مجید خاتونی، جامعه‌شناس ورزشی: علی‌رغم تذکرات قبلی مبنی‌بر روش نامناسب واگذاری دو باشگاه سرخابی که درواقع رهاسازی توسط دولت است و تهدیدی تاریخی برای هر دو باشگاه و هواداران آنها محسوب می‌شود، دلایل زیر نشان می‌دهد که همین روش نادرست و غیراصولی هم با اشکالات عمده‌ای روبه‌رو است:
1-افزایش قیمت ۱۱۰ درصدی عرضه سهام با توجه به عدم استقبال خریداران در گذشته و کاهش قیمت سهام آنها، نشان از درآمدزایی دولت از طریق واگذاری برای پرداخت بدهی و دیون قبل دارد که گویا سازمان خصوصی‌سازی متوجه این موضوع نیست که شرایط برای واگذاری به این روش مهیا نیست.
2-برخلاف سایر کشورها که دولت با ارائه وام‌های بلندمدت کم‌بهره و امکاناتی نظیر زمین و ورزشگاه در فرآیندخصوصی‌سازی و حرفه‌ای‌سازی باشگاه‌ها نقش حمایتی و تسهیل‌گری ایفا می‌کند، این وظیفه مهم کلا به فراموشی سپرده شده و در این فرآیند هیچ بسته حمایتی و‌ انگیزشی دیده نمی‌شود.
احتساب سود ۲۳ درصدی؟!
3-با این حساب استقلال در شش سال باید در کل ۱۴۸۶ میلیارد و سالانه حدود ۵۲۵ میلیارد و پرسپولیس در کل ۲۱۱۶ حدود ۶۰۰ میلیارد تومان قسط پرداخت کنند. علاوه‌بر هزینه‌های جاری باشگاه (که رقمی بیش از همین عدد است و روند افزایشی دارد) تامین آنها با توجه به عدم درآمدزایی باشگاه‌ها از محل حق پخش و بازارپردازی و... اساسا امکان‌پذیر نیست.
4-با توجه به عدم تعادل در میزان درآمد باشگاه‌ها با پرداخت اقساط و هزینه‌های جاری عملا فیرپلی مالی رعایت نخواهد شد. لذا کسب مجوز حرفه‌ای هم بسیار سخت و درآمدهای ناشی از حضور در رقابت‌های آسیایی کور می‌شود.
5-در باشگاه‌های بزرگی چون استقلال و پرسپولیس هواداران به‌عنوان مالکان اصلی باشگاه‌ باید سهم حداکثری داشته باشند. با واگذاری سهام عمده به شرکت‌های تجاری و خصولتی این اصل مهم هم رعایت نشده و این عدم تناسب خود چالش‌آفرین خواهد بود.