ایمان عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ: مهلت کشورها برای ارسال اثر منتخب خود به اُسکار ۱۱ مهرماه به پایان می‌رسد و ایران برای اینکه بتواند شانسی برای حضور در رشته بهترین فیلم بخش غیرانگلیسی‌زبان این رقابت داشته باشد باید حتما تا پایان فرصت موجود، کار انتخاب فیلم برگزیده را به اتمام برساند. 

با وجود اندک زمان باقی‌مانده در اینخصوص هنوز فیلمی برای ارسال به آکادمی انتخاب نشده و احتمال موفقیت نیز در صورت انتخاب و ارسال اثر مربوطه نزدیک به صفر است. 

علت اصلی عدم موفقیت احتمالی ایران در اُسکار ۲۰۲۵ را نباید به تعلل مسئولان امر ربط داد؛ دلیل اصلی، فقدان حضور آثار جریان رسمی سینمای کشور در جشنواره‌ها و فستیوال‌های خارجی رده A نظیر، کن، ونیز، برلین، لوکارنو و… است. پیش از این فیلم‌های ما با موفقیت در این جشنواره‌ها راه خود برای حضور در میان پنج نامزد نهایی بخش خارجی زبان ِ جشن اُسکار را پیدا می‌کردند ولی بعد از اتفاقات سال ۱۴۰۱ مدیران و تصمیم‌گیرندگان اصلی فستیوال‌های مهم جهانی با یکدیگر توافق کردند که هیچ نماینده‌ای از سینمای رسمی ایران را به رسمیت نشناسند و در عوض به جریانِ جعلی «سینمای زیرزمینی» فرصت عرض اندام بدهند. 

مسبب این اتفاق مسئولان سینمایی ما، بنیاد فارابی و وزارت ارشاد نیستند و نمی‌توان آن‌ها را به‌خاطر عدم حضور سینمای کشور در جشن اُسکار شماتت کرد ولی می‌توان از بخش خصوصی و دولت به‌‌طور همزمان انتقاد کرد که چرا در این سال‌ها از تمام ظرفیت و بُنیه خویش صرفا برای حضور آبرومند در جشنواره‌ها و جشن‌های سینمایی بهره برده‌اند، درحالیکه سینمای ما برای معرفی به مردم جهان نیازمند اکران بین‌المللی‌ست و اُسکار و کن و ونیز دردی از ما دوا نمی‌کنند.