۱۶ اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۳ روز وصل دوباره مرید و مراد است؛ حسین منزوی در یک‌چنین روزی بود که چشم از جهان فروبست و به شوق تماشای عالم حقیقی به دیدار حق شتافت. زبان شعری او هم عامیانه و اجتماعی بود و هم در نسبت با عشق زمینی و ازلی حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. منزوی با اشعار زیبایش آهنگ‌سازان و خوانندگان زیادی را در راه خلق ترانه‌ها و تصنیف‌ها همراهی کرد و در خاطره جمعی ملت ایران، حتی آن‌ها که با ابیات وی آگاهی چندانی نیز نداشتند ثبت شد و به یک اسم خاص بدل گردید. ما در این پُست به میانجی نام بزرگِ منزوی با شما همسفر می‌شویم و به خاطرات دور و نزدیک‌مان از موسیقی ایران سرک می‌کشیم.