به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، چهار هفته از لیگ گذشته و پرسپولیس برای اولین‌بار در تاریخش در قعر جدول بود؛ با سه باخت و یک تساوی. تنها یک امتیار. آن روز پرسپولیس در تهران 2 بر یک  به ذوب‌آهن باخت و قعرنشین شد. از قهرمانی پرسپولیس سال‌ها می‌گذشت و هواداران پرسپولیس چشم امید داشتند به مربی‌ای که از نیم‌فصل پیش آمده بود تا تیم به معنای واقعی بحران‌زده‌شان را سروسامانی دهد و جامی برایشان به ارمغان بیاورد. آن روز قعرنشینی، همه آمارها علیه پرسپولیس بود. گل‌های خورده زیاد، امتیازات کم، اما آن 30هزار تماشاگر ورزشگاه آزادی، شاید بعضا بغض کرده، ماندند و تیم‌شان و مربی‌شان را تشویق کردند. چرا؟ خیلی ساده است به این خاطر که فوتبال سخنگوست، فوتبال با هوادارانش صحبت می‌کند. اینکه همه چیز آمار و نتایج نیست و ورای اینها، چیزهای دیگری در جریان است. آن روز همه می‌دانستند که نشانه‌های پیشرفت در تیم دیده می‌شود و دورنما امیدوارکننده است؛ که بدشانسی‌ها تمام می‌شود و آنها روی خوش را خواهند دید. همین‌طور هم شد و پرسپولیس سه سال بهترین تیم ایران بود با بهترین نتایج.

حالا شرایط عکس آن روزهاست. برانکو مدت‌هاست از آمارهای تیمش می‌گوید، از دوگانه‌اش در قهرمانی. ناراحت است که چرا انتقاد می‌کنند و این هیاهو برای چیست. می‌توان تا حدی با برانکو همنوایی کرد. اینکه انتظار داشته باشد قدر زحماتش را بهتر بدانند یا اینکه شرایط تیمش را از نظر نیروی انسانی در نظر بگیرند. اما این همه داستان نیست. این‌بار آمارها با برانکو هستند اما فوتبال چیز دیگری را نشان می‌دهد. اگر هوادار پرسپولیس آن روز بازی خوب را فدای نتیجه نکرد، امروز هم نباید در باد نتایج بخوابد و روند نگران‌کننده تیم را نبیند و مهم‌ترین مساله برای پرسپولیس و آینده آن این است که آیا نفر اول فنی تیم، مشکلات را می‌بیند یا نه و آیا چاره‌ای برای آنها اندیشیده است؟

پرسپولیس این روزها به تیمی مشخصا روبه زوال می‌ماند. چنددستگی آشکار است، مترجم تیم که اصولا باید نزدیک‌ترین فرد به سرمربی باشد، ادبیاتی درباره‌اش به کار می‌برد زشت و حیرت‌انگیز. برانکو مشخصا با چند بازیکن مشکل دارد و حتی در موقع نیاز بازی‌شان نمی‌دهد. هواداران این وسط مانده‌اند طرف چه کسی را بگیرند. از یک طرف مدیون برانکو هستند و در دیگرسو دل خوشی از ترکیبش ندارند. پرسپولیس دارد به فضای آن سال‌های تیره نزدیک می‌شود. به روزهایی که تیم اول حاشیه‌ها بود اما میان تیم‌های بالای جدول جایی نداشت. تنها هوشیاری و دیدن مشکلات می‌تواند راه نجاتی باز کند.

 

* نویسنده : محمد هدایتی روزنامه‌نگار