پرسپولیس سومین شکست فصل خود را در 11 بازی که تحت هدایت خوان گاریدو بوده متحمل شد و در 8 بازی دیگر فقط 5 مسابقه را برنده بوده که مقابل تیم‌هایی چون فولاد، استقلال، چادرملو، آلومینیوم و شمس‌آذر قزوین رقم خورد. شاید بتوان گفت پرسپولیس با هر مربی با این نفراتی که در اختیار دارد به‌مصاف تیم‌های اشاره‌شده می‌رفت (به‌غیراز دربی پایتخت) برنده بود.

واقعیت امر این است که گاریدو فقط دو بار در لیگ توانست بازی باخته را با تساوی عوض کند که اولی مقابل ذوب‌آهن در هفته اول لیگ بود و دومی مقابل تراکتور در هفته دوم که قطعاً آن تساوی را مدیون درخشش الکسیس گندوز بود. در بازی‌های دیگری مثل الاهلی، السد و استقلال خوزستان تیم گاریدو وقتی گلی را در همان نیمه اول دریافت کرده نتوانسته آن را جبران کند و به‌نوعی به بن‌بست تاکتیکی خورده است. البته در این میان شاید برخی به عملکرد مهاجمان این تیم خرده بگیرند که باید گفت در همین بازی آخر با استقلال خوزستان، سرخپوشان فقط با ارسال توپ‌های بلند توانستند روی اتفاق صاحب موقعیت شوند و کار تاکتیکی خاصی نداشتند.

به‌طورکلی می‌توان این نتیجه را از عملکرد گاریدو گرفت که او در بازی‌های سخت و در مقابل مربیان صاحب ایده و تاکتیک به مشکل می‌خورد. مسئله‌ای که نشان می‌دهد مرد اسپانیایی بعضاً در بازی‌های سخت تیمش به‌نوعی دچار سردرگمی تاکتیکی می‌شود.

پرسپولیس در فصل جاری در هیچ بازی با کمتر از دو تغییر به میدان نرفته است. ترکیب سرخپوشان از هفته اول تا هفته هشتم و همچنین سه بازی این تیم در لیگ نخبگان که در حین این بازی‌ها برگزار شد، در هر مسابقه میانگین سه تغییر را داشته است. آماری که نشان می‌دهد گاریدو یا ترکیب تیمش را هنوز نشناخته یا اینکه مصدومیت‌های پی‌درپی بازیکنان باعث شده که او مجبور شود تغییری در ترکیب ایده‌آل تیمش ایجاد کند؛ اما این تغییرات بیشتر در میانه زمین و خط حمله رخ‌داده است. درواقع می‌توان گفت از جمع هافبک‌ها و مهاجمان پرسپولیس فقط وحید امیری بوده که گاریدو او را از ترکیب کنار نگذاشته و بقیه نفرات بیشتر به خاطر مسائل فنی حداقل دو یا سه بازی را از روی نیمکت آغاز کرده‌اند. به نظر می‌آید کلاً سبک‌کاری گاریدو این است که به یک ترکیب دلخوش نباشد و شرایطی را به وجود آورد که ترکیب تیمش برای حریفان راحت قابل حدس نباشد. هرچند ترکیب تیم او به لطف جاسوسانی که دارد شب قبل از مسابقه در اختیار کانال‌های شرط‌بندی قرار می‌گیرد.

اگر فکر کنیم در رختکن پرسپولیس همه‌چیز ایدئال است و اعضای این تیم کاملاً از شرایط تیمشان و تمرینات، تاکتیک سرمربی و ارنج مدنظر او رضایت دارند، اشتباه کرده‌ایم. واقعیت امر این است که از همان هفته‌های اول لیگ اگرچه تیم نتایج قابل قبولی کسب کرده و به‌خصوص در لیگ عملکرد خوبی داشته، بعضاً بازیکنان پرسپولیس نسبت به چند مسئله اعتراض داشتند. اول اینکه تمرینات بیش‌ازحد پرفشار است و باعث مصدومیت آنها می‌شود که این اتفاق طبق آمار کادر پزشکی سرخپوشان با 15 مورد کشیدگی عضله رخ‌داده که اصلاً آمار خوبی نمی‌تواند باشد. مسئله دیگر نوع تاکتیک گاریدو است.

او اصرار زیادی به پاس‌های بلند از خط دفاع به کناره‌ها یا مهاجمان دارد و اصلاً علاقه‌ای به کارهای ترکیبی و به اصلاح در عمق زدن ندارد. برخلاف یحیی گل‌محمدی و اوسمار ویرا که اصرار به کارهای ترکیبی، سرعتی و در عمق داشتند. برخی بازیکنان اسمی پرسپولیس از همان هفته‌های ابتدایی نظرشان این بود که این تاکتیک آنها فقط در بازی‌هایی جواب می‌دهد که حریفان فضای کافی را در اختیارشان قرار می‌دهند اما وقتی اکثر رقبای آنها به بازی بسته و فشرده روی می‌آورند با بازی مستقیم نمی‌شود خلق موقعیت کرد و بازی‌شان نیز کیفیت خود را از دست می‌دهد.

بعد از بازی اخیر پرسپولیس با استقلال خوزستان هم چند بازیکن اسمی این تیم نسبت به نوع تاکتیک اتخاذشده برای این بازی انتقاد داشتند و تأکیدشان این بود سرمربی حریف دست آنها را خوانده و همه روزنه‌ها را برای بازی هوایی به رویشان بسته است. اعتقاد سرخپوشان این است که تاکتیک گاریدو فقط زمانی که از حریف پیش افتاده‌اند، جواب می‌دهد و در شرایط طبیعی آنها باید بیشتر حفظ توپ و کار ترکیبی داشته باشند. این انتقادات درحالی در رختکن پرسپولیس مطرح می‌شود که گاریدو اصرار شدیدی دارد که تیمش باید با همان روشی که می‌خواهد بازی کند و به‌نوعی انتقادی را متوجه تاکتیک مدنظرش نمی‌داند. اگرچه گاریدو به‌عنوان یک مربی با دیسیپلین معرفی می‌شود اما چنین رفتارهایی می‌تواند او را به مرز دیکتاتوری بکشاند.

متن گزارش حمیدرضا اسکندری، خبرنگار گروه ورزش را در روزنامه فرهیختگان بخوانید