ساده‌انگاری سیاستگذار در حوزه شبکه‌های اجتماعی پیامدهای جبران‌ناپذیری خواهد داشت.

بحث تنظیم‌گری و وجود مرجعی به‌عنوان تنظیم‌گر تنظیم‌گران شاید ازحیث ضمانت اجراهای پیش‌بینی‌ شده مهم‌ترین بخش طرح موسوم به صیانت بود.

شاید مهم‌ترین اقدام مجلس شورای اسلامی در دو هفته اخیر، لغو بررسی طرح صیانت ذیل اصل 85 و انتقال این طرح به شورای عالی فضای مجازی باشد.

مجلس محترم به‌نظرم کار خوبی کرد طرح صیانت را از کمیسیون مشترک خارج کرد و بعد از خروج از کمیسیون مشترک احتمالا پیشنهادهای شورای عالی فضای مجازی هم برای تصویب به مجلس خواهد آمد.

از ابتدای تاسیس شورای عالی فضای مجازی دولت‌ها خیلی مایل نبودند از حوزه اختیارات‌شان کاسته شده و در اختیار این شورا قرار بگیرد.

مجموعه شورای عالی فضای مجازی به‌نوعی متولی ساماندهی این فضاست که اعضایش نیز با حکم رهبر انقلاب منصوب شده‌اند.

اگر بخواهیم چالشی‌ترین پرونده یک دهه اخیر مجلس را بررسی کنیم گزینه‌ای شایسته‌تر از طرح صیانت برای این عنوان نمی‌یابیم. پرونده‌ای که تصویب یا عدم تصویب آن هر نوع چالشی را در مجلس تجربه کرد.

طرح صیانت از فضای مجازی یکی از پرحاشیه‌ترین اقدامات مجلس یازدهم در حوزه تقنین از ابتدای فعالیتش تاکنون بوده است.

حقوقدان فضای مجازی با اشاره به اینکه نباید سنگرهای فضای مجازی را خالی کرد و به هر دلیلی باعث عدم حضور مردم در آنها شد، گفت: «اگر پلتفرم خارجی را محدود کنید عملا سنگر را خالی کرده‌اید. همان اتفاقی که مدتی در دولت اصلاحات درمورد سینما افتاد. سینما طوری شد که بچه‌های مذهبی و حزب‌اللهی سینماها را خالی کردند. سینما به ابتذال کشیده شد یعنی خالی کردن سنگر همیشه این امر را در پی دارد.

بعد از سخنان اخیر رهبری یکی از اصلی‌ترین دلایل و استدلال‌های مدافعان طرح صیانت از فضای مجازی به چالش کشیده شد. به‌طوری‌که بعد از این سخنان و به‌رغم موضع‌گیری‌ها و بازخوردهایی که مخالفان این طرح داشتند، هیچ صدایی از موافقان شنیده نشد و دیگر خبری از کلیدواژه اصلی آنها در مواجهه با مخالفان یعنی «تصمیم حاکمیت» نیست و نشد.

در شرایطی که کشور گیر و گرفت‌های عجیب‌وغریبی دارد، اقتصاد این‌طور به خود می‌پیچد، تکلیف بودجه سال آینده مشخص نیست و معلوم نیست چه خوابی برای مردم در 1401 دیده شده است. هر روز یک صنف و گروهی جلوی مجلس تجمع می‌کنند، مذاکرات تکلیفش مشخص نیست و دنیا هم سر جنگ به خود گرفته، مجلس ایران این‌طور دغدغه فضای مجازی پیدا کرده و روی اعصاب و روان مردم رژه می‌رود، عجیب اندر عجیب است و جز اینکه تعمدا بخواهند اندک اعتماد اجتماعی باقی‌مانده را هم به صفر برسانند.

ماجرای طرح صیانت سابقه نسبتا طولانی داره و همیشه دغدغه مجلس‌های مختلف بوده که یک‌جوری برای فضای مجازی قانونگذاری کنن. ماحصل این دغدغه، ابتدای مسیر شد طرحی موسوم به طرح صیانت، اما همون هجمه‌ها و ایرادات بی‌شماری که بهش وارد بود و مطالبات اجتماعی گسترده‌ای که پیروش شکل گرفت باعث شد مدام و چندباره ویرایش بشه و هربار هم یا یک اسمی براش می‌ذاشتن یا برمبنای تاریخ آخرین ویراست بهش ارجاع می‌دادن.

یکی از بندهای سیاست‌های کلی قانون‌گذاری که مقام‌معظم‌رهبری ابلاغ کردند، بحث مشارکت ذی‌نفعان و اعتنا به نظرات آنهاست. در این فرآیند یک بار هم مرکز پژوهش‌ها تلاش کرد تا این کار را انجام بدهد و به‌عنوان بازوی مشورتی مجلس شورای اسلامی، نظر ذی‌نفعان را بشنود و تلاش داشت این فرآیند را اصلاح کند اما متاسفانه اعضای کمیسیون مشترک این موضوع را نادیده گرفتند.

آن چیزی که مسئولان فکر می‌کنند بعضا با آن چیزی که مردم از رویدادی برداشت می‌کنند، متفاوت است. به هر طریقی باید افکار عمومی را قانع و مردم را نسبت به آن طرح توجیه کرد، قوانینی که قرار است در مجلس یا در دولت تصویب شود، ابتدا باید اقناع افکار عمومی را در دستورکار خود داشته باشد.

مجلس یازدهم که اصلی‌ترین وعده‌اش یعنی طرح شفافیت آرا را حدود دو سال بین زمین و آسمان نگه داشته و هربار با یک ترفندی از پذیرش آن شانه خالی می‌کند، این‌بار در یک جلسه یک‌طرفه و یکدست، با حضور تنها یک مخالف که فقط 3 دقیقه فرصت اظهارنظر و مخالفت پیدا کرد، در چند دقیقه، یکی از مهم‌ترین تصمیمات و سیاست‌های کشور را تصویب کردند تا بیش از قبل، گرد ناامیدی بر جامعه و حتی روی موافقان خود بپاشند.