

این هم دلیلی دارد. دلیلی که بر میگردد به اعتماد بهنفس و عملکرد قاطعانه و منطقی او در مورد بازیکنان. اینکه نازشان را نمیکشد و ادعا میکند با همین جوانان و بازیکنان حاضر هم میتواند پرسپولیس را در جایگاه واقعیاش حفظ کند. او شناخت درست و کاملی از پرسپولیس دارد. میداند که چند میلیون هوادار متعصب و عاشق پشت این تیم هستند و میداند که پرسپولیس کجای دل و ذهن آنها قرار دارد. حالا بازیکنان نخواهند برایش بازی کنند اشکال ندارد. ناراحت هم نیست. هم به خودش اعتماد و اطمینان دارد و هم به توان نهفته در ساق پای جوانانی که بیادعا و بینام و نشان میتوانند پیراهن و رنگ پرسپولیس را فریاد بزنند و از آنها نیرو بگیرند.
امسال سرنوشت روی خوشی به برانکو نشان نداده است و هر روز بازیکنی از تیم او جدا میشود. پنجره نقل و انتقالاتیاش هم بسته است و هنوز با پرداخت بدهیهای گولچ هم نتوانسته آن را باز کند.
برانکو خود را مدیون پرسپولیس میداند در حالی که نه دینی بر گردن دارد و نه بدهکار کسی در این باشگاه است. او از آن سوی دنیا آمده تا سروسامانی به وضع این تیم بدهد و حقش را دریافت کند و برود، اما این کار را نکرده است. برانکو هم میتوانست مثل همه مربیان خارجی این عملکرد را داشته باشد اما تاکنون آن را عملی نکرده است. چرا؟ فقط یک دلیل میتواند داشته باشد. او حالا دیگر خود را یک ایرانی میداند و از بس روی خوش از ایرانیها دیده حالا دلش نمیخواهد فقط به منافع خودش بیندیشد و منفعت خودش را در موفقیت پرسپولیس و خوشحالی هواداران آن میبیند. این یک بینش برانکوست که بسیار ارزش دارد. در مقایسه با آن میتوانیم مربیان وطنی را مشاهده کنیم که هر سال با یک تیم و باشگاه هستند و هر سال نیز قراردادهایشان سیر صعودی پیدا میکند در حالی که آن تعصب و عرق وطنی نزد آنها گم شده است.
بازیکن سالاری یکی از دردهای بزرگ فوتبال ماست. از خارج هم نیامده. خود مربیان ایرانی به آن دامن زدهاند و آن را اپیدمی کردهاند. خیلیها با بازیکنان مراودات خارج از قواعد اخلاقی دارند و هر سال به هنگام مهاجرت به تیم دیگر از این ارتباطها بهرههای فراوانی میبرند. آنها بهرغم ادعاهای وابستگی به برخی تیمها در ایران، اما خلاف آن را عمل میکنند. وقتی هستند آن را تجهیز و کمک میکنند و وقتی میروند ویرانه تحویل میدهند! اما برانکو ایوانکوویچ. او از زمان حضور در ایران هیچگاه از تیمی به تیم دیگر نرفته و تغییر رفتار نیز نداشته است. حتی تیم ملی نیز با او ثبات داشته و به یقین الگوی خوبی در این باره بوده است. این ثبات در مورد بازیکنسازی و بازیکن سالاری هم صدق پیدا میکند. برای او مهم خود باشگاه، تیم و هواداران ثابتی هستند که تغییر نمیکنند. حالا در مورد بازیکنان جدا شده از پرسپولیس هم همین نظر را دارد.
برانکو در پاسخ به این سوال که فکر نمیکند پرسپولیس از جدایی صادق محرمی، محسن مسلمان و فرشاد احمدزاده ضربه بخورد، میگوید: «جدایی این نفرات مسلما در تیم تاثیرگذار خواهد بود اما من به کادرم، بازیکنان تیمم و همچنین باشگاه اعتماد کامل دارم. اگرچه دوران سختی پیشرو داریم و فصل آینده یک لیگ رقابتی را خواهیم داشت.»
او در واکنش به نگرانیهای هواداران نسبت به آینده این تیم و همچنین بازی حساس سرخپوشان با الدحیل قطر اظهار میکند: «نگرانی هواداران را درک میکنم. همانطور که گفتم من به تیمم اعتماد کامل دارم و همه برای آینده هر چه بهتر باشگاه تلاش خواهیم کرد. میدانم که بازی با الدحیل سخت است اما مساله این است که همه تلاشمان را برای موفقیت در این بازی و تکرار موفقیتهایمان انجام خواهیم داد.»
برانکو با تاکید بر اینکه همچنان اعتقاد دارد تیمش فصل آینده قدرتمندتر از فصل پیش لیگ را شروع خواهد کرد، میگوید: «نباید این موضوع را فراموش کرد که در فوتبال تضمینی برای موفقیت وجود ندارد. تیمهایی چون رئالمادرید و منچستریونایتد هم تضمینی برای موفقیتشان نمیدهند. اطمینان دارم شاگردانم تمام توان خود را بهکار خواهند گرفت که قهرمانیمان را تکرار کنند. درست است که مشکلاتی داریم ولی باید با همین نفرات ادامه دهیم تا بازیکنان جدید در زمستان به جمع ما اضافه شوند. فراموش نکنید پرسپولیس از هر بازیکنی بزرگتر است.»
این جمله آخر فصلالخطابی است که برانکو نیتش را آشکار و حق مطلب را ادا میکند. اینکه پرسپولیس از هر بازیکنی بزرگتر است و بازیکنان بزرگی که حالا از تیم جدا شدهاند. حتی همه آنهایی که از کول پرسپولیس بالا رفتند و مسیر دیگری را پیمودند.
* نویسنده : مرتضی موسویزنوز دبیر گروه ورزش
