مصطفی قاسمیان، خبرنگار: سازندگان سریال افعی تهران به شکلی جذاب، تنها از دو ستاره اصلی (پیمان معادی و سحر دولتشاهی) استفاده کرده و برای باقی نقش‌های پررنگ و مهم اثر، به هنرپیشه‌هایی اعتماد کرده‌اند که وجوه ستارگی ندارند و دیگر ستاره‌های گران‌قیمت سینما نظیر مریلا زارعی، پژمان جمشیدی و آزاده صمدی را برای نقش‌هایی کوتاه برگزیده‌اند. از این جهت می‌توان افعی تهران را لایق تحسین دانست؛ چراکه سازندگان آن به خلاف برخی دیگر از سریال‌سازان پلتفرم‌ها، تلاش نکرده‌اند تنها با جذب ستاره‌ها، ویترین اثر را جذاب کنند. در مقابل، این مجموعه در متن و اجرا، واجد امتیازاتی است که آن را از نظر کیفی، به اثری خوب و قابل توجه تبدیل کرده است. شخصیت‌پردازی آرمان با جزئیاتی که در آن طراحی شده و بسیاری از این جزئیات در سکانس‌های تراپی برای مخاطب اثر تشریح شده یا در فلش‌بک‌هایی به گذشته او به تصویر کشیده می‌شود، کاراکتر جذاب و همدلی‌برانگیزی ساخته که به خوبی پرداخت شده و یکی از نقاط قوت مهم فیلمنامه افعی تهران را تشکیل می‌دهد. حضور بابک فرزند کوچک او نیز که در صحنه‌های پرشماری، می‌تواند به تجسم آرمان کوچک در برابر پدرش تعبیر شود، به پختگی و ایجاد جزئیات بیشتر برای شخصیت اصلی کمک کرده و از طرفی هوشمندی نویسندگان را نشان می‌دهد و از طرف دیگر به غنای فیلمنامه یاری رسانده است. عیب فیلمنامه آن است که همزمان با ایجاد عمق در شخصیت اصلی، از پیش‌برد قصه غافل شده و در چند قسمت، رخدادهای چندانی که داستان اثر را به پیش ببرد، مشاهده نمی‌شود. اگر نویسندگان می‌توانستند با طراحی وقایعی در راستای پیش‌برد پیرنگ اصلی، به شخصیت‌ها عمق دهند، می‌شد فیلمنامه افعی تهران را واجد ویژگی‌های یک متن درجه‌یک دانست، اما این‌گونه نیست و این متن همچنان جای بهتر شدن دارد.
سامان مقدم، کارگردان سریال اما در اجرای متنی که در دست دارد، هویت تصویری ایجاد کرده که البته تا حدی متأثر از «پوست شیر» در همین پلتفرم است و شاید براساس اهداف تجاری، قرار بوده آن سریال را یادآوری کند. او، هم توانسته بازی‌های خوبی از هنرپیشه‌ها بگیرد و هم لحن کمیکی را که در برخی صحنه‌ها و دیالوگ‌های فیلمنامه است، به خوبی به تصویر بکشد؛ آن هم با استفاده از بازیگرانی که به‌عنوان کمدین شناخته نمی‌شوند و در قصه‌ای که مضامینی چون قتل و کودک‌آزاری دارد. نتیجه آنکه افعی تهران یک درامدی (ترکیب درام و کمدی) جنایی از آب درآمده که هم دارای لحظات متأثرکننده است و هم می‌تواند گاه مخاطب را در حد قهقهه بخنداند. استقبال از این مجموعه، خصوصا در دست‌به‌دست شدن صحنه‌هایی از آن در شبکه‌های اجتماعی، نشان می‌دهد این معجون جالب برای مخاطبان سریال خوشایند بوده است.
متأثر از لحن یادشده، گاه کنتراست جذابی میان چند پلان متوالی افعی تهران با فضای کاملا متفاوت کمدی - تراژدی به وجود می‌آید و از آنجا که سریال تکیه شدیدی روی کاراکتر محوری خود دارد، در برخی موارد نیاز است آرمان در این پلان‌ها، احساسات متضادی را نمایش دهد و در جمله این صحنه‌ها، موفق است. این لحظات را از آن فصولی می‌توان دانست که درخشش پیمان معادی را در افعی تهران به رخ می‌کشد. بازیگر این نقش در صورت ناهماهنگی با لحن اثر یا هدایت ناقص از سوی کارگردان، می‌توانست به تنهایی سریال را نابود کند، ولی معادی که اساسا تسلط چشمگیری روی بیان خود دارد، به تنهایی به یکی از نقاط قوت غیرقابل کتمان این سریال تبدیل شده که شاید بتوان بهترین بازی یک هنرپیشه مرد در سریال‌های خانگی 1403 دانست.