

در درجه اول باید این سوال مطرح شود مسئولانی که این لیست را معرفی کردهاند براساس چه معیار و پارامترهایی به انتخاب برترینهای فوتبالی قاره کهن پرداختهاند. بهعنوان مثال فیفا در انتخاب برترینهایش روند کاملا مشخصی را در پیش گرفته و مشخص است که بازیکن برتر سال را چه کسانی انتخاب میکنند. اگر بخواهم این موضوع را دقیقتر بگویم مثلا در کشور خودمان، سرمربی تیمملی فوتبال (کارلوس کیروش)، کاپیتان تیمملی فوتبال (آندرانیک تیموریان یا اشکان دژآگه)، نماینده رسانهای فوتبال ایران (چیا فوادی، دبیر سابق گروه ورزش روزنامه فرهیختگان) و سرمربی و کاپیتان تیم فوتبال بانوان در پروسهای مشخص برترینهای فوتبال دنیا را معرفی میکنند و در مجموع، آرای کشورها شمرده میشود و بازیکن سال جهان انتخاب میشود؛ اما آیا در قاره آسیا نیز روند مشخص و معتبری برای انتخب برترینها وجود دارد؟
جدای از این مسائل روند انتخاب برترینهای قاره آسیا در سالهای گذشته همواره با تغییرات زیادی روبهرو بوده است. در دورهای برترین فوتبالیست از میان لژیونرهای فوتبال آسیا که در لیگهای معتبر اروپایی بازی میکردند انتخاب میشد و در سالهای اخیر با توقف روند گذشته، بازیکن برتر آسیا از میان لیگهای داخلی آسیا انتخاب میشود.
همین موضوع نشان میدهد انتخاب برترینهای فوتبال آسیا ثبات و قوامی ندارد و هر چند سال یکبار از اساس تغییرات زیادی در آن به وجود میآید. اما به سراغ بحث مهم دیگری برویم؛ اینکه با توجه به عدم انتخاب ایرانیها در لیست کنفدراسیون فوتبال آسیا، مدیران فوتبال ایران برخورد تندی کردند و به تحریم این مراسم که اواخر آذر در ابوظبی برگزار میشود، دست زدند.
شاید در نگاه اول خوشحال شویم که برای یکبار هم که شده مدیران فوتبالی ایران مقابل AFC ایستادند و از روند موجود انتقاد تندی به عمل آوردند اما یادمان نرود که مسئولان فوتبال ایران با توجه به نداشتن کرسیهای مهم در سطح آسیا و فیفا میتوانستند با دوراندیشی بهتری نسبت به این قضیه واکنش نشان دهند؛ اینکه ناگهان مراسم را تحریم کنیم در درازمدت برای ما تاثیرات منفی و مخربی خواهد داشت و باید با خویشتنداری و مکاتبات بیشتر در درجه اول از AFC توضیحات بیشتری از آنها میخواستیم.
