خداحافظ جنتلمن

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، بالاخره باید برای داستان عاشقانه بوفون و یوونتوس، نقطه پایان گذاشت. رمان عاشقانه و بلندی که سال‌های سال یکی از زیباترین بخش‌های فوتبال بود و به تنهایی بخش اعظمی از جذابیت فوتبال را شامل می‌شد اما حالا، باید با اشک و حسرت برای آن نقطه پایان گذاشت. این طبیعت و ذات فوتبال است که بی‌رحمانه ما را با حقایقی روبه‌رو می‌کند که از رسیدن آن بیم داریم. اما هرچقدر که از این امر فرار کنیم، باز هم باید خود را برای پذیرش آن آماده کنیم؛ سنگربان افسانه‌ای یوونتوس اعلام کرد در پایان این فصل از این تیم جدا خواهد شد و در بازی برابر هلاس ورونا، برای آخرین بار با پیراهن بیانکونری به میدان رفت و در پایان بازی با اشک از این تیم خداحافظی کرد، تا برای لحظاتی، قلب فوتبال از تپیدن بایستد.

جی‌جی اعلام نکرد مقصد بعدی‌اش کجاست اما تصور یوونتوس بدون حضور او و از آن بدتر، دیدن پیراهن تیم دیگر بر تن بوفون، همان بی‌رحمی فوتبال است که اشک طرفداران را سرازیر می‌کند. اندوه خداحافظی و مرگ اول برای فوتبالیست‌ها اجتناب‌ناپذیر است و بالاخره فرا می‌رسد؛ اما بوفون، در این سال‌ها آنقدر شاهکار خلق کرده که نامش برای همیشه بر بلندای تاریخ فوتبال بدرخشد.

جی جی دوست داشتنی که با آن چشمان رنگی، صورت جذاب مردانه و موهای اورجینال اروپایی‌اش در لباس یوونتوس، مثل یک اثر هنری آنتیک در موزه‌های سرزمین فرهنگ و هنر می‌درخشید؛ در این سال‌ها توانست افتخارات زیادی را کسب کند؛ از انجام بیش از هزار بازی در مستطیل سبز تا انتخابش به‌عنوان بهترین دروازه‌بان جهان، از قهرمانی‌های زیاد او در سری آ و کسب جام‌های داخلی تا بوسه زدن بر جام‌جهانی 2006، از انتخاب به‌عنوان برترین سنگربان قرن 21 تا... ، تعدادی از افتخارات بوفون هستند که نشان می‌دهند دنیای فوتبال، چه ستاره درخشانی داشته و چه اسطوره‌ای را از دست داده است.

هرچند که جام قهرمانی باشگاه‌های اروپا با بوفون سر لج داشت و در این سال‌ها هرچه زد به در بسته خورد و نتوانست جام نقره‌ای اروپا را هم به ویترین افتخاراتش اضافه کند؛ اما بی‌شک نه بوفون که این جام اروپاست که حسرت می‌خورد چرا طعم بوسه‌های بوفون را تجربه نکرد. اما بالاتر از همه این جام‌ها، همه‌ کلین‌شیت‌ها، همه‌ سیوها و جادوگری‌های بوفون با آن سرپنجه‌های طلایی، این وفاداری او به یووه بود که او را به یک قدیسِ قابل پرستش تبدیل کرد. فردریک بکمن در کتاب شهر خرس می‌گوید: «تعریف هیچ لغتی در دنیا، سخت‌تر از لغت وفاداری نیست.»این درست همان تعبیری ‌است که می‌توان در وصف جیان لوئیجی به‌کار برد؛ وفاداری او به بانوی پیر را، با هیچ لغت و صفتی نمی‌توان توصیف کرد.
او که هیچ وقت در بند قرارداد و آن ارقام روی کاغذ پاره‌ها نبود و همیشه به عشق هوادارانش می‌جنگید. مثل زمانی که در پرونده کالچو پولی، دو قهرمانی یوونتوس گرفته شد و آنها به سری بی ‌سقوط کردند اما بوفون در زمان اوجش و زمانی که پیشنهادات زیادی از تیم‌های بزرگ دنیا داشت، به تیمش وفادار ماند تا دوباره به کالبد تیمش جان ببخشد و با همان تیم دوباره به سری آ برگشت، دوباره درخشید و جام‌های زیادی را به خانه برد. البته این همه تعریف و تمجید و دادن القاب مختلف به یک بازیکن، چیز عجیبی نیست اما نکته عجیب، حفظ کیفیت بازی، در سال‌های متمادی‌ است؛ آن هم برای دروازه‌بان‌هایی که اغلب چند سالی را در اوج سپری می‌کنند و بعد از آن، فوتبال‌شان را جایی دور از خانه به پایان می‌رسانند. اما بوفون در همه‌ این سال‌ها، یک روند نسبتا ثابت داشت و همیشه نمودار کیفیت او، بالاترین سطح را داشت.

همه‌ اینها باعث شد تا او 22سال در بالاترین سطح فوتبال دنیا بازی کند و حالا شاید با خداحافظی او از یوونتوس، دیگر او را در زمین نبینیم یا او را در تیم دیگری مشاهده کنیم، اما بی‌شک جایگاه اصلی او، در گوشه قلب هواداران برای همیشه محفوظ است.

اگر شما هم به تقدیر و سرنوشت اعتقاد داشته باشید، باید قبول کنید که خدا، برای بعضی‌ها می‌خواهد. بعضی‌ها که حتی بعد از خداحافظی محبوب‌تر می‌شوند و برای همیشه در قلب تاریخ و در قلب هواداران می‌مانند؛ فقط بعضی‌ها مثل شماره یک «جیان لوئیجی بوفون.»

 

* نویسنده : امیررضا امیراحمدی روزنامه‌نگار