محمد زعیم‌زاده؛ سردبیر فرهیختگان: فقط در جامعه نمایشی و در عصر پساواقعیت می‌شود، چنین پدیده‌ای را دید، یک روز فردی را به عنوان مخالف ورود زنان به ورزشگاه به تلویزیون آورده‌اند که خیلی جدی استدلال تولید کند، برنامه به شکلی پیش می‌رود که حرف‌های جدی شوخی گرفته می‌شود و یک بازنمایی طنز از کارشناس مدعو تلویزیون ساخته می‌شود، ظاهرا این هنر ایرانی‌هاست که برای کاهش آلام از تراژدی کمدی بسازند؛ کار آنقدر جلو می‌رود که طنز بودن در شخصیت جناب کارشناس _دکتری تاریخِ حوزه خوانده_ هم ته نشین می‌شود.
جناب خطر ظاهرا پذیرفته است که دیگر یک کمدین است و رسانه هم هر روز او را در این نقش مصرف می‌کند، جامعه نمایشی چنین ساحره‌ای است. اما این سحر چه قدر واقعی است؟ آیا رسانه واقعا می‌تواند پساواقعیت را جایگزین واقعیت کند؟ مثلا رسانه می‌تواند امید واهی یا ترس کاذب بسازد؟ به احمد خطر حرجی نیست خطر آنجاست که مسئولان اجرایی به سحر پساواقعیت ایمان بیاورند.