سیدمهدی طالبی، خبرنگار گروه جهان‌شهر: عملیات «طوفان الاقصی» مقاومت اسلامی در 7 اکتبر و پاسخ وحشیانه رژیم‌صهیونیستی، افکار عمومی و دولت‌های اروپایی را به دوقطب متضاد تقسیم کرده است: «همبستگی با فلسطینی‌ها» و «حمایت بی‌قید و شرط از اسرائیل». درحالی‌که راهپمیایی‌های حمایت از فلسطین در خیابان‌های اروپا با وجود برخی ممانعت‌ها ادامه دارد، در پارلمان‌ها و کابینه‌های اروپایی اوضاع تا حد بسیار زیادی متفاوت است. این تقابل البته قربانیان دانه‌درشتی نیز داشته است. یکی از آنها «سوئلا براورمن» وزیر کشور بریتانیا بود. او در تایمز بریتانیا مقاله‌ای نوشت که منجر به برکناری‌اش شد. براورمن پلیس متروپلیتن را به دلیل نرمش با عناصر رادیکال در تظاهرات طرفدار فلسطین، مورد انتقاد قرار داد. او که مدت‌هاست به اظهارات جنجالی برای امنیت ملی یا پلیس شهرت داشته است، این تظاهرات را «راهپیمایی‌های نفرت» و «اوباش» نامید. وزیر کشور بریتانیا پلیس را به اعمال «استاندارد دوگانه» در راهپیمایی‌ها، به‌ویژه راهپیمایی‌های طرفدار فلسطین متهم کرده بود. این انتقادات فشار بر ریشی سوناک، نخست‌وزیر انگلیس برای انجام اقدامی در این زمینه را افزایش داد. او پس از انتشار این مقاله گفته بود این مطلب به تایید نهایی دفتر نخست‌وزیری نرسیده و محتوای آن در دست بررسی است. این بررسی‌ها با فشارحزب کارگر، حزب لیبرال دموکرات و جمعی از نمایندگان حزب محافظه‌کار، درنهایت به وزارت براورمن پایان داد.
برکناری وزیر انگلیسی به دنبال فشار افکار عمومی رخ داده است. مردم انگلیس از کشتار 11 هزار فلسطینی خشمگینند. از میان سه حزب اصلی انگلیس، رای‌دهندگان دو حزب کارگر و لیبرال‌دموکرات تمایل بیشتری به فلسطین دارند تا اسرائیل. در میان جوانان 18 تا 24 سال انگلیسی نیز نزدیک 40 درصد طرفدار فلسطین و 11 درصد طرفدار اسرائیل هستند. گفته می‌شود برکناری وزیر کشور در چهارچوب تغییرات گسترده در کابینه صورت گرفته است اما در برکناری براورمن به دلیل ضدیت با حامیان فلسطین، تردیدی وجود ندارد. بی‌بی‌سی دیروز در این خصوص نوشت: «برکناری خانم براورمن به دنبال انتقادهای اخیر از او و به‌ویژه در پی انتشار مقاله‌ای صورت گرفت که در آن پلیس لندن را متهم کرده بود که در مدیریت تظاهرات طرفداران فلسطینی‌ها، از آنها جانبداری می‌کند.» این یک درس بزرگ است. برکناری وزیر کشوری دولتی که از سرسخت‌ترین حامیان اسرائیل بود. این حمایت به اندازه‌ای است که «جیمز کلورلی» وزیرخارجه انگلیس نخستین مقام عالی‌رتبه دولتی بود که پس از حمله 7 اکتبر، به تل‌آویو سفر کرد؛ یک روز زودتر از آنتونی بلینکن وزیرخارجه یهودی آمریکا به‌عنوان دومین مقام بلندپایه. جالب آنکه کلورلی، جایگزین براورمن شده و «دیوید کامرون» سیاستمدار مشهور انگلیسی به وزارت خارجه رسیده است. کامرون از سال 2010 تا 2016 نخست‌وزیر انگلیس بود. بازگشت نخست‌وزیر به کابینه پدیده‌ای نادر است. در انگلیس طی یک قرن اخیر، این دومین نمونه به حساب می‌آید. قرار گرفتن یک نخست‌وزیر سابق در مقام وزارت خارجه می‌تواند نشانه‌ای از پیچیدگی اوضاع باشد. به‌طور خلاصه: وزیرکشور ضدفلسطینی اخراج شده، وزیرخارجه که با سرعت عملش به نمادی تبدیل شده بود جابه‌جا شده و برای رفع پیچیدگی‌ها، نخست‌وزیر اسبق به وزارت خارجه رسیده است.
نخستین روزهای آغاز جنگ در فلسطین، اروپا دوران «ماه عسل» حمایت خود از اسرائیل را می‌گذراند. بناهای تاریخی و ساختمان‌های دولتی در سراسر اروپا به نشانه همبستگی با اسرائیل به رنگ آبی و سفید -رنگ‌های پرچم اسرائیل- روشن شدند. در اعتراضات 14 اکتبر لندن، پلیس انگلیس هزار پلیس در محل برگزاری مستقر کرده بود. هشدارها به این شکل بود: «هر کسی که پرچمی در حمایت از حماس یا هر سازمان تروریستی ممنوع دیگر داشته باشد، دستگیر خواهد شد.» 15 نفر به دنبال این هشدار دستگیر شدند. در فرانسه، جرالد دارونین، وزیر کشور فرانسه اعلام کرد «تظاهرات طرفدار فلسطین باید ممنوع شود، زیرا احتمالا نظم عمومی را برهم می‌زند.» به گفته رویترز فرانسه از 7 اکتبر 9 تظاهرات را ممنوع کرده و 752 جریمه و 43 بازداشت را از 12 اکتبر اعمال کرده است. در آلمان وضعیت بدتر از این دو کشور بود. این کشور که با توجه به جمعیت و ثروت خود، بیشترین جمعیت مهاجران را در خود دارد، فلسطینی‌ها را به امنیتی‌ترین شکل ممکن محدود کرد. اوضاع در مجارستان و اتریش وخیم‌تر از آلمان بود. این دو از هرگونه اعتراضات طرفداران فلسطین جلوگیری کرده‌اند؛ آلمان و اتریش بیشتر تحت فشار «اتهام یهودی‌ستیزی» که این دو کشور از زمان جنگ جهانی با آن درگیرند و مجارستان به دلیل کنترل سنگین «ملی‌گرایان افراطی» که گروهی هستند که با رژیم‌صهیونیستی که ادعا می‌کند کشوری مبتنی‌بر نژاد و ملیت است، احساس همدردی دارند.
این ماه عسل کوتاه بود. تلفات بالای رژیم‌صهیونیستی در روز نخست جنگ احساسات را به نفع تل‌آویو می‌کرد. ادامه جنگ و کشتار ساکنان غزه، مسیر احساسات را برعکس کرد. در این شرایط، سرکوب طرفداران فلسطین سخت شد و دولت‌های اروپایی زیر تیغ انتقاد رفتند. آنها که حمله روسیه به اوکراین را محکوم می‌کردند، حالا حامی حمله رژیم‌صهیونیستی به غزه شده بودند. نه حمایت از اسرائیل دیگر آسان بود و نه بازداشت حامیان فلسطین. «ماریا لوئیزا فانتاپی» و «ناتالی توچی» در سایت اسپکتیتور مواجهه اروپا با جنگ را «گیج کننده» خوانده و از «شلیک اروپا به پای خود» به دلیل «غیبت اروپا برای خاموش کردن آتش جنگ»، «شکننده جلوه دادن جبهه متحد سیاست خارجی درباره تهاجم روسیه به اوکراین با بالاگرفتن اختلافات بر سر خاورمیانه» و «از بین رفتن اعتبار اروپا در بخش‌های بزرگی از جهان به دلیل حمایت همه‌جانبه دولت‌ها و نهادهای اروپایی از اسرائیل» نوشتند. به اعتقاد آنها «یورش نظامی اسرائیل به کشتار، خلع ید و تخریب غیرقابل توصیف منازل فلسطینی‌ها ترجمه می‌شود و هنجارهای حقوق بین‌الملل را نقض می‌کند که اروپا می‌خواست در محکوم کردن تجاوز روسیه به اوکراین از آنها حمایت کند. درنتیجه، با خوشحالی روسیه و چین، ادعاهای اروپا برای قرار گرفتن در سمت راست تاریخ و قوانین بین‌الملل اکنون در چشم کشورهای جنوب جهانی به طرز دردناکی توخالی و ریاکارانه به نظر می‌رسد.»
برای خواندن متن کامل گزارش، اینجا را بخوانید.