عطیه همتی، دبیرگروه نقد روز: 120 دقیقه که تمام می‌شود، میثاقی رو به دوربین می‌گوید: «الان اصلا هیچ‌چیزی مهم نیست. حتی بازی بعدی با ژاپن هم مهم نیست. الان فقط مهم است ما از این بازی و از سد سوریه بگذریم و بعد برای بازی با ژاپن یک فکری می‌کنیم.» انگار در زندگی بعضی لحظه‌های جهنمی را گذاشته‌اند فقط برای گذشتن. مثل دست‌اندازی که می‌افتد زیر ماشین و همه‌چیز را تکان می‌دهد. جوری تکان می‌دهد که می‌خواهی همه‌چیز را بالا بیاوری ولی می‌گذرد. ما از جهنم بازی با سوریه گذشته‌ایم. شبیه دست‌انداز جهنمی که معلوم نیست چطور از وسط جاده سبز شد و دل‌مان را به‌هم زد. از جهنم جام‌جهانی قطر. از جهنم ایران- انگلیس. از روزهای جهنمی که معلوم نیست چه شد یکباره زیر پایمان رفتند، بالا رفتیم و پایین آمدیم و با هزار دل به‌هم‌خوردگی به این روزها رسیدیم و فوتبال دوباره همه‌مان را دور هم جمع کرد تا از این با هم بودن دوباره کیف کنیم که ببینیم چقدر وقتی پشت هم در می‌آییم قوی‌تریم. گویی که هر جیغ و هوارمان، هر صدای بوق و فریادمان جانی می‌شود بر تن بازیکنانی که امروز نیم‌ساعت اضافه بیشتر از حریف‌شان دویده‌ بودند ولی روز اول امضا کردند که تا پای جان برای ایران می‌جنگند. ما ژاپن را برده‌ایم. بدون هیچ وقت اضافه. بدون هیچ سود داوری. بدون ضربات پنالتی. همان ژاپنی که همین چندوقت پیش کل اروپا را برده بود و خیال‌های بزرگی توی سرش داشت. همان ژاپنی که مزدک میرزایی توی اینترنشنال نشسته ‌است و تکنولوژی‌اش را با خشم می‌کوبد سر ایران و وقتی تعویض می‌کند، همینطور از لیگ انگلیس بازیکن می‌ریزد توی زمین. ژاپنی که نظرسنجی سایت AFC گفته 86 درصد مخاطبانش به برد آن رای داده‌اند و فقط 13 درصد مردم که 85 میلیونش توی ایران نشسته گفته‌اند ایران حالش را می‌گیرد. من نمی‌دانم اگر فینال هم رفتیم با کره چه کار خواهیم کرد. من فقط دوست دارم امشب وقتی سرم را روی بالش گذاشتم به آن پاس بیرون پا فکر کنم که محبی چسباند به تور دروازه. به دعای مادر جهانبخش که انگار آسمان را شکافت و به آن بالابالاها رسید تا در دقیقه 96 همه ایران را هم با خودش به آسمان ببرد. به روزهایی که هیچ‌کس تلاش نمی‌کند از برد ایران خوشحال نباشد. به همه آنهایی که حالا دیگر نمی‌ترسند پست و استوری برای برد ایران بگذارند. برای همه چهره‌هایی که سکوت‌شان دوام نداشت و دیدند نمی‌شود از برد ایران خوشحال نشد. ما ژاپن را برده‌ایم و حالا مخاطبان AFC از خودشان خجالت می‌کشند که روی ما حساب نکرده بودند. روی بازیکنانی که از دست‌اندازهای جهنمی عبور کرده‌اند و حالا آمده‌اند انتقام همه روزهای سخت قطر 2022 را از قطر 2024 بگیرند.