فرهیختگان آنلاین: به‌طور حتم تغییر وزیر هر وزارت‌خانه‌ای، یک‌سری تغییرات ناگزیر را هم در پی خواهد داشت. این حق طبیعی یک وزیر است که برای پیش‌بُرد اهداف سازمانی و هدایت یک وزارت‌خانه به سمت تعالی، افراد منصوب خود و کسانی که به توانایی آن‌ها اعتقاد دارد یا اساساً در کار کردن با آن‌ها راحت‌تر و مطمئن‌تر است، بر مسند معاونت‌ها یا مدیریت‌های استراتژیک بگمارد.

با ورود احمد دنیامالی به ساختمان سفیدرنگ خیابان سئول، پیش‌بینی تغییرات کلان ساختاری در وزارت ورزش‌وجوانان امر سختی نبود اما این روزها وقتِ وزیر را برخی به شیوه‌های مختلف برای مسائل دیگری گرفته‌اند؛ از بعضی نماینده‌های مجلس شورای اسلامی گرفته که مصرانه به دیدار دنیامالی پافشاری کرده‌اند تا معاونان سابق وزارت که مترصد فرصتی برای بازگشت به سئول هستند.

حرف آخر را باید همین اول زد؛ معاونان سابقی که این روزها با به قدرت رسیدن دنیامالی به‌دنبال بازگشت به وزارت‌خانه هستند، بازنشسته بوده و انتصاب آن‌ها به مناصب دولتی مانند معاونت‌های تخصصی و مهم وزارت ورزش‌وجوانان اصلاً قانونی نیست؛ ضمن آن‌که با شعار جوان‌گرایی مدیریتی و اعتماد به جوانان دولت چهاردهم هم در تضاد است.

جدا از این که برخی از این افراد که این روزها اسب‌شان را مسرورانه برای بازگشت زین کرده‌اند، چه عملکردی داشته‌اند؛ برگشت به عقب برازنده تفکر دوربینانه و تحول‌گرای دنیامالی نیست. وزیر ورزش قطعاً می‌داند ساختار وزارت و زیرساخت ورزش ایران که این روزها پاشنه‌آشیل ورزش ماست؛ محصول دوران همین افراد بوده‌است.