محمدرضا ولی‌زاده؛ فرهیختگان آنلاین: برنامه «سلام صبح بخیر»، دقایق عجیبی را به آنتن رسانه ملی هدیه داد. در بخشی از این برنامه، خانم مجری پس از به نمایش در آمدن تصویری از چند چهره -که همگی جامعه‌شناس معرفی شدند- درباره بی‌توجهی و نپرداختن این افراد به حضور میلیونی مردم در مراسم تشییع پیکر رئیس‌جمهوری و هیئت‌همراه ایشان به‌شدت انتقاد کرد. با این محتوا که چرا این افراد در برهه کنونی ساکتند و به نقش جامعه‌شناسی خود در تحلیل کنش‌های اجتماعی جامعه نمی‌پردازند. که این واکنش عجیب از دو نگاه قابل‌بررسی است:

۱- در سال‌های اخیر یکی از مهم‌ترین ایراداتی که در حوزه برنامه‌سازی به صداوسیما وارد بوده، ضعف سردبیری است که در این چند دقیقه از برنامه «سلام صبح بخیر» نیز این خلأ به شکل شفافی مشهود است. مجری برنامه چند خطی را بدون‌تسلط به متن و فضای جامعه‌شناسی کشور روخوانی می‌کند، غافل از اینکه نوع پرداختن به این سوژه از اساس ایراد دارد و نشان می‌دهد که تیم برنامه‌ساز هیچ‌گونه آگاهی نسبت به خط فکری جامعه‌شناسان مورد خطاب نداشته‌اند. از طرفی جدا از مصطفی ملکیان که نقدهای جدی به موضع‌گیری‌های او وارد است، قرار دادن او در قابی که امثال بیژن عبدالکریمی و ابراهیم فیاض هم حضور دارند، مصداق بارز ترکیب چهره‌هایی است که اندیشه و ایدۀ آن‌ها قابل‌اجماع نیست. این نگاه غیرتخصصی به موضوع حتی در استفاده از الهه کولایی هم در این تصویر صدق می‌کند که  یک استاد علوم‌سیاسی در دایره جامعه‌شناسان تعریف شده است. در واقع اشتباه بزرگ یک کاسه کردن همۀ منتقدین است، با توجه به اینکه برخی از این افراد همچون بیژن عبدالکریمی در بزنگاه‌هایی چون اتفاقات سال ۱۴۰۱، همسو با ارزش‌های حاکم بر کشور بوده‌اند.

۲- شهادت سید ابراهیم رئیسی و هیئت‌همراه ایشان واقعه‌ای بسیار تلخ برای کشور بود. اما به‌شکل شگفت‌انگیزی سرمایه اجتماعی ایران اسلامی را ارتقاء داد. اهمیت این همگرایی ملی برای جامعه بسیار بالاست و نقش صداوسیما به‌عنوان یک نهاد حاکمیتی در این موقعیت موثرتر از همیشه است. اکنون  پرسش این است که در چنین شرایطی که کلیت نظام و مردم  به وحدت ملی نیاز دارند، واکاوی چنین سوژه‌هایی -آن‌هم در غیرحرفه‌ای‌ترین شکل ممکن- در رسانه ملی چه عایدی برای کشور دارد؟ و نقش صداوسیما در این وفاق ملی -وقتی روی آنتن زنده متنی شبیه بولتن به دست مجری می‌دهد- دقیقا به چه صورت تعریف می‌شود؟