مائده زمان فشمی؛ فرهیختگان آنلاین: در حالی که چشمانم در آسمان پهن پیش رویم پرسه می‌زند، روبرویم چادرهای سازمان نیافته‌ای است که به هر کجا که نگاه می‌کنم می‌بینم. من همچنین درختان نخل، جت‌های جنگنده، هواپیماهای بدون سرنشین، بادبادک‌ها را هم می‌بینم، اما دیگر خانه‌های بلندی وجود ندارد. تمام ساختمان‌های بلند شهر غزه تا آنجا که چشم کار می‌کند، با خاک یکسان شده است. خانه من در میان آنهاست.

نسل‌کشی صدایی دارد. وزوز هواپیماهای بدون سرنشین، صدایی است که یک ساختمان را به آوار تبدیل می‌کند. در میان ویرانی‌های بولدوزرها و تانک‌ها، هر یک از ما مجبور شده‌ایم سفر چند فصلی را برای آوارگی آغاز کنیم. زندگی دور از خانه انسان را آزار می‌دهد. من و خانواده‌ام در ابتدا به خانه‌های دیگر آواره شدیم.

بعد از بمباران خانه آخری که در آن به دنبال سرپناه بودیم و با خاک یکسان شد، جایی برای رفتن نداشتیم. مانند صدها هزار آواره غزه دیگر که جایی ندارند، آخرین چاره ما ساختن چادر بود. این داستان یکی از چند هزاران آواره غزه است...

ساخت چادر
وقتی در جریان نسل‌کشی کنونی، مردم خود را بی‌خانمان در خیابان های غزه می‌بینید، دو انتخاب دارند.

یکی از آنها خرید چادر آماده است. در تئوری، قرار بود این چادرها توسط گروه‌های امدادی بین آوارگان توزیع شود، اما تقریباً هر خانواده‌ای که در یک چادر آماده زندگی می‌کند، می‌گوید که آن را خریده اند. در حالی که روی هر چادر کلمه بزرگ «AID» نوشته شده، مردم با توجه به نوع، قد و اندازه داخل چادر، آنها را با قیمت هایی بین 200 تا 1000 دلار می خرند.

گزینه دیگر برای مردم این است که خودشان چادر بسازند. این امر مستلزم کمک تعدادی مرد و هزینه تجهیزات است. چوب، روکش چادر و پتو مورد نیاز است. از آنجایی که تقریباً همه خانواده‌ها بدون آوردن هرچیزی از خانه‌هایشان برای نماندن زیر آتش فرار کردند، باید هر قطعه را بخرند.

ساخت چادر خیلی ارزانتر از خرید چادر آماده نیست. هر چادر با توجه به ارتفاع، فضا، تکه های چوب و نوع پوشش قیمت متفاوتی دارد. یک تکه چوب حدود 15 تا 25 دلار قیمت دارد، اما برای تجهیز چادر به وسایل زیادی نیاز است. قیمت پتو و روکش چادر نزدیک به 70 تا 100 دلار است. قیمت‌ها با توجه به شرایط زمانی متفاوت است. به‌عنوان مثال، زمانی که مردم مجبور به فرار به مکان جدید شده‌اند، هزینه ساخت و تجهیز چادر افزایش یافت.

ساخت چادر به زمان، تلاش و هزینه نیاز دارد. مردم همچنین به یک برنامه برای ساخت کارآمد چادر نیاز دارند. در این بین، از آنجایی که ساختن یک چادر به روزها یا شاید هفته‌ها نیاز دارد، احتمالا مردم مجبور خواهند شد در خیابان بخوابند.

اگر مردم موفق شوند تمام لوازم مورد نیاز را تهیه کنند، جستجوی یک مکان خالی ممکن است مانع از کل تلاش آن‌ها در ساخت چادر شود. خوابیدن در خیابان می‌تواند تنها انتخاب باشد. مردم غزه چندین‌بار مجبور به فرار از مکانی به مکان دیگر شده اند و مجبور هستند همه این مراحل قبلی را بارها طی کنند. چون هر بار که فرار می کنند باید چادر دیگری بسازند.

چادر تمام خانه آنهاست. اکنون باید خانه قدیمی خودشان را در یک فضای 4×4 متری قرار دهند: آشپزخانه، اتاق خواب، اتاق نشیمن و یک حمام کوچک.

همه انواع چادرها بدون توجه به جنس، گرم هستند. شن کف چادر و آسمان سقف خانه‌هاست. مردم سحر از خواب بیدار می شوند. وقتی خورشید طلوع می‌کند، نور چادر را روشن می‌کند و گرما و مگس ها به خواب افراد هجوم می آورند و آنها چاره ای جز خروج از چادر گرمشان ندارند.

چادرها فقط برای خواب و استفاده در شب ساخته می‌شوند. در طول روز، بودن در چادر غیرقابل تحمل است. مردم برای اینکه چادرهایشان را خانه کنند، باید تک تک وسایل را از ابتدا خریداری کنند. از آنجایی که بسیاری از خانه‌ها بمباران شده اند، یافتن ظروف، پتو، لباس و چیزهای دیگر غیرممکن شده و اگر پیدا شوند، قیمت آنها ده برابر شده است.

حتی یک قطره آب هم پیدا نمی‌شود و تبدیل به یک کالای لوکس شده است. وقتی در مورد آب صحبت می‌شود، منظور آب برای شستن، حمام کردن، پخت و پز و کارهای دیگر است نه آب آشامیدنی تصفیه شده. یافتن آب برای نوشیدن از نوامبر گذشته یک ماموریت غیرممکن بوده است.

یکی از چادرنشینان می‌گوید: اعتراف می‌کنم که جنگ همه ما را به چالش کشیده، اما اینکه نمی‌توانم آب تصفیه شده بنوشم، سرم درد می میگیرد. یکی دیگر گفته: پیدا کردن آب برای استفاده و آب تصفیه شده برای نوشیدن، کاری بسیار سخت است.
مردم غزه برای یافتن آب، باید مایل‌های زیادی را پیاده‌روی کنند و با پرداخت حدود یک یا دو دلار مقداری از آن را بدست بیاورند و سپس خودشان آن را حمل کنند. حمل این گالن های آب در زیر گرمای خورشید چالشی سخت است. اگر فردی خوش شانس باشد و گاری داشته باشد، می‌تواند از این وسیله نقلیه برای تهیه آب از نقاط دورتر استفاده کند.

گاهی اوقات کامیون های آب می‌آیند تا مردم بتوانند گالن‌های خود را پر کنند. اما تعداد بسیار زیادی از مردمی که به آب نیاز دارند بر تعداد بسیار کمی کامیون‌هایی که وارد می‌شوند، غلبه می‌کند. صدای رسیدن کامیون‌ها که شنیده می‌شود، زنان، مردان، کودکان و افراد مسن با گلن‌هایشان به سمت کامیون می‌دوند. همه جمع می شوند، فریاد می‌زنند، می‌دوند، گالن هایشان را تحویل می‌دهند و از آب جاری خیس می‌شوند. اگر به اندازه کافی خوش‌شانس باشند، گالن‌های خودشان یا دیگران را پر می‌کنند، اما اغلب اوقات با درماندگی برمی‌گردند و سعی می‌کنند به گزینه‌های احتمالی دیگری فکر کنند که وجود ندارد...

پرسه زدن در تمام ساعات روز به دنبال لوازم اولیه زندگی، جسم و روح مردم را خسته می‌کند. با کمی بهتر شدن هوا در شب، آنها جلوی چادرهایشان می‌نشینند. شن فرش و آسمان سقف آنهاست. شروع به شمردن ستارگان درخشان می‌کنند، اما زمانی که برخی شروع به حرکت سریع می‌کنند، مردم می‌فهمند که آنها ستاره نیستند بلکه هواپیماهای بدون سرنشین و آماده هستند تا زنان و کودکان بیشتری را بکشند و به فصل زندگی بسیاری از افراد و همچنین خانواده و دوستانشان پایان دهند.

مردم غزه که اینروزها چادرها خانه‌هایشان شده می‌گویند: امیدواریم به زودی فقط بادبادک‌ها آسمان را پر کنند و چادرها ناپدید شوند و خانه‌های ما برمی‌گردند و زندگی دوباره جریان داشته باشد.