بین المللی سطح عالی که در ژوئن امسال در سازمان ملل برگزار می شود، ترسیم کرد.

در نظر بگیرید که فلسطینی ها و جهان چقدر منتظر این لحظه بوده اند. در سال ۱۹۴۷، سازمان ملل برای اولین بار مسئولیت رسیدگی به مسئله فلسطین را برعهده گرفت. با قطعنامه ۱۸۱، مجمع عمومی سازمان ملل متحد تقسیم فلسطین اجباری به دو کشور مستقل یکی یهودی و دیگری عربی را پیشنهاد کرد. افسوس که تقسیم پیشنهادی نه منصفانه بود و نه مورد توافق طرفین قرار گرفت. ۴۴ درصد از زمین را به فلسطینیان اختصاص داد، در حالی که آنها ۶۷ درصد از جمعیت را تشکیل می دادند. هنوز قبل از بازنگری در این طرح و حل و فصل مسالمت آمیز آن، گروه های تروریستی صهیونیستی شروع به پاکسازی قومیتی بیش از ۷۰۰ هزار فلسطینی از خانه هایشان، به اصطلاح نکبت یا فاجعه، از مردم فلسطین کردند.

پس از اینکه رژیم اشغالگر استقلال یکجانبه خود را اعلام کرد و همسایگان عرب را در جنگ شکست داد، کنت فولکه برنادوت، یک میانجی ارشد سازمان ملل تلاش کرد راه حل دو دولتی را احیا کند.  با این حال برنادوت توسط یک سازمان شبه نظامی صهیونیستی به نام Lehi ترور شد.

رژیم پروتکل لوزان ۱۹۴۹ را امضا کرد و راه حل دو کشور را تحت نظارت سازمان ملل احیا کرد، اما سپس آشکارا آن را نادیده گرفت. در عوض، تلاش ۷۵ ساله صهیونیست‌ها برای انکار فلسطینی ها از حقوقشان برای داشتن یک سرزمین بود.

برای چندین دهه، دولت ایالات متحده، تحت هدایت لابی‌های اسرائیلی، ریاست یک روند مذاکرات ساختگی را برعهده داشت.  این تلاش‌ها ظاهرا شامل گفت‌وگوهای مستقیم دوجانبه بین یک قدرت اشغالگر و یک ملت اشغال شده، احزاب ذاتا نابرابر بود که در آن هدف اسرائیل همیشه رد یک کشور مستقل فلسطینی بود. در بهترین حالت، رژیم «بانتوستان‌ها» را پیشنهاد کرد، یعنی مناطق کوچکی  که فلسطینی‌ها تحت کنترل اسرائیل زندگی می‌کردند.

روند تحت سلطه ایالات متحده از اواسط دهه ۱۹۷۰ ادامه یافته، از جمله توافقنامه کمپ دیوید ۱۹۷۸، کنفرانس ۱۹۹۱ مادرید، توافقنامه اسلو ۱۹۹۳-۱۹۹۵، اجلاس سران کمپ دیوید ۲۰۰۰، نقشه راه چهارجانبه برای صلح در سال ۲۰۰۳ و کنفرانس آناپولیس ۲۰۰۷.  در این روند تالار آینه، اسرائیلی‌ها به طور مداوم یک کشور فلسطینی را مسدود کرده‌اند، در حالی که میانجی‌های آمریکا پیوسته فلسطینی‌ها را به دلیل ناسازگاری آنها سرزنش می‌کنند.

دولت ترامپ می تواند تصمیم بگیرد که در کنفرانس آتی سازمان ملل، بازی را تغییر دهد، به نفع آمریکا، منافع و امنیت بلندمدت رژیم صهیونیستی و به نفع خاورمیانه و صلح در جهان. ایالات متحده در واقع تنها وتوی باقی مانده علیه یک کشور فلسطینی است. اسرائیل هیچ حق وتویی در مورد یک کشور فلسطینی یا صلح در این مورد ندارد. فقط ایالات  متحده این حق وتو را دارد.

بله، نتانیاهو ایده هایی غیر از صلح دارد. او و ائتلافش همچنان یک هدف دارند: نفی تشکیل کشور فلسطین از طریق گسترش فتوحات ارضی که اکنون نه تنها فلسطین اشغالی بلکه بخش هایی از لبنان و بخش رو به رشدی از سوریه را هم شامل می شود.
سیاست خارجی جدید ایالات متحده در خاورمیانه مورد نیاز است. سیاستی که به جای جنگ بی پایان، صلح را به ارمغان می آورد.  همانطور که توسط دیوان بین المللی دادگستری دستور داده شده و همانطور که از طریق مجمع عمومی، اتحادیه کشورهای عرب نشان داده شده اکثریت قاطع جهان طرفدار راه حل دو دولتی هستند.

کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد فلسطین یک فرصت کلیدی و حیاتی است که می تواند قفل صلح همه جانبه را برای خاورمیانه، از جمله هفت اقدام به هم پیوسته، باز کند:

آتش بس فوری به دستور سازمان ملل در تمام جبهه های درگیری، از جمله رژیم صهیونیستی، فلسطین، لبنان، سوریه، یمن وعراق  و آزادی فوری گروگان ها و اسیران جنگی در همه نهادها.
پذیرش کشور مستقل فلسطین به عنوان ۱۹۴ امین کشور عضو سازمان ملل در چهارم ژوئن ۱۹۶۷ با پایتخت آن در بیت المقدس شرقی مرز دارد. خروج نیروهای مسلح اسرائیل از سرزمین های اشغالی در سال ۱۹۶۷، با معرفی همزمان نیروهای بین المللی و امنیت تحت دستور سازمان مللتضمین حفاظت از همه جمعیت هاحفاظت از تمامیت ارضی و ثبات لبنان و سوریه و غیرنظامی کردن کامل تمامی نیروهای غیردولتی و خروج تمامی ارتش های خارجی از کشورهای مربوطه.
پس از چندین دهه خشونت و جنگ، فرصت صلح اینجا و اکنون است.  تلاش سازمان ملل برای صلح همه جانبه بهترین امید و فرصت در چند دهه اخیر است.