فرهیختگان آنلاین: «ورزشگاه آزادی از کل شرکت توسعه بزرگ‌تر است.»؛ این کلمات را چند روز پیش علیرضا دبیر در واکنش به تاخیر در فرآیند بازسازی ورزشگاه آزادی گفت و مسئولان ورزش و فوتبال هم باید بیشتر به آن فکر کنند. 

 این‌روزها اسم شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی بیش از گذشته بین فوتبالی‌ها شنیده می‌شود. اصل بحث هم درباره عملکرد آن است که در یک مورد در بازسازی ورزشگاه آزادی چیزی فراتر از فاجعه بوده! راه رسیدن به حقیقت هم دشوار نیست؛ این شرکت نتوانسته به وظایف خود نسبت به امور نگهداری، تعمیرات و مدیریت آزادی عمل کند و با ادامه این شیوه نمی‌توان آینده روشنی برای مهم‌ترین مجموعه ورزشی کشور متصور بود.

 مهم‌ترین نکته درباره شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی این است که نام این شرکت از دایره عملکردش بزرگتر است. جز آزادی و چند مجموعه نه چندان بزرگ پایتخت، هیچ‌کدام از ورزشگاه‌های مهم کشور تحت‌نظر این شرکت فعالیت نمی‌کنند و عملا نقش مهمی در ساخت و تجهیز زیرساخت‌های ورزشی کشور ندارد. در کنار این‌ها سوء مدیریت این شرکت مدت‌هاست ما را با بحرانی بزرگ روبه‌رو کرده و با خانه‌به‌دوشی استقلال و پرسپولیس موجب تخریب تصویر ورزش ایران در میادین بین‌المللی شده است.

 اینکه فرآیند بازسازی آزادی تا این حد طولانی شده، محصول سیاست‌گذاری نادرست است. بخش مهمی از آن نیز به عزل و نصب‌هایی برمی‌گردد که مدت‌هاست در نادرست‌ترین شکل ممکن انجام می‌شود. اینکه با هر تغییر در مدیریت ورزش کشور در این شرکت نیز تحولاتی گسترده در میز و صندلی‌ها انجام می‌شود و در عملکردها هیچ پیشرفت دیده نمی‌شود، از شرکت توسعه و تجهیز حیاط خلوتی ساخته که امروز فقدان نظارت در آن بیش از گذشته برای اهالی فوتبال محسوس است.

 از این رو امروز که این شرکت در ورزشگاه آزادی روبه‌روی تیم ملی و سرخابی‌ها تابلوی ورود ممنوع گرفته، باید در رویکرد خود را برابر چگونگی فعالیت آن بازنگری کنیم. اگر شرکت توسعه و تجهیز توانایی مدیریت و رفع موانع پیش‌رو را ندارد که تاکنون هم نداشته، بهتر است با تعطیل کردن آن به راه‌حل‌های دیگری برای توسعه زیرساخت‌های ورزش کشور فکر کرد. در غیر این صورت با ادامه این شرایط باید در انتظار روزهای دشوارتری برای فوتبال کشور بود.