علی علیزاده، تحلیلگر سیاسی در صفحه شخصی خود در شبکه ایکس نوشت:«خبرنگار فرانسوی از ایمانه خلیف می‌پرسد «ایا حس می‌کنی امروز ازت اعاده حیثیت شده؟»
‏خبرنگار این سوال را به زبان فرانسوی می‌پرسد چون بدیهی می‌گیرد که ایمانه‌ی الجزایری فرانسه می‌داند. حق هم دارد. الجزایر تا همین هزار و نهصد و شصت و دو یکی از دهها مستعمره فرانسه بود و مردم باید به زور فرانسه می‌آموختند و امروز هم طبقه متوسط غربگرای الجزایری فرانسه می‌داند و با فرانسه دانستنش پز هم می‌دهد. در واقع خبرنگار به ایمانه دیکته می‌کند که در چه زبانی باید صحبت کند.

‏ایمانه اما از پاسخ به زبان فرانسوی سرباز می‌زند. می‌گوید نمی‌توانم به فرانسه پاسخ دهم. می‌گوید به انگلیسی بپرسید تا من به عربی پاسخ دهم و خبرنگار فرانسوی را مجبور می‌کند سوالش را به زبان انگلیسی تکرار کند.
‏ایمانه که دو هفته تمام توسط رسانه‌های غربی مدعی لیبرالیسم به خاطر چهره‌اش به صلیب کشیده شده و جنسیت و هویتش مورد سوال قرار گرفته و تحقیر و تمسخر شده با شلاق‌های دیگری‌ساز و دیگری‌کش استعماری اشناست. ایمانه به تاریخ دیگری وصل است. او می‌داند الجزایری‌ها به اختیار خود فرانسه صحبت نکردند. بلکه در مقام یک ملت به انقیاد و بردگی کشیده شدند و مجبور به تعظیم مقابل اربابان فرانسوی و زبانشان شدند. برای الجزایری‌هایی که ایمانه نمایندگی می‌کند فرانسه زبان شعر و شراب و فلسفه و هوگو و بودلر و رمبو نیست. زبان کتک خوردن و زندان کشیدن و کشته شدن است. ایمانه می‌داند که یک میلیون الجزایری شهید شدند تا صاحبان این زبان مجبور به عقب نشینی شوند.

‏این ویدیوی کوتاه تصویری کلاسیک از رابطه زبان، قدرت و استعمار است و نمونه‌ای درخشان از مقاومت علیه قدرتی که استعمار به واسطه زبان بر مردم غیرغربی تحمیل می‌کند.

‏از خودت می‌پرسی چه شد که چهل و پنج سال بعد از انقلاب استقلال‌خواهانه و استعمارستیزانه ایران، زبان انگلیسی فلان وزیر خارجه به پرچم قدرت یک جناح سیاسی تبدیل می‌شود و اینکه فلان مذاکره کننده خودش انگلیسی حرف نمی‌زند ابزار سرافکندگی محسوب می‌شود. چه شد که ذهنهای ایرانیان تا این حد استعمارزده شد؟»