

اسفند سال 96 بود که تعدادی از دانشجویان مقطع ارشد در حالی که بعد از اتمام مقالات و ارسال آنها به مجلات بینالمللی منتظر تایید این مجلات برای برگزاری جلسه دفاع خود بودند، به یکباره در کمال بهت و ناباوری با نامه کتبی اخراج از دانشگاه با مدرک کارشناسی از سوی اداره آموزش تحصیلات تکمیلی به دلیل عدم اتمام دوره کارشناسیارشد در تعداد سنوات مجاز مواجه شدند. شرایط برای دانشجویان پسر سختتر هم میشود، زمانی که دانشگاه بلافاصله نامهای با مضمون دانشجوی اخراجی با مدرک کارشناسی و فاقد معافیت تحصیلی به نظام وظیفه صادر میکند.
این دانشجویان اخراجشده که زمان شروع به تحصیل مقطع ارشد آنها به قبل از سال 95 (زمان تصویب این قانون) میرسد و تعهدی برای ارائه مقاله تحت شرایط گفتهشده ندادهاند، قربانی تصمیمهای غلطی شدند که مسئولان این تصمیمها را بهانهای برای پیشرفت علمی دانشگاه میدانند، درحالیکه با نگاه کلی به فضای پراسترس حاکم بر دانشجویان تحصیلات تکمیلی و ناحقیهایی که از سمت دانشگاه بر این دانشجویان اعمال شده، به هیچ وجه چنین نتیجهای نمیتوان از این اقدام گرفت.
از سوی دیگر تهدیدهای معاونت آموزشی این دانشگاه همچنان سایه سنگینش را بر سر این دانشجویان حفظ کرده است؛ دانشجویان برخی دانشکدهها از جمله دانشکده علوم تغذیه و صنایع غذایی این دانشگاه که دانشجویان اخراجی اشارهشده نیز از این دانشکده بودند، تذکرهایی مبنیبر اخراج در صورت عدم ارائه مقاله یا به جای آن پرداخت کلیه هزینههای پایاننامه دوره کارشناسیارشد را دریافت میکنند.
پای درددل دانشجویان این دانشکده که مینشینی، اولا از اجرا نشدن این قانون در دانشکدههای دیگر این دانشگاه میگویند و در ادامه از درخواستها و تلاشهایی که برای صحبت کردن و جلسه حضوری با ریاست دانشگاه داشتند، خبر میدهند که متاسفانه با وجود پیگیریها و حتی ارسال نامهای که امضای دانشجویان مقطع کارشناسیارشد این دانشکده پای آن خورده بود، هنوز جناب رئیس نه برای آنها جلسهای گذاشته است که گلایههایشان را بشنود و نه پاسخی از سوی دانشگاه به آنها داده شده است. دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به واسطه تصمیمهای بدون برنامهریزی و کارشناسیشده در بنبستی سخت قرار داده شدهاند؛ بنبستی که نه توان رفع آن را دارند و نه به پاس زحمات چندسالهای که برای پیمودن این راه کشیدهاند توان خروج از آن را. صدایشان در همان دانشگاه نیز به ریاست و مسئولان نمیرسد، چه برسد به فراتر از دانشگاه برای فریاد این ظلم.
* نویسنده : علیرضا حاتمی دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی
