فرهیختگان: تا پیش از جنگ ساکنان غزه از 24 ساعت شبانه روز، بین چهار تا شش ساعت برق داشتند. این مقدار شاید برای شارژ گوشی‌های موبایل کافی بود اما برای «یخچال» که باید بی‌وقفه کار کند نه. در فقدان امکان استفاده موثر از یخچال به‌عنوان اصلی‌ترین نگهدارنده خرد مواد غذایی، ساکنان نوار غزه قادر به انبار و برنامه‌ریزی بلندمدت غذایی نبودند. این وضعیت برای نهادهای دولتی غزه نیز تقریبا مشابه بود زیرا سردخانه بزرگی وجود نداشت. کمبود برق باعث شده بود تا غزه نیازمند واردات روزانه باشد. این پدیده در کنار اعمال محدودیت شدید بر واردات به این منطقه باعث شده تل‌آویو نبض جریان غذایی غزه را در دست داشته باشد. رژیم در جریان جنگ اخیر، باعث شده زندگی در غزه که پیش از جنگ نیز غیرقابل تحمل بود، دیگر قابل وصف نباشد. صهیونیست‌ها برای تنبیه غزه روزانه اجازه واردات 500 کامیون کالا را به آنها می‌دادند اما در طول 26 روز جنگ به جای 13 هزار کامیون، تنها 20 کامیون امکان ورود به غزه را داشته است. در کنار توقف واردات و محاصره کامل، نوار غزه با دو عامل تشدید‌کننده دیگر درخصوص سوخت، غذا و دارو مواجه است. صهیونیست‌ها دست به بمباران انبارها و مراکز خرید می‌زنند تا مواد غذایی باقی‌مانده از بین برود و همزمان به دلیل جنگ تعداد زخمی‌ها و به تبع آن نیاز به دارو افزایش یافته است. این پدیده‌ها در کنار محاصره، دیگر لبه‌های قیچی فشار علیه غزه هستند.
دفتر رسانه‌ای دولتی در نوار غزه روز چهارم آبان اعلام کرده بود جنگنده‌های دشمن از 7 اکتبر، 10 نانوایی را بمباران و به‌طور کامل ویران کرده‌اند. صهیونیست‌ها در روز سوم آبان تنها نانوایی در اردوگاه المغازی را بمباران کردند تا 22 هزار ساکن این منطقه نانی برای تداوم حیات نداشته باشند. همچنین از دو میلیون و 200 هزار ساکن نوار غزه تاکنون هشت هزار و 306 نفر به شهادت رسیده‌اند، 21 هزار و 48 نفر زخمی شده و یک هزار و 870 نفر دیگر مفقودند. همزمان با این شرایط، ارتش رژیم‌صهیونیستی با همراهی پنج هزار نظامی آمریکایی حمله زمینی علیه غزه را آغاز کرده و انگلیس به همراه آلمان وظیفه تامین تدارکات شهرک‌نشینان صهیونیست در پناهگاه‌ها را برعهده دارند. جدا از این دو، غرب دو کانال ویژه امنیت غذایی و انرژی را برای صهیونیست‌ها ایجاد کرده است؛ امنیت غذایی را استرالیا تامین می‌کند و امنیت انرژی را جمهوری آذربایجان.
در برابر جنایات صهیونیست‌ها، مقاومت اسلامی در غزه نیز حملات موشکی خود را به سرزمین‌های اشغالی ادامه می‌دهد. منابع عبری‌زبان اعلام کردند که در حمله موشکی اخیر قسام چند موشک مستقیما به تل‌آویو، ریشون لتسیون، بات‌یام و بلماخیم اصابت کرده است. رادیو ارتش رژیم‌صهیونیستی نیز اعلام کرد که موج حمله راکتی اخیر به اسدود، شدیدترین حمله به این شهر از آغاز جنگ بوده و حداقل صدای ۲۰ انفجار در این شهر شنیده شده است. با توجه به تداوم جنایات رژیم‌صهیونیستی، روز گذشته رهبر معظم انقلاب ضمن تاکید بر لزوم بسیج دنیای اسلام و ضرورت پافشاری دولت‌های اسلامی بر قطع فوری جنایات و بمباران‌ها در غزه، از این دولت‌ها خواستند راه صدور نفت و ارزاق به رژیم‌صهیونیستی را مسدود و با آن رژیم همکاری اقتصادی نکنند و در همه مجامع جهانی، صریح، بدون لکنت و دوپهلوگویی و با صدای بلند جنایات و فجایع رژیم غاصب را محکوم کنند. در این گزارش به بررسی دو موضوع امنیت انرژی و امنیت غذایی رژیم‌صهیونیستی در جنگ اخیر پرداخته شده است.
جهان اسلام بزرگ‌ترین تامین‌کننده نفت تل‌آویو است. این مساله را گزارش روز پنجشنبه هفته گذشته(4 آبان، 26 اکتبر) خبرگزاری بلومبرگ برملا ساخت. این گزارش که با عنوان«اسرائیل نفت خود را از کجا تامین می‌کند؟» منتشر شده، گزارش می‌کند قزاقستان و آذربایجان رتبه‌های اول و دوم را در سبد تامین‌کنندگان نفت رژیم در اختیار دارند. این گزارش نشان می‌دهد آستانه و باکو مجموع 60 درصد نفت تل‌آویو را تامین می‌کنند. رژیم‌صهیونیستی روزانه به 220 هزار بشکه نفت نیاز دارد. از این میزان 90 هزار بشکه را قزاقستان و 40 هزار بشکه را آذربایجان تامین می‌کند. دو هفته پیش محموله یک میلیون بشکه‌ای آذربایجان از خط لوله «باکو- جیحان» به مقصد بندر ایلات بارگیری شده است. طبق داده‌های منتشرشده در سال 2021، اسرائیل 1.36 میلیارد دلار نفت خام وارد کرد و به پنجاهمین واردکننده بزرگ نفت خام در جهان تبدیل شد. در همان سال نفت خام نهمین کالای وارداتی اسرائیل بود. اسرائیل نفت خام را عمدتا از آذربایجان (888 میلیون دلار)، ایالات‌متحده (197 میلیون دلار)، برزیل (134 میلیون دلار)، نیجریه (86.7 میلیون دلار) و آنگولا (57.9 میلیون دلار) وارد کرده است. تامین انرژی از دو کشور قزاقستان و آذربایجان دو مزیت برای صهیونیست‌ها دارد؛ «فاصله جغرافیایی» و «واردات بالا از تل‌آویو». باکو جزء اصلی‌ترین وارد‌کنندگان سلاح از تل‌آویو بوده و سالانه 13 درصد صادرات تسلیحاتی رژیم را خریداری می‌کند. این دو کشور همچنین نسبت به دیگر تامین‌کنندگان انرژی فاصله کمتری با فلسطین اشغالی داشته و از زیرساخت‌های انتقال انرژی مناسبی بهره می‌برند. کلید اصلی انتقال نفت این دو کشور به فلسطین اشغالی خط لوله «باکو-جیحان» است؛ خط لوله‌ای که از باکو شروع شده و با عبور از گرجستان به بندر جیحان در جنوب ترکیه می‌رسد. نفت منتقل‌شده به بندر جیحان توسط نفتکش‌ها بارگیری شده و به مقاصد صادراتی مانند فلسطین اشغالی می‌روند. قزاقستان هم که کشوری محصور در خشکی است و راهی به دریاهای آزاد ندارد نفت خود را از طریق دریای خزر و با استفاده از نفتکش به بندر باکو منتقل کرده و این‌گونه به خط لوله باکو-جیحان متصل می‌شود. غرب آفریقا حوزه مهم تامین نفت رژیم است. گابن با صادرات 40 هزار بشکه نفت اصلی‌ترین صادرکننده این منطقه به فلسطین اشغالی به حساب می‌آید. برزیل با 20 هزار بشکه و مصر با 10 هزار بشکه دیگر تامین‌کنندگان نفت رژیم هستند. در بین تامین‌کنندگان انرژی رژیم، قاهره به دلیل مرز مشترک با فلسطین اشغالی قادر به صادرات زمینی نفت به رژیم است.
برای خواندن متن کامل گزارش، اینجا را بخوانید.