این چرخه باید جایی تکانی بخورد

در واقع این تیم را با هر چیزی می‌توان شناخت الا با ثبات و با برنامه. از ابتدای فصل این رویه حاکم بر باشگاه بوده است. تیم خوب بسته نشد و مربیان یکی پس از دیگری آمدند، غالبا چالش‌های سختی با مدیران باشگاه داشتند و بدون کسب توفیق چندانی تیم را ترک کردند. نتیجه همه اینها سقوط قریب‌الوقوع تیم است به لیگ پایین‌، از آن‌سو مورد خود داود مهابادی جالب است. مشکی‌پوشان سومین تیم مهابادی در یک فصل است. اتفاقی که بدون تردید نشانی در هیچ جای دنیا ندارد. مگر یک مربی به لحاظ فنی و ذهنی می‌تواند سه بار در سال تیم عوض کند و خود را با شرایط جدید وفق بدهد؟ درباره انتخاب هرکدام از این تیم‌ها چقدر فکر کرده است؟ مهابادی ابتدا مربی برق جدید شیراز بود، سپس در انتقالی پر سروصدا جای مهدی پاشازاده را در نساجی مازندران گرفت، تیمی که با پاشازاده در رده سوم قرار داشت و از مدعیان صعود به لیگ برتر به شمار می‌رفت؛ اما عملکرد ناموفق مهابادی نساجی را از جمع مدعیان خارج کرد و حالا آنها در میانه‌های جدول دست و پا می‌زنند. حالا پس از اخراج از نساجی و در حالی که تقریبا امیدی به بقای مشکی‌پوشان نیست هدایت این تیم مشهدی را برعهده گرفته است. این همان چیزی است که در سال‌های اخیر، چرخه باطل مربیگری در فوتبال ایران خوانده شده است. مجموعه‌ای از مربیان که مدام بین تیم‌های مختلف جابه‌جا می‌شوند. مجموعه‌ای بسته که به‌ندرت عرصه را برای چهره‌های جدید باز می‌کند. در نتیجه ائتلاف این مجموعه با مدیران کارنابلد، احتمالا فضا برای چهره‌های جدید، چهره‌هایی که دانش اندوزی در فوتبال را جدی‌تر گرفته‌اند باز نخواهد شد، کسانی مثل وحید هاشمیان، حسین عبدی، مهدی مهدوی‌کیا و خیلی‌های دیگر.

آدم‌ها اینجا مدام تکرار می‌شوند، میثاقیان تاکنون بیش از پنج بار سرمربی این تیم شده است، احتمالا باز هم خواهد شد. مهابادی طول و عرض جغرافیایی کشور را با تیم‌های مختلف طی می‌کند، دست‌نشان بدون تیم نمی‌ماند و نام‌های دیگری از این دست مدام هدایت تیم‌های مختلف را برعهده می‌گیرند. این چرخه باید جایی تکانی بخورد و راه را برای آدم‌های جدید هم باز کند، افرادی که بتوانند طرحی نو در‌اندازند و‌گرنه فوتبال ایران روزبه‌روز بیشتر به مربیان خارجی حتی درجه چندم متکی خواهد شد.

* نویسنده : محمد هدایتی روزنامه‌نگار