کسری خسروی، کاپیتان تیم ملی فیتنس چلنج ایران و دارنده 14 مدال رنگارنگ آسیایی و جهانی که میهمان «فرهیختگان» بود درخصوص اینکه به‌نظر می‌رسد این رشته در ایران بیشتر تحت‌الشعاع رشته بدنسازی و پرورش‌اندام قرار دارد، اظهار داشت: «این رشته چهارسال است که به‌صورت مجزا دارای فدراسیون جهانی شده و رشته نوپایی به‌شمار می‌رود. در فیتنس چلنج برعکس رشته بدنسازی و پرورش‌اندام که ورزشکاران براساس عملکردهای بدنی سنجیده می‌شوند، عملکردشان براساس امتیازات کسب‌شده توسط توان فرد و تعداد تکرارهایی که در یک بازه زمانی انجام می‌شود، مورد لحاظ قرار می‌گیرد. مسابقات ما از چند سطح تشکیل‌شده که شامل سطح گلد و سیلور هستند و هر دو رقابت به‌صورت انفرادی، میکس و تیمی قابل‌انجام خواهند بود. همچنین در این رشته، بانوان ما می‌توانند با پوشش کامل اسلامی در مسابقات برون‌مرزی شرکت کنند و از این لحاظ محدودیتی وجود ندارد. این رشته درمجموع آینده روشنی را پیش‌رو دارد و ان‌شاءالله با تدابیری که وزارت و فدراسیون می‌اندیشند در آینده وارد بازی‌های معتبری مثل بازی‌های آسیایی و سپس المپیک می‌شود. برای حضور در این رشته هیچ محدودیت سنی وجود ندارد و اتفاقا یک سبک زندگی به‌شمار می‌رود، چون عاری از هرگونه دارو و مواد نیروزاست.»
وی ادامه داد: «در رشته‌های قهرمانی طبیعتا غذایی که شما مصرف می‌کنید جوابگوی میزان فعالیت شما نیست. ما می‌توانیم درکنار اینها از مکمل‌های مجاز با تجویز پزشکان متخصص استفاده کنیم اما متاسفانه به‌خاطر عدم آگاهی در باشگاه‌های کشور یک‌سری افراد سودجو به‌دنبال این هستند که چهره این رشته ورزشی را خدشه‌دار کنند، یعنی به این شکل با تهیه و تامین یک‌سری مواد غیرمجاز که عارضه‌هایی را نیز به‌همراه دارد، کاری می‌کنند که یک جوان کلا از ورزش دور می‌شود. یکی از حرکت‌های موثر فدراسیون بدنسازی این بوده که بحث آنتی‌دوپینگ را با برگزاری همایش‌های مختلف و دوره‌های متعدد به‌شدت پیگیری می‌کند. این درحالی است که سطح علمی بسیاری از قهرمانان ما بالا نیست و خیلی خوب است که در زمینه‌های علمی فدراسیون‌های دیگر هم از فدراسیون بدنسازی کمک بگیرند، چون این فدراسیون متولی این امر است. ان‌شاءالله بتوانیم ورزشکاران و قهرمانان رشته‌های دیگر را هم آگاه‌تر کنیم، چون گاهی عدم آگاهی می‌تواند به‌ضرر آنها تمام شود. شاید جالب باشد بدانید گاهی یک خوراک یا داروی ساده تست دوپینگ شما را مثبت کرده و باعث می‌شود تا یک مدال از کشور گرفته شود.»
کاپیتان تیم ملی درخصوص مقایسه این رشته با سایر رشته‌ها ازجمله فوتبال از لحاظ درآمد و پاداش گفت: «اصلا مقایسه‌ای نمی‌توان کرد. البته ما همه قهرمان یک کشور هستیم و هر ورزشکاری با زحمت می‌تواند به قله برسد. الان خود من به‌خاطر حضور در اردوها شغل رسمی ندارم. عمر قهرمانی کوتاه است و در این مدت واقعا جز ورزش نمی‌توانیم به کار دیگری فکر کنیم. درحال‌حاضر خانه و آینده‌ای نداریم و حتی سرمایه پایه‌ای هم نداریم تا در این رشته بتوانیم فعالیت و شاگردانی را تربیت کنیم تا در این رشته افتخارآفرینی کنند. امیدوارم به ما هم توجه شود، چون این رشته در ابعاد بین‌المللی آینده بسیار روشنی دارد.»
وی تاکید کرد: «این درد است که وقتی یک کودک به من نگاه می‌کند، من که به انتهای مسیر رسیده‌ام و همه عناوین را به‌دست آورده‌ام بعد از 22 سال هنوز کار ندارم و اصلا پاداشی به من تعلق نگرفته است. او پیش خودش نمی‌گوید چرا عمرم را در این رشته بگذارم و چرا از زندگی‌ام برای آینده‌ای که وجود ندارد بزنم؟! این فقط ما نیستیم و خیلی از رشته‌های انفرادی با فوتبال مشکل دارند. کاش یک روز وزیر ورزش سری به ما هم بزند، چون ما نیز رشته سنگینی داریم و از خانواده و زندگی می‌زنیم و این‌طور نیست که به‌راحتی به مدال برسیم. اگر براساس دستاورد و عملکرد باشد به نسبت فوتبالیست‌ها باید توجه بیشتری به ما بشود اما آنها فقط به‌واسطه صعود به جام‌جهانی از پاداش‌های میلیاردی برخوردار می‌شوند که این موضوع اصلا توجیه ندارد. اکثر قهرمان‌های ما از این تبعیض‌ها آزرده‌خاطر هستند و این درد خیلی از قهرمانان رشته‌های دیگر هم است.»