به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، سال‌های خیلی پیش (شاید 25 سال قبل) که کلاس زبان می‌رفتم با کتاب‌هایی آموزش می‌دیدیم به اسم HEADWAY که انتشارات آکسفورد منتشر کرده بود و در دوره خودش بسیار کتاب‌های خوب و پیشرویی در آموزش زبان محسوب می‌شد و مثال‌های عینی آن عمدتا درباره کشور انگلیس و فرهنگ آنجا بود. یادم هست در یکی از درس‌هایمان درباره ترافیک لندن و شهرهای بزرگش صحبت شده بود، درباره مترو و اتوبوس‌های لندن و در این‌باره توضیح داده بود که اگر بخواهیم معضل ترافیک را برطرف کنیم، آیا باید اتوبان‌ها و خیابان‌های بهتر و بیشتری بکشیم که پاسخ داده بود مطالعات تجربی نشان داده هرچقدر خیابان‌ها و اتوبان‌های زیادتری هم در شهرهای بزرگ ساخته شود، باز هم پر می‌شوند از اتومبیل‌هایی که روزبه‌روز تعدادشان زیادتر می‌شود و ترافیک و تراکم بیش از حد خواهیم داشت.

سال‌هاست تهران با آلودگی هوا مواجه است و طی این سال‌ها بد و بدتر شده که بهتر نشده و با اینکه 10، 12 سال قبل تعداد و کیلومتر اتوبان‌های تهران کمتر بود و چیزی حدود 300 کیلومتر داشتیم و الان این مقدار به بیش از دو برابر افزایش یافته حدود 600 کیلومتر، تونل اضافه شده، پل اضافه شده، اتوبان دوطبقه اضافه شده، اما آیا الان مشکل ترافیک که عامل مستقیم آلودگی هواست بهتر شده یا بدتر؟ آن موقع گفته می‌شد که تعداد وسایط نقلیه سه برابر ظرفیت معابر شهری است و الان گفته می‌شود شده که 6 برابر شده و شهر دیگر گنجایش تردد این همه خودرو را ندارد و همه این خودروها آلودگی هوای خودشان را دارند و بماند که هنوز چقدر خودروی کاربراتوری داریم که چندین برابر خودروهای دیگر آلودگی دارند و چقدر موتورسیکلت غیراستاندارد دودزا داریم که چند برابر دیگر خودروها دود از خودشان متصاعد می‌کنند و... .

اما سوال اصلی اینجاست و باید زمانی پاسخ داده شود که چرا وقتی همه می‌دانستند مشکل ترافیک و آلودگی هوای شهر با احداث اتوبان و راه برای ماشین‌های شخصی باز کردن درست نمی‌شود چرا باز هم تمام تمرکز و امکانات شهر روی این موضوع قرار گرفت، نه خطوط مترو که بهترین روش برای دورزدن ترافیک و حل معضل آلودگی هواست؟ چرا هنوز که هنوز است بسیاری از نقاط تهران چنان از ایستگاه‌های مترو دور است که حتما شخص مجبور است از ماشین شخصی استفاده کند. اینکه چرا خطوط متروی شهر طی این همه سال رشد چندانی نکردند جای تعجب ندارد؟ البته نمی‌توان گفت که اصلا پیشرفتی نبوده است البته که بوده و عده زیادی زحمت می‌کشند و این خطوط را روزبه‌روز گسترش می‌دهند اما به کندی و بطئی. طبق برنامه پنج ساله باید 740 کیلومتر خطوط مترو در تهران و حومه احداث می‌شد که این رقم در حال حاضر به زحمت به 200 کیلومتر رسیده است و این یعنی حداقل 250 درصد از ایده‌آل تعیین شده خودمان عقب هستیم؛ دقت کنید نه هفت یا هشت یا 20 درصد، بلکه 250درصد!

هنوز که هنوز است مردم بسیاری مجبور هستند از وسیله نقلیه شخصی خودشان استفاده کنند آن هم به این خاطر که سیستم حمل‌ونقل عمومی بسیار ناکارآمد است. هنوز که هنوز است بسیاری از مردم نمی‌توانند به راحتی از خطوط موجود استفاده کنند چراکه آنقدر از ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی فاصله دارند که اگر بخواهند مترو سوار شوند، باز هم مجبور هستند برای رسیدن به محل مورد نظر خود تاکسی یا چیز دیگری استفاده کنند، پس راه راحت‌تر این است که ماشین خودش را بیرون می‌آورد و بیشتر هم تک‌سرنشین این طرف و آن طرف می‌رود و هوای شهر را آلوده‌تر از این می‌کند.

رفع آلودگی هوای شهرهای بزرگ از جمله تهران راه‌حل دارد که راه‌حل‌های عجیب و پیچیده‌ای نیست و در کشورهای مترقی آزمایش شده و جواب داده است و آن راه‌حل‌ها هم در دسترس است؛ مثل همان مثال ساده‌ای که کتاب آموزش زبانی که 30 سال پیش منتشر شده آورده بود. چیزی که ظاهرا هنوز در دسترس نیست همت متعالی اولیای امور و بی‌توجهی خاص مردم به گازهای سمی است که هر روز خود و خانواده‌شان استنشاق می‌کنند.