درباره دیوارنگاره میدان ولیعصر به مناسبت روز دختر؛
محمدرضا ولی‌زاده؛ فرهیختگان آنلاین: در آستانۀ ولادت حضرت معصومه(س) و روز دختر، دیوارنگاره‌ای بر میدان ولیعصر(عج) نقش بست که بر روی آن نوشته شده بود؛ «چشم و چراغِ خونه، دخترِ ایران». اما پرتره‌ای که در این طرح از دختر ایرانی ساخته شده، تنها به بخشی از وظایف و مسئولیت‌های او در جامعه اشاره می‌کند و نمی‌تواند بازنمایی درست و شفافی از شکوه و منزلت آن‌ها باشد.
این طرح، دختر امروز را مادری برای فردا معرفی می‌کند اما وجوه اثرگزاری آن با ابزاری چون «جارو» و «شیشه‌شیر» و... منحصر به خانه‌داری شده، البته که خانه‌داری از وظائف سختی است که شأن آن به درستی در جامعه برای زن ایرانی تعریف نشده و بدیهی است که هیچ‌گاه نمی‌توان از اثر پرورشی زنان در خانواده چشم‌پوشی کرد، اما نوع پرداخت ما به مسأله زنان نباید تا این حد سطحی باشد که درجه کمال آن‌ها را به تک‌بعدی بودن تقلیل دهیم و محدود کنیم. زیرا نه مسئولیت اجتماعی‌اش نفش خانوادگی او را نفی می‌کند و نه فعالیت‌های او در جامعه مانعی برای تعهدش در امور داخلی خانه باشد.
رهبر انقلاب بارها در دیدارهای خود با اقشار مختلف زنان و دختران به تبیین دیدگاه عقلانی دین اسلام به ابعاد مختلف حضور زنان در خانواده و فعالیت آنان در اجتماع پرداختند و با تأکید بر مفاهیمی چون برابری زن و مرد در کرامت انسانی و عدالت جنسیتی به نقش‌آفرینی آنان در طول تاریخ اشاره داشتند. پس با در نظر گرفتن این دیدگاه و تمام ابعاد توانمندی‌های زنان ایرانی، بهتر است در طراحی چنین آثاری که وجه تبلیغاتی دارد، هزینه‌بر است و به صورت مناسبتی سالی یک بار برای سوژه‌ای مثل روز دختر تهیه می‌شود، همۀ ابعاد وجودی و توانایی‌های دختر ایرانی در نظر گرفته شود.
دختر ایرانی، هم می‌تواند همسر و مادر باشد و با شایستگی‌هایش یک خانواده را مدیریت کند، و هم در سطح جامعه، اجتماع و سیاست، مسئولیت داشته باشد. مستلزم این دغدغه و مسئولیت سیاسی و اجتماعی داشتن، تصویر کردن زن آینده با همه مهارت‌هایی است که بالفعل دارد. چه برای آن زنی که بخواهد تنها به امور خانه و همسر و فرزند بپردازد و چه برای زنی که در کنار اینها برای خود مسئولیت‌های دیگری هم قائل باشد. ایران فردا برای آبادانی بیشتر به مادران قوی نیاز دارد، با همین دختران امروز که در کنار درک درست از اهمیت نقش‌شان در خانه و خانواده، ورزش کنند، کتاب بخوانند، به دانشگاه بروند تا با توانمند شدن، ظرفیت کنشگری اجتماعی‌شان افزایش پیدا کند.
