یادداشت/ ابوالقاسم رحمانی خبرنگار گروه اجتماعییک خانواده و در سطح بالاتر یک نظام آموزشی در کنار رشد علمی و آموزشی، رشد جسمی و پرورش روحی و روانی دانشآموزان را نیز مدنظر دارد، اما آنچه در واقعیت مشاهده میشود، چیزی جز بیتوجهی به امور مربوط به گزارههای روحی و روانی و سلامت جسمی دانشآموزان ذیل عنوان دروس پرورشی و تربیت بدنی نیست.
ورزش و پرورشی دروس مغفول نظام آموزشی
به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، همه ما از دوران تحصیل خود بهعنوان دانشآموز به یاد داریم که برخی دروس و واحدهای درسی و تحصیلی صرفا در حد یک نام و یک ستون در کارنامه پایان ترم و یک ساعت زمان گذران اوقات فراغت بار آموزشی را به دوش میکشیدند و خیالمان هم همواره از نمراتشان و بیستی که بحق یا ناحق نصیبمان میشد، راحت بود. ورزش یا رسمیتر، درس تربیت بدنی یکی از این دروسی است که یادآور شادی و خاطرات خوب برای همه دانشآموزان است؛ چه آنهایی که اعتقادی به ورزش نداشتند و در سایه بیتوجهی و بیخیالی معلم ورزش از مدرسه میگریختند و چه آنهایی که کریخوانیهای قرمز و آبیشان را در حیاط مدرسه عملی میکردند و بر سر و کله هم میزدند. تصویری هم که بسیاری از ما از معلمان این دروس داریم، یک پیرمرد یا نهایتا مرد میانسالی است که گوشهای از حیاط روی صندلی شکستهای مینشیند و کاملا تابع لذتهای مقطعی دانشآموزان است و هیچ برنامهای جهت ارتقای سطح سلامت روح و جسم دانشآموزان ندارد.
حال سوای این خاطرهبازیها، آیا واقعا تربیت بدنی و سلامت جسمی دانشآموزان اینقدر غیرقابل توجه و بیارزش است؟
همانطور که از نام و عنوان و شعار وزارت آموزش و پرورش برمیآید، آنچه که از سیاستهای این نهاد بالادستی انتظار میرود، حرکت در مسیر تعالی آموزشی و ایضا پرورشی تمام دانشآموزان کشور است، حرکتی که نیازمند توجهات خاص در چندین زمینه مختلف و گوناگون است؛ از فراهم آوردن امکانات سختافزاری تا تعیین و ترسیم چشمانداز و سند برای پیشبرد هرچه صحیحتر اهدافی که باید به آنها رسید.
اینکه نوع رفتار و کنش دانشآموزان در ارتباط با چنین واحدهای درسی در میزان توجه آنها به این دروس تاثیرگذار است، قابلانکار نیست. اما هنگامی که معاون تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش شهر تهران از کمبود 700 تا 800 نفری در نیروی انسانی و معلم تربیت بدنی در مدارس خبر میدهد، مؤید چیزی جز عدم توجه کافی به موضوع ورزش و سلامت دانشآموزان در مجموعه آموزش و پرورش نیست و وقتی راهحل برونرفت از این مشکل و معضل را آموزش مدیران مدارس و سایر دبیران اعلام میکند، علاوهبر بیتوجهی نمایانگر وجود یک فاجعه در زمینه توجه به نیازهای ورزشی و سلامت دانشآموزان در این مجموعه است که حداقل در سیاستهای فعلی و تصمیمات آموزش و پرورش تدبیری در جهت رفع این نقص و کاستی بزرگ گرفته نشده است و مسیر گذشته همچنان ادامه خواهد داشت. البته در اینجا میتوان به سخنان چند روز پیش ابوالقاسم حدادی، معاون نیروی انسانی اداره کل آموزشوپرورش شهر تهران نیز اشاره کرد که از ورود دو هزار و 700 نیرو از سایر استانها به پایتخت خبر داد، ولی با این گشایش هم تغییری در وضعیت بحرانی معلمان تربیت بدنی ایجاد نشد و این سوال ایجاد میشود که چرا با اقداماتی اینچنینی راه را برای مهاجرت به پایتخت باز میکنند؟
همانطور که گفته شد، این موضوعات هرچقدر هم که از سوی متولیان آموزش و پرورش کشور بیاهمیت تلقی شوند و به آنها بیتوجهی شود، چیزی از جایگاه و ارزش ذاتی آنها کم نخواهد شد و این دروس بسیار مهم و قابلتوجهند، چراکه دروسی همچون تربیت بدنی، پرورشی و مهارتهای فوق برنامه از ستونهای اصلی برآوردهکننده اهداف آموزشی افراد و خانوادهها هستند. یک خانواده و در سطح بالاتر یک نظام آموزشی در کنار رشد علمی و آموزشی، رشد جسمی و پرورش روحی و روانی دانشآموزان را نیز مدنظر دارد، اما آنچه در واقعیت مشاهده میشود، چیزی جز بیتوجهی به امور مربوط به گزارههای روحی و روانی و سلامت جسمی دانشآموزان ذیل عنوان دروس پرورشی و تربیت بدنی نیست.
مطالب پیشنهادی
.gif?v=0)
