هومن جعفری، خبرنگار:این را در خاطرات گابریل گارسیا مارکز خواندم. داستانی نوشته بود از حضور خودش و همچنین گراهام گرین، نویسنده سرشناس انگلیسی در تیم مذاکره‌کننده پاناما با دولت ایالات‌متحده‌آمریکا. آن روزها، هم مارکز و هم گرین هر دو به خاک آمریکا ممنوع‌الورود بودند و ژنرال تریخوس حاکم نظامی وقت پاناما قصد داشت با همراه کردن این دو با کاروان دیپلماتیک خود، هم با جیمی کارتر شوخی کند و هم اینکه برای کشور کوچک خودش سفیرانی دیپلماتیک و خوشنام دست و پا کند. این دو که به خاک آمریکا ممنوع‌الورود بودند، در میان احترام نظامی و با استقبال تمام رسمی وارد این کشور شدند و بعد هم به کاخ‌سفید رفتند. گرین به وقت پایین رفتن از پله‌های هواپیما، آستین مارکز را کشید و در گوشش زمزمه کرد: «این اتفاقات فقط در آمریکا می‌تواند رخ دهد.» نه کاملا! در ایران خودمان هم اتفاقاتی داریم که رقم‌ خوردن‌شان فقط به دستان توانای خودمان رخ می‌دهد. مثلا همین سریال سرزمین مادری را ببینید. در زمان خودش پخش شد. بسیار هم مورد استقبال قرار گرفت. بعد بابت یک دیالوگ عدم پخش خورد و برای یک‌دهه، در آرشیو صدا‌وسیما خاک نوش‌ جان کرد! بعد هم سریال پخش شد و آب هم از آب تکان نخورد! تازه سریال کلی هم عاشق و شیفته و شیدا پیدا کرده. به‌هرحال با کمال تبریزی طرفیم که بلد است کار خوب پرمخاطب بسازد. اینکه سریال در مورد چیست و داستانش چگونه پیش می‌رود را بگذاریم برای مقالی دیگر. اینجا به قول مرحوم جنت‌مکان جناب گرین، شاهد اتفاقی هستیم که هیچ جای دنیا نمی‌تواند رخ دهد الا اینجا! حساب کنید با سازمانی طرفیم که خودش سفارش می‌دهد، خودش مجوز می‌دهد، خودش پخش می‌کند، خودش توقیف می‌کند، خودش آرشیو می‌کند و بعد هم خودش آن را پخش می‌کند و آب هم از آب تکان نمی‌خورد! چرا این سریال برای یک‌دهه باید خاک آرشیو بخورد؟ کسی دلیلش را می‌داند؟ اگر دانستید به ما هم خبر دهید. ولی خودمانیم، پولش را دو سه مدیر قبل‌تر دادند و عشق و کیفش رسید به آقای جبلی که الان یک سریال درجه‌یک مفت و مجانی گیرش آمده! با بودجه 10 سال پیش سریالی ساخته‌اند که برای خودش خوب مخاطب جمع کرده و در این روزهای بی‌سریالی و بی‌مخاطبی، عصای دست شده. کاش عزیزان مدیر و بالانشین درک کنند که امثال کمال تبریزی، سرمایه‌هایی هستند برای همه فصول. آدم‌هایی که مدیوم تصویر را بلدند و می‌دانند باید چطور کارشان را انجام دهند و حذف کردن‌شان در درجه اول توهین و لطمه به سینما و تلویزیون خودمان است. آدم‌هایی که جایگزین‌پذیر نیستند و نمی‌توان به این راحتی کارشان را نادیده گرفت و نتیجه این می‌شود که وقتی کارشان بعد از 10 سال بیرون می‌آید، ذره‌ای خاک روی شانه‌هایش نیست و هنوز هم دیدنی و لذتبخش است. نان پدر و شیر مادر حلالت باد آقا کمال!