اگر تعارف را کنار بگذاریم، فدراسیون فوتبال سال‌هاست با مشکل بی‌اعتمادی روبه‌رو شده که یک عامل مشترک و اصلی دارد و آن، سوء مدیریت است. رفتار مدیران فوتبال در بحث‌های مختلف آن‌قدر پرایراد است که قادرند از هر اتفاق ساده‌ای یک بحران بزرگ بسازنند. مثالش همین پرونده علیرضا بیرانوند و پرسپولیس که مدت‌هاست رأی نهایی آن صادر شده اما ارکان قضایی فدراسیون فوتبال توان اعلام عمومی آن را ندارند. 

رأی مشخص و قطعی است. همان که پیش‌تر در «فرهیختگان» نوشتیم: «۴ ماه محرومیت و ۲۰ میلیارد تومان جریمه نقدی.» اما همچنان از گوشه‌وکنار خبر می‌رسد که فشارهایی در کار است تا این رای تغییر کند و شکسته شود. آن‌هم در شرایطی که پیش‌تر اعلام شده بود کلید رای نهایی در زمان فسخ قرارداد بیرانوند با پرسپولیس است و ابهام خاصی وجود نخواهد داشت. 

اینکه فدراسیون فوتبال پس از گذشت چند ماه هنوز هم تحت فشارهای بیرونی توان اعلام یک رأی قاطع و شفاف را ندارد، محصول عملکرد کمیته تعیین وضعیت فدراسیون است که با طولانی کردن روند بررسی پرونده یک بدعت بد را در ارکان قضایی فوتبال پایه‌گذاری کرد. این بدعت، زمانی فاجعه‌ می‌سازد که من‌بعد هر فردی با قدرت و رابطه می‌تواند در فرآیند رسیدگی به پرونده تأخیر بیاندازد.

فرآیند دادرسی پرونده «بیرو» و فشارهای اعمال شده، یک نمره منفی برای مدیران فوتبال بود، این فشارها توهین به استقلال رای ارکان قضایی فدراسیون فوتبال است و «مهدی تاج» به‌عنوان متولی فوتبال ایران باید پاسخگوی افکار عمومی باشد. هر چند این پرونده را می‌توان شکست بزرگی برای مدیران فوتبال دانست چون‌که موجب بی‌اعتمادی بیشتر به ارکان قضایی فدراسیون شده و این، مهم‌ترین عواقب این طولانی کردن بیجای پرونده است! 

فدراسیون باید این را درک کند که اگر برای اهالی فوتبال چهره ارکان قضایی فدراسیون سفارشی و توصیه‌پذیر شود، مدیریت فوتبال غرق در بی‌قانونی و مبتلا به بی‌اعتمادی با بحران‌های مهم‌تری مواجه خواهد شد. اما راه بازسازی این اعتماد از دست رفته نه شعار دادن، بلکه برابری «قول» و «فعل» توسط مسئولان است آن‌هم در صدور هرچه سریع‌تر این حکم و پاسخ به اذهان اهالی فوتبال.