اتحاد ملی و میهنی یا نفاق؟!

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، تب جام جهانی را متصدیان فوتبالی صدا و سیما مدیریت کردند. اما نه مدیریتی که به نفع فوتبال و در راستای رشد و توسعه پارامترهای تربیتی و پرورشی فوتبال باشد. بلکه بیشتر در جهت حفظ منافع مافیای فوتبالی گزارش تهیه و کارشناس دعوت کرده و اعمال سلیقه کردند. کار به جایی رسید که جناح مخالف فوتبالی نزدیک بود سکته‌ای بزند و دار فانی را وداع گوید.

نماینده، ایدئولوگ، هوچی یا هرچیز دیگری که اسمش را می‌گذارید هم بیکار ننشست و کلیپ یکی از سخنرانی‌هایش را که در هجو و مذمت فوتبال و بطلان کلی آن بود در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد. در این کلیپ از واقعیاتی گفت که در ظرف مکانی و زمانی امروز جامعه نمی‌گنجید.

از وظیفه و کاربرد فوتبال در دوقطبی کردن جامعه گفت و الیناسیونی که در اهالی فوتبال ایجاد می‌شود و بیهودگی که شأن و فطرت آدمی را به زیر سوال می‌برد.

از ظرف زمانی و مکانی صحبت شد و اینکه همین دوست ایدئولوگ‌مان در برهه‌ای از زمان صداو‌سیما ملک مطلقه‌اش بود و طی سال‌ها داشتن تریبون نتوانست با جوانان این مرز بوم رابطه‌ای برقرار کند و جوانان نیز هیچ سنخیتی را در کلام ایشان با خود نمی‌دیدند.

سرانجام تهیه‌کنندگان، مجریان، برنامه‌ریزان و دست‌اندر‌کاران فوتبالی امروز صدا و سیما نیز چیزی شبیه به همین دست‌اندر‌کار ضد فوتبالی است. فوتبال شمشیری دولبه است، برای سنجش کارایی آن به جهت کارکرد آن باید توجه داشت، می‌تواند اتحاد ملی و میهنی را تقویت کند و در جهت مخالف نیز می‌تواند باعث تشتت آرا و نفاق جامعه شود.

نتایج مسابقات جام جهانی در جهت اراده سازمان‌های جهانی و خارج از اراده دست‌اندرکاران فوتبالی ماست و وقتی ایدئولوگ‌های فوتبالی ما نتایج را رنگ و لعاب زدند و باخت را برد تفسیر و تشریح کردند و فوتبال معمولی را شاهکار خواندند و ما را نماینده مطلق آسیا نامیدند خبر از نتایج بازی‌های آینده ژاپن و کره نداشتند. وقتی آمارهای پاس صحیح، مالکیت توپ و انتقال از خطوط بازی‌های تیم‌مان منتشر شد، ناعادل بودن مجریان تلویزیونی‌مان بر‌ملا گشت. آنها سکوت را پیشه کردند و تغییر رویه دادند و هنرمندان یکه‌تاز، عرصه هنر فوتبالی را با انعکاس مصاحبه‌ای جنجالی به جان هم انداختند و باعث شدند، موضوعات روز شبکه‌های اجتماعی تغییر جهت داده شود و این بازتاب جدید و به دست گرفتن سرنخ جدید، خون مبلغان و ایدئولوگ‌های تفکر‌های سنتی را به جوش آورد که ‌ای ملت به ساز که می‌رقصید؟ ساز فوتبالی! وای برشما! این فوتبال یک روی سکه تحمیق است و روی دیگرش آن افکار منحطی است که هیچ خریداری ندارد.

از ابزار فوتبال باید در راستای تعالی و رشد آدمی استفاده کرد. مربی و رهبران فوتبالی در درجه اول باید دارای خصوصیات جمع‌گرایی باشند و اگر روح منفعت‌طلبی شخصی در آنان بیدار و اولویت داشته باشد، ماحصل فوتبال این خواهد شد که می‌بینید. برای آن خطیب ایدئولوگ نیز همین استدلال موثق است. مربیان جامعه باید دور منافع شخصی را خط بکشند، تا کشور در تمامی جهات رشد و توسعه یابد.