ایمان عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ نوشت: هیچ‌کس را نمی‌توان در تاریخ ورزش ایران با غلامرضای تختی مقایسه کرد. او زخم‌خورده روزگارش بود و معنای درد را بهتر از دیگران می‌فهمید. به خاطر همین روح بزرگ و دردمندش هم بود که علی‌وار در کنار مردم ایران نفس می‌کشید و زندگی‌اش را وقف کمک و دستگیری به نیازمندان می‌کرد. سینمای ایران تاکنون دوبار به مرگِ اسطوره پرداخته ولی هیبت سوژه چنان راست‌قامت و بزرگ بوده که آثار را در بازنمایی تمام آن مصائب در مرتبه پائین‌تری قرار داده است. مگر می‌شود از روح بزرگ قهرمان اساطیری ایرانیان گفت و آن را به عینی‌ترین شکل ممکن در قالب سینما به تصویر کشید.