استقلالِ دیشب، تیمِ موسیمانه بود. برای تاثیر او در تغییر فوتبال تیم. این تغییر مهم است چون در روند اتفاق افتاده، نه صرفا نتیجه و البته شروع یک مسیر سخت است که باید با پرداختن به جزئیات طی شود. بخش اول، اهمیت دادن به زمان است. ایجاد فرصت برای اجرای کامل ایده‌های فنی پیتسو و همکارانش در تیم و ارتقای کیفیت فوتبالش و دوم، فهم درست از موقعیت تیم است. مدیریت توقعات که قرار نیست در کوتاه‌مدت براورده و تحلیل شود.

استقلال برابر الاهلی تیم شایسته‌‌ای بود. حتی اگر VAR یار نبود و در دقایق پایانی همه‌چیز را می‌باخت، باز هم قابل‌احترام بود. چون نشانه‌های مهم‌تری از پیشرفت را از خود نشان داد؛ با چند شاخصه فنی و عوامل تاثیرگذاری که از تیم پیتسو، استقلال متفاوت‌تری نسبت به ابتدای فصل ساخته است. حتی اگر این تفاوت‌ها محدود باشد که نیست.

۱. استقلال دیگر زیر توپ نمی‌زند، ساخت بازی آن از عقب زمین درست شکل می‌گیرد و با پاس‌های کوتاه سعی در شکستن پرس حریف دارد. حفظ و گردش توپ در استقلال بهتر شده و پیتسو علاوه‌بر افزایش توان بدنی تیم، استقلال را در تمان خطوط منظم‌تر کرده و بازیکنان شرح وظایف مشخص‌تری دارند. ساختار دفاعی تیم هم منسجم‌تر است، آن‌قدر که در ۳ بازی اخیر در جریان بازی گل نخورده است‌. در بخش تهاجمی اما با تیم چندان خلاقی مواجه نیستیم. اما مشخص است که با همین بضاعت، برنامه دارد. دیشب هم پس از مدت‌ها برتری عددی ایجاد می‌کرد و زهردارتر بود. مسعود جوما یا کوجو می‌توانند راه‌حل باشند؟ شاید اما این تیم نیاز به بازیکنان مهم‌تری در جلوی زمین نیاز دارد.

۲. کاری که موسیمانه باید انجام دهد را استقلال چند سال قبل با استراماچونی تجربه کرده است. و البته در سطوح کوچک‌تر با شفر و ساپینتو؛ یک دست کردن تیم، بازگرداندن کاریزما به فوتبال استقلال و ساختن تیمی که به دور از محافظه‌کاری برای موفقیت حریص است. استقلال برابر الاهلی بیش از گذشته این ویژگی‌ها را داشت و این امیدوارکننده است. هر چند تیم باز هم تاوان اشتباهات فردی‌ را پرداخت کرد، اما این اعتماد به نفس به وضوح در عملکرد فنی بازیکنان دیده شد. روزهای خوش استقلال آغاز شده؟ هنوز مشخص نیست اما می‌توان به آغاز عصر جدید تیم امیدوار بود. البته اگر مدیریت باشگاه نخواهد باز هم جان تیم را بگیرد.