محمد‌مهدی طهرانچی، رئیس دانشگاه آزاد اسلامی: طوفان الاقصی طوفانی به‌پا کرد که ظاهر دروغین آرایش‌شده نظام لیبرال دموکراسی غرب کنار زده شد و حقیقت عریان چهره‌این نظام با همه به‌ظاهر ارزش‌های حاکم بر حکمرانی در عرصه دموکراسی و حقوق بشر و حقوق شهروندی خصوصا کودکان و زنان نشان داده شد. نظام لیبرال‌دموکراسی همواره تلاش کرده است چهره‌ای دموکرات از خود نشان دهد و با بزک، بر استقلال علم و نهاد علم نیز تاکید کند. اما این حوادث به‌وضوح پرده را کنار زد و سر درون را آشکار ساخت. احضار روسای دانشگاه‌های مهم به کنگره آمریکا و بازجویی از آنها با اتهام گسترش یهودی‌ستیزی در آن دانشگاه‌ها که درواقع حمایت بدنه دانشگاه از فلسطین و اعتراض به نسل‌کشی آشکار در غزه بود، به‌وضوح نشان داد که درون این دستکش مخملین، دستی چدنی است. دستی چدنی که با کنار رفتن آن روکش مخملین، حقیقت و سبعیت و دیکتاتوری خود را نشان داد. نظام لیبرال دموکراسی را بلاشک می‌توان به تعبیر رهبر انقلاب، «دیکتاتوری اتوکشیده» دانست. نظامی که با شعار و محوریت آزادی درواقع محکم‌ترین دیکتاتوری‌ها را ایجاد کرده است. این ماهیت دیکتاتوری اتوکشیده در شیفتگان و غرب‌زدگان داخلی هم هست که در دفاع از مدرنیته بسان قلعه‌بانانی از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند. در این میان حکمرانی آکادمیک در عرصه دانشگاه و استقلال دانشگاه‌ها چنان تفسیر و تبیین می‌گشت که غرب‌باوران همواره در هر فرصتی به‌طعنه فضای جایگاه دانشگاه‌های ایالات‌متحده را به رخ اندیشمندان حوزه سیاست دانشگاه در ایران اسلامی می‌کشیدند. تا آنجا پیش‌رفته بودند که یکی از این افراد در دانشگاه‌های مطرح در وصف دانشگاه آمریکایی بیان داشته بود: «فرض کنید جرج بوش یا هر رئیس‌جمهور دیگری برای شرکت در یک مراسم رسمی به ایران بیاید و حکومت جمهوری اسلامی به هر دلیل اجازه سخنرانی در نقطه‌ای دیگر از کشور را به وی ندهد و در عوض دانشگاه تهران با مسئولیت و اعتبار خود او را دعوت به سخنرانی کند. واقعا چه اتفاقی خواهد افتاد؟ این نشان می‌دهد که جایگاه دانشگاه در ایران کجاست و در آمریکا کجا؟» این همه حیرت نسبت به ادعای استقلال دانشگاه در آمریکا با این جمله که «جایگاه دانشگاه در ایران کجاست و در آمریکا کجا؟» انسان را به حیرت می‌آورد. و این جملات مشتی است نمونه از خروار از باورهای غلطی که فقط در درون کتاب‌های سیاستگذاری علمی و نهاد علمی برای درس در دانشگاه‌ها می‌توان آن را یافت و اما واقعیت نظام سلطه چیز دیگری است. جریان روشنفکری در ایران متاسفانه غالبا ابتدا در مقابل آنچه در غرب اتفاق افتاده با حیرت نگریسته و بدون آنکه حقایق را عمیقا ببیند از روی این حیرت، تحلیل ارائه کرده است و طبیعی است تحلیل اسیر در چنبره حیرت و شیفتگی چقدر با حقیقت فاصله خواهد داشت. چندی پیش در همایش بین‌المللی «طوفان الاقصی و غزه؛ روایت‌ها و واقعیت‌ها» به‌وضوح از خیزش دانشگاهیان غربی بالاخص دانشجویان در حمایت از مردم غزه و مخالفت آنها با نسل‌کشی به‌عنوان نقطه عطفی در تاریخ دانشگاه در غرب سخن گفتم. اینک رئیس دانشگاه هاروارد به کمیسیون آموزش و نیروی کار کنگره آمریکا احضار می‌شود. علاوه بر هاروارد، روسای دانشگاه پنسیلوانیا و دانشگاه تکنولوژی ماساچوست هم به جلسه «پاسخگو نگه‌داشتن روسای دانشگاه‌ها و مبارزه با یهودستیزی» احضار شدند و در معرض تهدید شدید برای برکناری و یا استعفا هستند. این‌گونه حرکات محاکمه جریان علم اگر در مسیر خلاف با حاکمیت آنها حرکت کند در ذات نظام سلطه است و هرچند نظام لیبرال‌دموکراسی همواره تلاش کرده چهره‌ای دموکرات از خود نشان دهد و با بزک، بر استقلال علم و نهاد علم تاکید کند؛ اما این حوادث به‌وضوح پرده را کنار زد و سر درون را آشکار ساخت. دیکتاتوری نه‌فقط در دفاع از صهیونیسم بلکه در تحمیل نظام و فهم علمی خود بر دیگران و به‌سخره گرفتن و حتی دست به ترور زدن آنانی است که این فهم و نظام را قبول ندارند. شهادت استادان دانشگاه در ایران اسلامی همچون شهریاری و علی‌محمدی و تحریم دانشگاه‌های ایرانی نمونه بارزی از این رفتار غیرآکادمیک این جریان بود ولی غرب‌باوران با اغماض از آن می‌گذشتند ولی امروز در این معرکه آشکار شدن ماهیت واقعی چهره نظام سلطه در عرصه حکمرانی دانشگاهی انتظار می‌رود کسانی که دغدغه جدی‌شان دفاع از حریم دانشگاه است با جرات از باورهای القایی غلط و ساده‌بینی‌های گذشته عبور کنند و به محکومیت این رفتار بپردازند. سال‌ها قبل به یکی از سفرای کشورهای اروپایی گفتم که ننگ ترور یک دانشمند در ایران مانند آنچه در قرون‌وسطی اتفاق افتاد از دامن شما پاک نخواهد شد و امروز تاکید می‌نمایم که پایان عمر حکمرانی آکادمیک در نظام لیبرال دموکراسی غرب فرارسیده و باید طرحی دیگر درانداخت.
باافتخار ضمن شکر نعمت ترک رفتار تبعی نسبت به نظام لیبرال دموکراسی در دانشگاه ایرانی اسلامی، از خداوند منان خواهانم که در انجام رسالت خویش در دانشگاه در اعتلای انسانی و در دفاع از حق و حقیقت، ایمان و قدرت بیشتری عنایت کند.