به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، خبرش ساده‌تر از این حرف‌هاست؛ سرتن چوک از پرسپولیس می‌رود تا زلاتکو بیاید. زلاتکو را شما یادتان نیست اما من خوب یادم هست. آن عصر تلخ و از یادنرفتنی در هتلی در خیابان سمیه هیچ وقت از یادم نمی‌رود. زلاتکو آمده بود تا سرمربی برق شیراز باشد و ما که رفیق‌های فاب برانکو بودیم، به قول شیرازی‌ها رفته بودیم هوای «کاکوی برانکو» را داشته باشیم. رفتیم و با مربی عبوس و خشک و نچسبی مواجه شدیم که اصلا تحویل‌مان نمی‌گرفت. برای ما که برانکوی خونگرم و افتاده‌حال را می‌شناختیم، اینکه برادرش تا این اندازه با او تفاوت دارد، باورنکردنی بود. گذشت. همانجا بعد از آن جلسه کوتاه همه‌مان با هم به یک توافق رسیدیم؛ اینکه این آدم در فوتبال ایران دوام نمی‌آورد. دوام هم نیاورد. بیرونش کردند. دیگر هم احدالناسی حاضر به بازگرداندنش نشد تا امروز که بعد از 12 سال، نوبت رسیده به برانکو که جورکش مهر خانوادگی شود و آقای مستر بی‌تفاوت را به ایران بازگرداند!

این همه ماجرا نیست.

 شفر هم امسال لطف کرد و وقتی دید سفره پهن است فرزندش را آورد. قرار بود دو دستیار ایرانی داشته باشد و یک دستیار خارجی و با حساب آنکه قرار است یکی دو هفته بعد بیاید، تا الان سومین دستیار خارجی را هم سر سفره استقلال نشانده. یکی هم پسرش! ما ایرانی‌ها فامیل‌نوازیم. ما می‌دانیم چه فرقی است بین اینکه یک غریبه سر سفره بنشیند و اینکه فک و فامیل خودمان سر سفره بنشینند، خارجی‌ها هم مثل ما!

یکی دیگر هم هست. دستیاری که کارلوس کی‌روش بی‌سر و صدا به ایران آورد، اصلا مشخص نیست که بوده و چه بوده و چه کار می‌کند. کار به جایی رسیده که می‌نویسند کارلوس به او علاقه دارد. ادامه جمله را هم به تخیل خوانندگان محترم واگذار می‌کنیم تا هزار جور فکر منفی بالای 18 سال را به ذهن راه بدهند که ارتباط این دو چیست؟ مهم این است که سفره پهن است. دور هم نشسته‌اند و می‌خورند.

از این سفره‌ها جاهای دیگر هم پهن بود. علی پروین و پسرش، ناصرحجازی و پسرش، اکبر میثاقیان و پسرش، علی دایی و محمد دایی، پدران و پسران، برادران و برادران! از این قصه‌های گفته و ناگفته در دل فوتبال ایرانی زیاد داریم. منتها این قصه‌ها دیگر نوبرش است. اینکه طرف برادرش را از خارج بیاورد برای دستیاری یا پسرش را برای آنالیزوری، دیگر آخر بازی است. بله! ما هم می‌دانیم سفره پهن است و دارند می‌خورند و می‌برند و فلان و بیسار، ولی اینقدر تابلو؟!

* نویسنده : هومن جعفری روزنامه‌نگار