درباره به آتش کشیدن چادرهای آوارگان فلسطینی
علی ملکیرژیمصهیونیستی اردوگاه آوارگان فلسطینی و زن و کودک و پیر و جوان را به خاک و خون کشید. تراژدی سنگینی که هر شکلی از خواندن و نوشتنش، چیزی از سیاهی آن کم نمی‌کند. رسانه‌های منطقه می‌گویند بمب‌های رژیم بامداد دوشنبه در حالی بر سر چادرها فرود آمد که بسیاری از ساکنان آنها به‌ویژه کودکان در خواب بودند. شاهدان و خبرنگاران حاضر در اطراف «بیمارستان شهدای الاقصی» در «دیر‌البلح» هم می‌گویند صدای ضجه و فریاد یاری افرادی که در آتش می‌سوختند، به گوش می‌رسید.
در نهایت 30 چادر و 300 فلسطینی سوختند و زخمی و شهید شدند و مردم و نیروهای امدادی، مستأصل از فاجعه‌ای که مقابل خود می‌دیدند، تنها با سطل‌های آب سعی می‌کردند آتشی را که هرلحظه شدتش بیشتر می‌شد، خاموش کنند. با این حال زبانه‌های آتش به حدی بود که به بیمارستان شهدای الاقصی در نزدیکی چادرها هم رسید. نتانیاهو در حالی کشتار مردم عادی را تحت عنوان حمله به گروه‌های نظامی و شبه‌نظامی توجیه میکند که گزارش‌های واضح و دقیقی از سابقه حملات مستقیمش به اردوگاه‌های آوارگان و بیمارستان‌ها و مدارس وجود دارد که کاملا خلاف قطعنامه‌ها و معاهدات بین‌المللی است.
حمله به روستاها و اخراج چادرنشین‌ها در کرانه
تخریب چادرها و خانه‌های مردم فلسطین در طول سال‌ها به‌ویژه پس از جنگ 1967 و اشغال کرانه باختری توسط اسرائیل، به بهانه ساخت و سازهای غیرمجاز به دفعات اتفاق افتاده است. از جمله جوامعی که در این مناطق هدف قرار گرفته شده‌اند، «بدوی‌ها» در منطقه «مسافر یطا» و «خان‌الاحمر»ند. در این مناطق اسرائیل به‌طور مکرر خانه‌ها و چادرهای آنها را به بهانه نداشتن مجوز تخریب کرده است. خان الاحمر، یکی از همان روستاهایی است که بارها مورد تخریب قرار گرفته و طبق معمول تلاش‌های بین‌المللی برای جلوگیری از تخریب آنها چندان مؤثر نبوده است.
قتل‌عام 3500 فلسطینی در صبرا و شتیلا
آوارگان فلسطینی در اردوگاهها از جنایات صهیونیست‌ها در امان نیستند. «شتیلا» اردوگاه آوارگان فلسطینی و «صبرا» محله مجاور آن در جنوب غربی بیروت، در پایتخت لبنان بود که فلسطینیان برای در امان ماندن از آتش جنگ، به آنجا رفته بودند. رژیم‌صهیونیستی سه روز لبنان را محاصره کرده بود و حتی اجازه نمی‌داد تا کارکنان بین‌المللی بشردوستانه و خبرنگاران وارد منطقه شوند. نهایتا از روز 16 سپتامبر 1982 ارتش رژیم‌صهیونیستی با همکاری نزدیک با شبه‌نظامیان لبنانی، به آنها اجازه داد تا وارد اردوگاهها شوند و طی سه روز کشتار مداوم، حداقل 3500 غیرنظامی فلسطینی را به طرز وحشیانه‌ای قتل عام کردند. منابع محلی حکایت می‌کنند که در طول شب، سربازان صهیونیست برای روشن نگه‌داشتن آسمان، خمپاره‌های منور شلیک می‌کردند تا شبه‌نظامیان بتوانند به کشتار مردم در کوچه‌های باریک اردوگاهها ادامه دهند.
پس از کشتار صبرا و شتیلا، سی‌وهفتمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل، خواستار تحریم رژیم‌صهیونیستی شد و بیش از ۳۰۰ سازمان جامعه مدنی در سراسر جهان به فراخوانی پیوستند که از سازمان ملل خواسته بود تا در مورد آپارتاید و نسل‌کشی رژیم‌صهیونیستی تحقیق کند و اقدامی موثر انجام دهد.
هیچ ابزاری برای آگاهی از وضعیت اردوگاه نیست|
۲۰ سال بعد در فاصله سوم تا هفدهم آوریل سال ۲۰۰۲، ارتش رژیم‌صهیونیستی، «اردوگاه آوارگان جنین» را با به شهادت رساندن 52 فلسطینی و بی‌خانمان‌کردن ۱۳ هزار نفر از آنها، به خاک و خون کشید. نیروهای ارتش رژیم‌صهیونیستی با ۱۵۰ تانک، نفربرهای زرهی، هلی‌کوپترهای جنگی و جنگنده‌های اف16، همراه با ۲ گردان پیاده‌نظام، تیم‌های کماندویی و ۱۲ بولدوزر زرهی، این اردوگاه را در یک نبرد شدید شهری، نابود کردند و طی آن ۵۲ فلسطینی شهید شدند. سازمان عفو بین‌الملل درباره این قتل عام گزارش داد طی این جنگ، ساکنان و خبرنگاران فلسطینی و خارجی و سایرینی که خارج از این اردوگاه بودند، شاهد «شلیک صدها موشک به منازل این اردوگاه» از هلی‌کوپترهای جنگی که پی‌درپی هجوم می‌آوردند، بودند. در ادامه این گزارش آمده است: «منظره آتش‌گشودن به سوی اردوگاه آوارگان جنین، شاهدان این حملات هوایی، ازجمله کارشناسان نظامی و رسانه‌ها را به این باور رساند که تعداد زیادی از فلسطینیان کشته شده‌اند.» سازمان عفو بین‌الملل اشاره کرد محاصره فشرده اطراف اردوگاه آوارگان و بیمارستان اصلی آن از ۴ تا ۱۷ آوریل بدین معنا بود که جهان خارج، «هیچ ابزاری» برای دانستن «آنچه درون اردوگاه در جریان بود» نداشت.
آوارگی فلسطینیان در جریان جنگ 33روزه
در جنگ 33روزه میان اسرائیل و حزب‌الله لبنان در سال 2006، علاوه بر حملات شدید به زیرساختهای لبنان، اردوگاه‌های پناهندگان فلسطینی در جنوب این کشور نیز هدف حملات رژیم‌صهیونیستی قرار گرفت. اردوگاه پناهندگان فلسطینی «الرشیدیه» در نزدیکی شهر «صور» توسط ارتش رژیم بمباران شد و چندین غیرنظامی فلسطینی به شهادت رسیدند اما سانسورهای شدید و عدم اجازه به خبرنگاران برای حضور در منطقه، باعث شد آمار دقیقی از تلفات این عملیات وجود نداشته باشد. این حملات باعث شد بسیاری از فلسطینیان که سال‌ها در این اردوگاهها زندگی می‌کردند، دوباره آواره شوند.
بیش از 200 حمله به چادرهای فلسطینیان در صحرای نقب
جامعه بدوی‌های فلسطینی در منطقه صحرای نقب در جنوب شهرک‌های اشغالی نیز از جمله گروه‌هایی‌اند که رژیم بارها چادرها و خانههایشان را تخریب کرده تا به این وسیله کنترل بیشتر بر اراضی فلسطینیان داشته باشند. روستای «العراقیب» با جمعیتی بیش از 80 نفر از سال 2010 تا امروز بیش از 200 بار توسط صهیونیست‌ها تخریب شده و ساکنان این روستا بارها چادرها و خانه‌های خود را دوباره برپا کرده‌اند اما جنایتکاران صهیونیست دست از بمباران چادرهای این مردم به بهانه‌های مختلف از جمله ساخت‌وساز غیرمجاز و برنامه‌های توسعه شهری بر‌نمی‌دارند. در سال 2021 عزیز الطوری، عضو «کمیته دفاع از العراقیب» در جنوب صحرای نقب، در مصاحبه‌ای گفت که نیروهای اسرائیلی برای «صد و هشتاد و هشتمین بار» روستا را تخریب کردند.
غزه و اردوگاه‌هایی که دیگر نیست
دهه‌ها نسل‌کشی و آزار فلسطینیان باعث شد تا آنها در سال‌های اخیر بیشتر در نوار غزه متمرکز شوند و این نقطه به‌عنوان یکی از پرتراکم‌ترین مناطق جهان، به دفعات شاهد حملات سنگین هوایی و زمینی اسرائیل بوده است. در جریان این حملات، آوارگان فلسطینی که از خانه‌های خود فرار کرده‌اند، در مدارس و اردوگاه‌های پناهندگان مستقر شده‌اند. اما حتی این مکان‌ها نیز اطمینان خاطری به آنها مقابل حملات وحشیانه رژیم‌صهیونیستی نداده است. در سال 2014، طی عملیاتی بیش از 2000 فلسطینی به شهادت رسیدند و هزاران خانه ویران شد. همچنین صدها هزار نفر مجبور به ترک خانه‌های خود شده و در چادرهای موقتی یا مدارس پناه گرفتند. اما حتی برخی از مدارس سازمان ملل متحد که به‌عنوان پناهگاه استفاده می‌شدند نیز هدف حملات هوایی اسرائیل قرار گرفتند.
از سوی دیگر سه سال قبل در جنگ 11روزه، بیش از 250 فلسطینی شهید شدند و زیرساختهای زیادی تخریب شد و هزاران نفر آواره شدند و دوباره بسیاری از خانه‌ها و اردوگاه‌های موقتی هدف بمباران قرار گرفتند. پیرو این اتفاقات نهادهای بین‌المللی از اسرائیل خواستند به قوانین بین‌المللی احترام بگذارد و از حمله به مکان‌های غیرنظامی خودداری کند. اما نتانیاهو و کابینه جنگش نه‌تنها اعتنایی به قطعنامه‌ها و هشدارهای بین‌المللی نکردند، بلکه شدت جنایات‌شان را بیشتر و بیشتر کردند. اوایل خردادماه سال‌جاری و زمانی که رژیم‌صهیونیستی با فشارهای زیاد، مردم را از شمال غزه تخلیه و به‌سمت جنوب و منطقه رفح روانه کرده بود و آوارگان فلسطینی در چادرهایی ساکن شده بودند، این نقطه نیز توسط نیروی هوایی ارتش رژیم بمباران شد و اردوگاه آوارگان آتش گرفت. در این حمله ده‌ها فلسطینی شهید و بیش از ۲۰۰ نفر زخمی شدند.
حقوق بین‌الملل چه شد؟
نسل‌کشی صهیونیست‌ها و حمله نظامی وحشیانه به آوارگان و غیرنظامیان همیشه مورد انتقاد جامعه جهانی بوده اما چندان توجهی به آن نمی‌شود. نهادهای حقوق بشری و سازمان‌های بین‌المللی این جنایات را ناقض مقررات بین‌المللی می‌دانند و تاکنون قطعنامه‌های زیادی علیه آنها صادر کرده‌اند. «کنوانسیون چهارم ژنو» مهم‌ترین اصلی است که رژیم آن را نادیده گرفته است. مواد 27 و 32 این کنوانسیون تأکید می‌کنند که «غیرنظامیان باید در برابر هرگونه حمله مستقیم و رنج و خسارت فیزیکی و روانی محافظت شوند.» همچنین ماده 53 این کنوانسیون تخریب اموال غیرنظامی را مگر در موارد ضروری نظامی ممنوع میکند. که اسرائیل این مورد را نیز نقض کرده و به‌طور مکرر خانه‌ها، زیرساختهای غیرنظامی و چادرهای آوارگان را تخریب کرده که کاملا با این قوانین در تضاد است.
علاوه بر این اسرائیل اصول تفکیک و تناسب را نیز در طول سال‌های اخیر پایمال کرده است. طبق قوانین حقوق بشردوستانه بین‌المللی، طرفین درگیری موظفند بین «اهداف نظامی و غیرنظامی» تمایز قائل شوند. اصل تناسب هم می‌گوید حتی در صورتی که حمله به اهداف نظامی مشروع باشد، «استفاده از زور» باید با «میزان تهدید» متناسب باشد. بر این اساس حملات گسترده اسرائیل به اردوگاهها و مناطق مسکونی که منجر به شهادت هزاران نفر از مردم می‌شود با اصل تناسب هم در تعارض است.
قطعنامه 194 مجمع عمومی سازمان ملل متحد، حق بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمین‌های خود را محفوظ می‌داند. اما رژیم‌صهیونیستی از سال 1948 تاکنون به طرز وحشیانه‌ای مانع از بازگشت آوارگان به خانههایشان شده و حتی آنها را تخریب کرده است. در نهایت قطعنامه‌ها و اصول بسیاری با تجاوزهای آشکار رژیم‌صهیونیستی نقض شده‌اند و تاکنون هیچ‌کدام از آنها به‌عنوان عامل بازدارنده‌ای برای نتانیاهو و ارتش رژیم نبوده است. آنها سال‌هاست بدون در نظرگرفتن حقوق بین‌الملل، مراکز مردمی، تأسیسات و زیرساختهای شهری و حتی مدارس و بیمارستان‌ها را که کاملا مصون از تجاوزهای جنگی‌اند، تحت شدیدترین بمباران‌ها قرار داده و «هیچ» التزامی به «هیچ» قاعده و قانونی نداشته‌اند.
مطالب پیشنهادی
