فیلم‌های حاضر در جشنواره فجر، طی ۱۰ روز در تهران و مراکز تمامی استان‌ها نمایش داده می‌شوند و این یعنی آنکه، گیشه‌ای پررونق برای این آثار در این مدت کوتاه فراهم می‌شود. تجربه نشان داده که رونق این گیشه، به اندازه‌ای است که حتی بیشتر از فروش نرمال آن آثار در اکران عمومی بوده است.

از وقتی لیست فیلم‌های جشنواره اعلام شد، بدون اینکه فیلم‌ها را دیده باشند، اعتراض می‌کردند که این چه جشنواره و چه فیلم‌هایی است. ابتدا باید فیلم‌ها را دید و بعد اظهارنظر کرد. به‌دلیل نارضایتی عمومی و به دلایل غیرسینمایی، از قهوه‌هایی که در سالن جشنواره داده می‌شود هم ایراد می‌گیرند. نق زدن صاحب فضیلت شده است.

«موقعیت مهدی» یکی از فیلم‌های تاثیرگذار جشنواره امسال بود. هادی حجازی‌فر در اولین فیلم بلند سینمایی خود سراغ برادران باکری رفته است و با به تصویر کشیدن چند نما از زندگی آنها قابی ماندگار را برای خود رقم زد و توانست فیلمش را به‌عنوان یک پدیده معرفی کند.

طبق گزارش میدانی «فرهیختگان»، لینک رای‌دهی برای بسیاری از سانس‌های فیلم «خائن‌کشی» ارسال نشده است. این اتفاق سبب شد تا فیلم کیمیایی، در زمینه جذب تماشاگر، سومین فیلم جشنواره باشد اما طبق آرای مردمی، ابتدا در رتبه بیستم و سپس در رتبه نوزدهم قرار بگیرد که مشخص است با اختلالی مواجه شده که اینچنین در دو جدول، با فرود و فراز فاحش همراه است.

اگر تا همین ۱۰سال قبل، حضور یک بازیگر در نقش جدی، ریسک بزرگی محسوب می‌شد اما حالا تبدیل به یک چالش جذاب برای بازیگر و کارگردان شده است. این حضور متفاوت پیش از انقلاب هم وجود داشت اما به‌دلیل غلبه گیشه و کلیشه‌ها، امکان این نوع تغییرات وجود نداشت.

کیفیت کلی فیلم‌ها در جشنواره فجر چهلم کم و بیش مثل اکثر دوره‌های جشنواره، لااقل در سال‌های اخیر بود. این قضاوت به‌شرطی صحیح‌تر به چشم خواهد آمد که دوره‌های خاص، یعنی دوره‌هایی که وزن آثار به شکل محسوسی سنگین‌تر می‌شدند یا دوره‌هایی که به شکل عجیبی فقیر بودند را در‌نظر نگیریم.

مراسم اختتامیه چهلمین جشنواره فیلم فجر به دبیری مسعود نقاش‌زاده با حضور محمدمهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، شامگاه جمعه ۲۲ بهمن در برج میلاد تهران برگزار شد.

چهلمین جشنواره فیلم فجر نامزدهای خود را در بخش بلند سینمایی اعلام کرد.

گاهی اوقات ساده بودن فیلمنامه ضعف محسوب می‌شود اما وقتی داستان ساده باشد و کاراکترها آن را به‌خوبی بازی کنند و به‌اصطلاح به آن آب‌وتاب بدهند نتیجه‌اش می‌شود بدون قرار قبلی که موردتوجه مخاطبان زیادی قرار گرفت.

قرار بود جشنواره‌ای داشته باشیم بدون حاشیه و موردپسند همه و البته با فیلم‌هایی امیدبخش و خداراشکر تقریبا در تحقق همه این اهداف به موفقیت حداکثری دست یافتیم و در مقایسه با دوره‌های قبل جز اعتراض چند رسانه و منتقد، صدای کسی بلند نشد و نه نهادی اعتراض کرد و نه نماینده مجلسی ناراحت شد و نه اصلا اتفاقی افتاد!

برخلاف آنچه «نگهبان شب» را فیلمی با ریتم تند می‌نامند، اتفاقا مسیر داستانی، روی ریتم کندی از یک‌سری‌ اتفاق‌های کلیشه‌ای و غیرجذاب در حرکت است. شاید اگر گفته می‌شد ریتم این فیلم در قیاس با دیگر ساخته‌های کارگردان، از سرعت بیشتری برخوردار است، مفهوم درست‌تری را منتقل می‌کردند اما نه ریتم «نگهبان شب» تند است و نه فرآیندی که برای تصویرگری از دو قطب داستانی خود انتخاب کرده، در مسیری داستانی و دغدغه‌مند پیش می‌رود.

اکران فیلم تازه رضا میرکریمی با تحسین و تمجیدهای بسیاری همراه است. برایم مشهود است که چرا فیلم تحسین می‌شود. قاب‌های زیبا، بازی‌های هایپررئالیستی و آرامش ساده‌دلانه شخصیت‌ها به‌همراه اتمسفری که شما را به خود نزدیک می‌کند؛ اما همه این زیبایی‌های محبوب بازنمایی چه چیزی است!؟ شاید در نگاه نخست، همه‌چیز به ذهنیت ساده‌لوحانه شخصیت رسول بازگردد.

میرکریمی در نگهبان شب به قصه تحول انسان‌ها می‌پردازد و با نشان دادن شخصیت منفعل و بله‌قربان‌گوی رسول روند تحول این شخصیت را به‌نمایش می‌گذارد که طی اتفاقات مختلف پیش می‌رود.

امضای میرکریمی را در تمامی آثارش می‌توان به‌وضوح دید و ناراحت‌کننده‌ترین اتفاق در مورد ساخته اخیرش در چهلمین جشنواره فیلم فجر یعنی «نگهبان شب» عدم وجود این امضاست. این فیلم برای کارگردان باهویتی که به‌طور تمام‌قد در جزءجزء آثارش نمایان است، یک بازگشت به عقب یا شاید سقوط آزاد محسوب می‌شود.

نگهبان شب فیلمی است که زمان ساخته شدنش کمی دیر بود، هرچند بی‌موقع نبود. این بازگشت بی‌سر و صدا و آرام رضا میرکریمی به سینمایی که از معمولی‌ترین آدم‌ها به‌واسطه شرافت‌شان قهرمان می‌ساخت، در زمانه‌ای اتفاق می‌افتد که تقریبا همه فهمیده‌اند چاره‌ای جز بازگشت به شرافت نداریم.