میلاد جلیل‌زاده، خبرنگار گروه فرهنگ: سریال «موسی» قرار است در کدام دکورها و لوکیشن‌ها جلوی دوربین برود؟ وقتی صحبت از پروژه‌های عظیم تاریخی میشود، یکی از اصلی‌ترین موارد تعیین‌کننده در کیفیت کار، بحث‌های مربوط به دکور و صحنه است. تکنولوژی‌های رایانه‌ای اخیراً بخش قابل توجهی از این راه را هموار کرده‌اند اما استفاده از چنین ابزاری بدون ذوق و مهارت کافی، باعث لوث شدن و مصنوعی جلوه کردن تصاویر خواهد شد. به همین دلیل اگرچه استفاده از این ابزار ممکن است کار فیلمسازان را راحت کند، همچنان خیلی‌ها از رفتن به سراغ این تکنیک‌ها هراس دارند.
ابراهیم حاتمی‌کیا اولین فیلمساز سینمایی ایران بود که از دوربین دیجیتال استفاده کرد و بارها نشان داده که در خصوص مسائل فنی و تکنیکی شدیداً اهل استقبال از تجربه‌های جدید است او حالا برای سریال موسی هم پیشگام استفاده از تکنیک بصری به خصوصی شده که نه تنها تا به حال در ایران مورد استفاده قرار نگرفته بود بلکه غیر از ایالات متحده در دیگر صنایع فیلم و سریال‌سازی دنیا کسی چندان سراغ آن نرفته است.
به این تکنیک اصطلاحاً On-set virtual production گفته میشود و آغاز راه آن به ۲۰۰۳ میلادی برمی‌گردد؛ زمانی که یک کارگردان استرالیایی هنگام ساختن تیزر تبلیغاتی برای مواد شوینده، به ایده بهبود پرده سبز فکر کرد و خواست این محیط را سه‌بعدی کند. او و پسرش تا ۲۰۱۶ روی ایده خودشان در یک سوله کار کردند و نمونه‌های اولیه را ارائه دادند اما کسی به طرح آنها توجهی نکرد. در سال ۲۰۱۸ یک فیلمبردار استرالیایی از این فناوری برای ضبط بعضی از بخش‌های فرانشیز جنگ ستارگان استفاده کرد. اما بعد از سریال وسترن فضایی «ماندلورین Mandalorian» در ۲۰۱۹ میلادی بود که توجهات ویژه‌ای به این سبک از کار جلب شد. قضیه به طور ساده این است که بخشی از مرحله تولید و پس‌تولید با هم ترکیب می‌شوند و این‌طور نیست که هنرپیشه‌ها جلوی پرده سبز بازی کنند تا پس‌زمینه بعداً به آن اضافه شود.
کارگردان در این سبک از کار همزمان می‌تواند پس‌زمینه‌ای که قرار است اضافه شود را ببیند و همین به طبیعی‌تر درآمدن کار کمک شایانی می‌کند. تا به حال از این تکنیک در خیلی از فیلم‌ها و سریال‌ها استفاده‌ای جزئی و بخشی شده است اما در برخی موارد کل دکور و صحنه به همین شکل طراحی و به پس‌زمینه اضافه شده‌اند.
برای این کار ممکن است مثل آنچه که در بعضی استودیوهای تلویزیونی هم مدل ساده‌ترش دیده شده، یک دیوار تصویری یا اصطلاحا یک ویدئو وال Video wall در پس‌زمینه تعبیه شود که به این کار StageCraft گفته میشود.
تیم تولید سریال ماندلورین به جای استفاده از پرده سبز در مرحله فیلمبرداری، پس‌تولید سریال را با مرحله تولید ترکیب کرد. آنها دیوارهای LED عظیمی را نصب کردند که به رایانه‌های قدرتمندی وصل بود. رایانه‌هایی که نرم‌افزار بازی Unreal Engine را اجرا می کردند. آنها این صحنه را حجم «the volume» نامیدند، اصطلاحی که قبلاً برای اشاره به مرحله‌ی انجام تکنیک‌های مرتبط با جلوه‌های بصری استفاده می‌شد.