درباره اجرای پلی بک برخی خوانندگان پاپ
بیش از ۹۰۰ نفر در سالن تاریک نشستند. چشم چشم را نمی‌بیند. صدای دست و سوت بلند می‌شود و خواننده روی صحنه می‌آید. شور و شوق کل سالن را فرا میگیرد و خواننده انقدر در گیر انجام حرکات موزون می‌شود که یادش می‌رود میکروفن را جلوی صورتش بگیرد و جالبتر اینکه صدایش پخش می‌شود بیآنکه بخواند!
هوادارن انقدر در شوق دیدن خواننده محبوب‌شان هستند که در آن تاریکی متوجه این موضوع نمیشوند. اما بازتاب فیلم‌های کنسرت در شبکه‌های اجتماعی، خبر از پلیبکخوانی می‌دهد. اینجاست که صدای مخاطبی که بلیت میلیونی خریده تا صدای خواننده را به‌صورت زنده بشنود در می‌آید و موج اعتراض درباره یک خواننده راه میفتد.
البته در سال‌‌های اخیر این اتفاق برای طرفداران پیگیر موسیقی دیگر عجیب و باورنکردنی نیست. از اوایل دهه ۹۰ که مصادف شد با ورود گسترده خوانندگان پاپ، این امر با سرعت بیشتری ادامه پیدا کرد تا امروز که شاید کمتر خواننده‌ای باشد که از پلیبک در کنسرت‌های خود استفاده نکند.
محسن ابراهیمزاده، ماکانبند، حمید هیراد، مجید رضوی، هوروش‌بند و... نامهای آشنایی هستند که پلیبک خواندن‌شان در سال‌‌های اخیر، واکنشهای مختلفی را در فضای مجازی به دنبال داشته است. یکی از آنها زمین می‌خورد و میکروفن از دستش میفتد اما صدای خواننده هنوز پخش می‌شود و دیگری بالای سن بالا و پایین میپرد اما نفسش یاری می‌کند تا همچنان پرقدرت بخواند.
شاید این سوال در ذهن مخاطب مرور شود که یک خواننده با کلی طرفدار، چرا باید با دست گذاشتن روی پلیبک، سابقه و محبوبیت خود را خدشه‌دار کند. این موضوع چند دلیلی را شامل می‌شود؛ اول اینکه پلیبک خواندن از لحاظ هزینه‌ای برای تهیه‌‌کننده مقرون بهصرفهتر است. دوم اینکه برخی خوانندگان از فرط ناتوانی برای اجرای زنده، ترجیح میدهند با گول زدن مخاطب جایگاه و وجهه هنری خود را حفظ کنند.
از طرفی دیگر اجرای پلیبک اشتباهات کمتری را نسبت به اجرای زنده دارد و گویا کنسرت‌گذاران ترجیح میدهند با خیال آسوده، کنسرت برگزار کنند و لو رفتن اجرای پلیبک را به جان بخرند. نتیجه این رفتار هم برای مخاطب می‌شود، خرید بلیت میلیونی برای شنیدن لب‌خوانی خواننده!
مطالب پیشنهادی
