کارگردانی یک سوءتفاهم

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، «سوءتفاهم»، ساخته‌ احمدرضا معتمدی را می‌توان اثری اجتماعی دانست یا فیلمی که در آن مضامین فلسفی مورد اشاره قرار گرفته است. حضور بازیگرانی همچون مریلا زارعی، کامبیز دیرباز، هانیه توسلی و پژمان جمشیدی و همچنین اکبر عبدی و مهدی فخیم‌زاده، این اثر را جزء فیلم‌های پر‌بازیگر جشنواره سی‌و‌ششم فیلم فجر کرده است. معتمدی چگونگی ساخت «سوءتفاهم» را در فیلم خودش به تصویر کشیده است. مریلا زارعی در نقش کارگردان فیلم، پژمان جمشیدی در نقش دستیارش و کامبیز دیرباز و هانیه توسلی، بازیگران نقش اول این «سوءتفاهم» هستند؛ سوءتفاهمی که مریلا زارعی کارگردان آن است و داستان یک گروگانگیری را با شرکت خود گروگان (با بازی هانیه توسلی) روایت می‌کند. به تدریج با مشکوک شدن نقش اول مرد (کامبیز دیرباز) به روند گروگانگیری و مشاجره‌ او با رئیس درگیری‌ها و کشمکش‌هایی رخ می‌دهد.

بیننده در بسیاری از لحظات فیلم و در بین فیلم در حال ساخت و فیلمی که برای دیدنش به سینما آمده، سر‌در‌گم می‌شود. ولی اجرای کامل و بی‌نقصی برای این ایده در کار معتمدی، شاهد نیستیم. دوربینی که تا نیمه‌های فیلم راوی اصلی است، با دستور مریلا زارعی (به همان نحوی که در بالا اشاره کرده‌ام) خاموش می‌شود و بعد از روشن شدن، دیگر راوی اصلی نیست و ما شاهد کات خوردن‌ها و تغییر قاب‌ها هستیم که پیش از آن ندیده نبودیم. به هر صورت، اجرای چنین ایده‌های پیچیده و حتی جذاب، ملزم به دقت بالا و نگاهی موشکافانه‌تر است. چگونگی بازی بازیگران هم جای سوال دارد؛ که آیا تعمدی از سوی کارگردان بوده یا ظرفیت فیلمنامه و شخصیت‌ها در همین حد بوده است؟

نکته‌ای که باید به آن اشاره کرد؛ علاقه‌ سینماگران به بیان موضوعات متفاوت و متعدد در فیلم است؛ موضوعاتی که فقط به صورت سطحی به آنها اشاره می‌شوند و به ندرت عمق حتی یکی از آنها، مورد بررسی در فیلم قرار می‌گیرد. این امر سبب می‌شود ژانر فیلم به یک یا دو ژانر خلاصه نشود و دسته‌بندی این دست از آثار، بدل به کار دشواری شود. با این تفاسیر باید آرزو کرد تا در فیلم‌ها و آثار سینمای ایران، علاوه‌بر پرداختن سطحی به مشکلات اجتماع، حتی‌الامکان به یک موضوع به صورت عمیق هم پرداخت تا پیام اثر، گیرا‌تر و اثرگذارتر باشد.

* نویسنده : روزبه حیدری روزنامه نگار