مژده لواسانی در ‌گفت‌وگو با «فرهیختگان» گفت:«به دلیل اینکه در برنامه‌ام از فیلم‌های جشنواره فیلم فجر صحبت می‌کنم خودم را موظف می‌کنم که تمام فیلم‌ها را ببینم. به غیر از یکی دو فیلم، تمام فیلم‌های مهم را دیدم اما تعداد فیلم‌های خوبی که دیدم خیلی کم بود. انگار راضی شدیم که شگفتی نبینیم و همین که یک فیلم قابل‌قبول می‌بینیم خوشحالیم. الان آرزومون شده که فیلم بد نبینیم. وقتی یک فیلم نسبتا خوب می‌بینیم خدا را شکر می‌کنیم و این موضوع سطح توقع همه را تنزل داده است.»

لواسانی افزود:«من به خاطر اینکه همیشه اصل اجرا کردنم روی صداقت بوده است سعی می‌کنم فقط از فیلم‌های خوب صحبت کنم. به همین در این سال‌ها چه در برنامه رادیوئی چه در برنامه تلویزیونی، فقط درمورد فیلم‌های صحبت کردم که می‌توانستم با خیال راحت به مردم پیشنهاد بدهم.

در این جشنواره از فیلم‌های «تمساح خونی»، «بی‌بدن» و «تابستان همان سال» صحبت کردم. «صبحانه با زرافه‌ها» را دوست داشتم. به شخصه فیلم آقای شعیبی را دوست داشتم، باید فیلمشان را با جهان خود بهروز شعیبی سنجید که خانواده و مسئله عشق و امید برایشان مسئله است. قصه‌ی فیلم ایجاب می‌کرد که فیلم تجاری باشد چون درمورد یک خواننده فیلم ساخته بود. ستایش عشق، ستایش خانواده و ستایش امید دیگر در سینمای ما پیدا نمی‌شود اما ما در «آغوش باز» این مسائل را می‌بینیم. فیلم «بی‌بدن» در جای درستی از قضاوت در پرونده ملتهب و مشهور غزاله و آرمان می‌ایستد. انیمیشن‌های این دوره جشنواره را نمی‌شود تحمل کرد اما «شمشیر و اندوه» به نسبت بهتر است. متاسفانه نه کیفیت لازم را دارند، نه قصه. نمی‌دانم چگونه به جشنواره راه پیدا کرده‌اند.»

وی تاکید کرد:« اینقدر فیلم بد دیده‌ایم که همین چند فیلم خوب را باید روی سرمان بگذاریم.اگر برآیند سینمایی ما این فیلم‌های جشنواره است، امیدوارم تغییری ایجاد شود تا سال آینده جوانان مستعد بتوانند این سیستم را تغییر بدهند. الان هم فیلم اولی‌ها هستند که چراغ جشنواره را روشن نگه داشته‌اند.»