من به خویشتن نمی‌اندیشم
به گلوله‌هایی که روی سینه‌هایم سرخ شده‌اند
به بمب‌هایی که تکه‌تکه‌ام می‌کنند
به آتشی که به جانم افتاده است نمی‌اندیشم
به دخترانی می‌اندیشم که بوسه‌هایشان خشکیده است
به کودکانی که دستهایشان خالی است
این خانه تو نیست
خانه‌ای که ویرانش کردی
همه فکر می‌کنند تنها سینه‌های ما
جای گلوله‌های شماست
همه فکر می‌کنند این کشتزارهای سیاه
خانه ماست
و به این قضیه باور دارند
همه باور دارند.