سیده‌فریضه سیدی‌کیانور، دکتری مدیریت ورزشی: یک رأی، یک نور، شاید یک جوانه زده درخت امید ما و شکوفه می‌کند این تن خسته از نادیده شدن و عجیب است که عرصه ورزشگاه آزادی بعد از آن همه هیاهو خاک این درخت را آبیاری کرده است، گرچه تلخ شد کام ما از شنیدن اخبار آن روز اما روز سپید بعد از شب سیاه می‌آید. در دیدار پرسپولیس و سپاهان اتفاق ناگواری بین سکو‌های بانوان میزبان و همچنین هواداران تیم میهمان رقم خورد که انعکاس بسیاری در رسانه‌های اجتماعی داشت و حالا طبق رأی کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال دیدار رفت‌وبرگشت دو تیم در فصل آینده صرفا با حضور تماشاگران زن در ورزشگاه‌های خانگی‌شان باید به انجام برسد و هواداران مرد حق حضور در ورزشگاه را ندارند که حکمی بی‌سابقه در تاریخ فوتبال ایران محسوب می‌شود.
بعد از شنیدن این خبر احتمالا مانند دختران دیگر سرزمین ابتدا در شک بودم که آیا واقعا این رای صادر شده است و این خبر واقعیت دارد. بعد از اطمینان از آن حس عجیبی از شعف و شادمانی کردم، شاید این دستاورد ناچیزی باشد اما همین دیده شدن‌ها و حق‌های کوچک است که ما را به سوی امید رهنمود می‌سازد. این مصداقی از عدالت است که شاید برای عده‌ای همین شادی کوچک ما، غصه بزرگ باشد و چه بسیار تاسف‌برانگیز است که این افراد در طیف‌های کاملا متفاوتی قرار دارند، دو سر یک جریان که راه‌های بسیار متفاوتی در پیش رو دارند و در این اتفاقات از قضا کاملا هماهنگ می‌شوند. گروهی که همه‌چیز را سیاسی می‌‌‌بیندد و عده‌ای که در هر اتفاقی دنبال سیاه‌نمایی هستند، اما دوستانی که در ورزش زنان فعالیت می‌کنند با این تبعیضات کاملا آشنا هستند فارغ از جبر جغرافیایی در اکثریت جوامع حق زنان در ورزش و خصوصا ورزشکاران زن نادیده گرفته می‌‌‌شود و یکی از دغدغه‌های کمیته بین‌المللی المپیک در سال‌های اخیر همین مساله است.
در ایران متاسفانه حقوق زنان و بحث عدالت بین زنان و مردان جنبه سیاسی یافته است که این یکی از موانع بزرگ رسیدن به مهم است. در این رای تاریخی که امیدواریم با همین قدرت که صادر شد، پایدار باشد درس مهمی برای همگان خواهد بود و آن اینکه بانوان ما لایق احترام، تکریم و آزرم هستند. این رای در حالی صادر شده است که بانوان در شهر اصفهان تاکنون موفق به حضور در ورزشگاه نشده‌اند و این تصمیم نقطه‌عطفی خواهد بود در ماجرای حضور زنان در ورزشگاه‌های کشور در تمامی نقاط ایران و نه فقط در شهر تهران. چه کسی می‌‌‌تواند این حق هواداری و تماشاگری را از زنان سلب کند، مواردی که عده‌ای در مورد آن ابراز نگرانی می‌کردند دقیقا همین اتفاقی است که در این بازی رخ داد. این پیشامد، عملکرد و رسیدگی مسئولانه اعضای کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال را می‌طلبد تا به سبب آن دیگر شاهد چنین نازیبایی‌هایی در ورزش کشور که یکی از سالم‌ترین تفریحات است، نباشیم. با وجود تصمیم دولت برای حضور بانوان در ورزشگاه‌های کشور، هنوز ما شاهد صندلی‌های خالی در مسابقات هستیم و این عدم حضور زنان در ورزشگاه‌ها یک جبر نانوشته ابتدا توسط پدران و برادران و در ادامه توسط همسران و پسران بوده است. در اینجا این سوال مطرح می‌شود، چرا همین آقایان در استادیوم‌های ورزشی که جو آن را شایسته بانوان خود نمی‌دانستند حرمت بانوان حاضر را نگه نداشتند؟ این تنبیه کوچک شاید یادآوری این مورد باشد که اولویت گذراندن اوقات فراغت و استفاده از امکانات عمومی، ورزشی و شهری با آقایان نیست. در بین مطالبی که در رابطه با این موضوع از رسانه‌های مختلف منتشر شد، مطالبی بود که باعث ناامیدی از برخی از منتقدان می‌شد، آیا برای حل یک مشکل صورت مساله را پاک می‌کنید؟ جو ورزشگاه‌ها و شعارهای سکوها مناسب بانوان نیست اما شایسته است در حضور کودکان و نوجوانان محیطی به دور از نزاکت داشته باشیم؟ برخلاف این عقیده حضور بانوان و نظارت بیشتر بر رفتار تماشاگران باعث غلبه جو مثبت بر ورزشگاه خواهد شد. طبق نظریه پنجره شکسته در روانشناسی اگر یک پنجره شکسته را بلافاصله تعویض کنیم باقی پنجره‌ها و شیشه‌ها در امان خواهند بود، اما اگر به آن پنجره رسیدگی نشود هر رهگذر به خود اجازه می‌دهد سنگی به پنجره دیگر بزند و بعد از مدت کوتاهی نمای آن ساختمان مخروبه می‌‌‌شود، این رای تاریخی حکم نگهداری حرمت ورزشگاه را خواهد داشت، ابزارهای بازدارنده برای بهبود جو و محیط ورزشگاه بسیار اهمیت دارد و امید است محرومیت از حضور، تاثیر خود را در باقی بازی‌ها بگذارد.