به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، الف- هرچند واژه «تغییر» عموما در افواه عمومی دارای بار مثبتی است و این روزها و به‌ویژه پس از ناکارآمدی‌هایی که در ادوار مختلف دولت‌های کشور به وجود آمده، بار معنایی افزایش‌یافته و مثبتی در ادبیات سیاسی کشور پیدا کرده، باید اذعان داشت تغییر و عوض شدن الزاما مثبت نیست، چراکه اگر این تحول بدون در نظر داشتن مصالح و منافع کشور صورت گرفته باشد، اگر بدون ارزیابی شرایط حاکم باشد و اگر بدون برنامه و هدفگذاری علمی و دقیق و درنهایت با دخیل کردن مواضع جناحی و سیاسی حاصل شود، نه‌تنها موجب بهبود شرایط و ارتقای توقعات نخواهد بود که می‌تواند شرایط انفعال و اضمحلال را هم فراهم آورد. به این توضیح البته اگر با چشم یک سیاستمدار یا حتی یک ناظر مسائل سیاسی نگاه شود، به سرعت این ماجرا به اذهان متبادر خواهد شد که سال‌هاست با رفتن یک دولت و آمدن دولت بعدی از آنجایی که فرآیند انتخاب به جای قرار گرفتن در بستر پرسش درخصوص کارآمدی، عملکرد، تجربه و برنامه، در بستر بازی‌های سیاسی صورت می‌‌گیرد، به جای بهبود شرایط و بهتر شدن گزاره‌های موردتوجه، به حجم ناکارآمدی‌ها افزوده شده و اصولا انتظار مردم برآورده نشده است.

ب- مجلس شورای اسلامی رکن رکین جمهوری اسلامی است. نهاد قانونگذاری و نظارت که به اذعان بسیاری از کارشناسان و سیاستمداران اگر توانسته بود در مرزهای توقع مردم به وظایف خود عمل کند، بسیاری از مشکلاتی که این روزها کشور با آنها دست‌به گریبان است یا وجود نداشت یا به صورت تقلیل‌یافته واقع شده بود. با وجود تلاش‌ها و خدمات گسترده مجلس باید گفت خیلی‌ها امروز از مجلس گله دارند. نه‌تنها از مجلس دهم که البته در مورد این دوره از مجلس انتقادات بسیار گسترده‌تر است، بلکه به‌طور کلی مجالس در ادوار مختلف را فاصله‌یافته از آنچه در قانون اساسی آمده است می‌دانند. در تعریف مجلس، تراز گمان‌ها نزدیک‌ترین مصداق را مجالس دهه 60 یا 70 می‌دانند؛ مجالسی که در متن سیاست در ایران واقع شده بود، در تحولات موثر بود و می‌توانست حتی سرنوشت وقایع را عوض کند. مجلسی مانند مجلس پنجم به اعتراف فعالان سیاسی دو جناح سیاسی کشور، با اختلاف شاهد حضور چهره‌های متعدد سیاسی و قدرتمند درون خود بود؛ چهره‌هایی که سوای گرایش سیاسی، سرد و گرم روزگار چشیده بودند و در موضوعات و مباحث مختلف یا صاحب‌نظر بودند یا حداقل قادر به اظهارنظر کارشناسی‌شده، دقیق و محکمه‌پسند.

حالا اما نظرات در مورد مجلس دهم متفاوت‌تر از گذشته است؛ یکی می‌گوید نگذاشتند نیروهای دست اول‌مان وارد شوند، آن یکی می‌گوید سیاسی‌بازی گروه‌ها موجب تشکیل این‌گونه مجلس شد و آن فرد مجلس را مجلس علی لاریجانی می‌داند که بدون دخیل کردن نظرات نمایندگان اداره می‌شود. خلاصه هرچه هست، سیاسیون و جامعه‌شناسان قرارگرفته در عرصه نظارت، این مجلس را اهل تساهل و تسامح می‌دانند؛ تساهل و تسامحی که بخشی از آن ناشی از ندانستن و عدم اقتدار تقنینی و حتی اجرایی است و بخشی دیگر ناشی از زد و بندهای سیاسی و نهایتا نتیجه آن قرار گرفتن در حاشیه تحولات ایران بدون تاثیرگذاری قابل‌توجه و مورد انتظار.

ج – در آغاز سومین سال مجلس دهم و در جریان انتخابات هیات‌رئیسه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی، ریاست 14ساله علاء‌الدین بروجردی، نماینده چندین دوره مجلس خاتمه یافت. بروجردی از مجلس ششم همواره در پارلمان حضور داشته و علاوه‌بر این 19 سال نمایندگی، سوابقی چون معاونت آسیا و اقیانوسیه وزارت امور خارجه را نیز به عهده داشته است. او قبلا کاردار جمهوری اسلامی ایران در عربستان سعودی و سفیر جمهوری اسلامی ایران در جمهوری خلق چین هم بوده است. همین سوابق هم البته علت مهم تداوم ریاست بروجردی در این سال‌ها بر مهم‌ترین کمیسیون مجلس شورای اسلامی بوده است.

حالا با رفتن بروجردی، حشمت‌ا... فلاحت‌پیشه، نماینده مردم اسلام‌آباد غرب و دالاهو و عضو هیات‌علمی دانشگاه علامه طباطبایی که عضویت در ادوار هفتم و هشتم مجلس را نیز در کارنامه دارد، ریاست کمیسیون امنیت ملی را برعهده گرفته است. فلاحت‌پیشه سال‌هاست از جایگاه نمایندگی مجلس و همچنین استادیاری گروه علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی، به‌عنوان کارشناس سیاست خارجی اظهارنظر می‌کند، اما با وجود این، فاقد تجربه اجرایی و مدیریتی در سطوح مختلف دستگاه سیاست خارجی یا تجربه‌های کاری مرتبط بوده و لذا این به‌عنوان یک نقصان می‌تواند برای حضور در جایگاه ریاست کمیسیون ارزیابی شود؛ نقصانی که البته همین دو روز پیش به‌گونه‌ای نمایان شد و او در اظهارنظری عجیب در همان روزی که به ریاست کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس رسید، در گفت‌وگو با یک رسانه اصلاح‌طلب به کشوری که این روزها در همراهی استراتژیک با ایران قرار دارد تاخت و از جایگاهی مهم و موثر گفت که «ایرانی‌ها بارها بازیچه سیاست‌های منفعت‌طلبانه روسیه قرار گرفتند.»

البته این اظهارنظر که صرفا نمی‌تواند بیانش غلط و خطا باشد، از این جهت مهم ارزیابی می‌شود که فلاحت‌پیشه پیش از این تنها به‌عنوان یک عضو کمیسیون امنیت ملی یا یک استاد دانشگاه اظهارنظر می‌کرد و قطعا تاثیرات سیاسی بسیار کمتری نسبت به اظهارنظر از جایگاه ریاست کمیسیون مهم امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس داشت، چنانکه برخلاف اظهارنظرهای رسانه‌ای و سخن گفتن در سرمقاله برخی مطبوعات، در ایامی که حتی حسن روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور ایران، روسیه را متحد استراتژیک ایران می‌داند و به واقع بخش مهمی از تهدیدهای بین‌المللی، تهدیدهای مشترک علیه ایران و روسیه ارزیابی می‌شود، هیچ فردی از درون حکومت در مسیر خدشه وارد کردن به منافع ملی حرکت نکرده و نخواهد کرد.

از این رو خیلی‌ها معتقدند این روزها ریاست جدید کمیسیون امنیت ملی باید با شناخت دقیق‌تر از جایگاه خود سخن گفته و تاثیرات اظهارات خود را پیش از بیان شدن، ارزیابی کند.