پیمان اسدیان، خبرنگار: نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی در‌حالی در هانگژو چین به پایان رسید که ورزش کشورمان از نظر آماری در وضعیت نزولی قرار گرفت. پس از ثبات نسبی ورزش ایران در 13 سال گذشته در سه دوره بازی‌های آسایی گوانگژو 2010، اینچئون 2014 و جاکارتا 2018 که به ترتیب 20، 21 و 20 نشان طلا از بازی‌های آسیایی را به خود اختصاص داد، حالا با کاهشی حدودا 35 درصدی در بازی‌های آسیایی هانگژو، تنها 13 مدال طلا گرفتیم و نسبت به دوره گذشته در جاکارتا نیز یک پله در جدول رده‌بندی مدالی سقوط کرده‌ایم. البته روند نزولی و کاهش تعداد مدال طلا و ناکامی برخی رشته‌ها در این دوره از بازی‌ها با عملکرد خوب و خیره‌کننده تعدادی از رشته‌هایی که کمتر روی آنها حساب می‌شد، کمرنگ‌تر شد؛ چراکه شیرینی مدال طلای شطرنج که برای نخستین‌بار با عملکرد فوق‌العاده نمایندگان ایران به‌دست آمد، مدال نقره تاریخی در ژیمناستیک که بر گردن مهدی الفتی آویخته شد یا نشان‌های برنز تنیس روی میز دونفره و دوچرخه‌سواری کوهستان که توسط برادران عالمیان و فرانک پرتوآذر به‌دست آمد، بی‌شک ورزش ایران را به آینده برخی از رشته‌هایی که تاکنون در آنها مدال نداشته یا در سلطه دیگر کشورها بوده، امیدوار می‌کند. ورزش ما به‌طور سنتی در ادوار مختلف بازی‌های آسیایی روی رشته‌هایی همچون کشتی، وزنه‌برداری، کاراته، ووشو و تکواندو حساب می‌کرده و معمولا از این رشته‌ها نیز مدال‌های خوبی نصیب ورزش کشورمان شده است، اما همواره در کسب مدال از رشته‌های پرمدالی مانند دو‌ومیدانی، قایقرانی، تیر‌اندازی، شنا و ژیمناستیک سهم اندکی داشتیم و همین موضوع ما را به حضور در رده‌های پنجم تا دهم جدول توزیع مدال‌ها عادت داده است. قطعا برنامه‌ریزی برای موفقیت در رشته‌های پر مدال کار یک روز و دو روز نیست، بلکه اگر بر فرض مسئولان ورزش همین امروز اراده و برنامه‌ریزی برای مدال‌آوری در ورزش‌های پر مدال را انجام دهند شاید سایه‌هایی از موفقیت در این مسیر را بتوان در بازی‌های آسیایی سال 2034 در عربستان مشاهده کرد؛ چراکه برنامه‌ریزی برای استعدادیابی، پرورش و به ثمر رساندن ورزشکاران نخبه و مدال‌آور در این رشته‌ها و همچنین ایجاد زیرساخت‌های لازم برای دستیابی به این اهداف شاید یک دهه به طول بینجامد، کاری که اگر ما یک‌دهه قبل آن را آغاز می‌کردیم همین امسال در هانگژو بخشی از ثمرات آن را به‌چشم می‌دیدم و لذت می‌بردیم. شکست نسبی ورزش ایران در بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو را نمی‌توان به نام این وزیر و آن مدیر یا رئیس فدراسیون ثبت کرد؛ چراکه سال‌هاست با وجود خواست مردم، گوشزد رسانه‌ها و حتی صحبت‌های زیبای مدیران و وزرای ورزش کشور در مصاحبه‌ها، عملا اراده‌ای برای برخورداری بیشتر ورزش ایران از مدال‌های آسیایی و المپیک دیده نمی‌شود و این تصور در ذهن به‌وجود می‌آید که مدیران ورزش ایران، سال‌هاست به همین میزان مدال قانع هستند و شاید توان خطر‌پذیری برای تغییر این الگوی سنتی کسب مدال را نداشته باشند. به‌نظر می‌رسد در‌حال‌حاضر ورزش ایران به مدیران شجاع و خطر‌پذیری نیاز دارد تا ورزش کشور را در مسیر جدید مدال‌آوری و کسب افتخار در رشته‌هایی قرار دهد که تاکنون به آنها کم‌توجهی شده و اتفاقا همین رشته‌ها جایگاه ورزش ما را در آسیا و جهان ارتقا خواهند داد. پذیرش شکست و پنهان نشدن پشت موفقیت‌های گلخانه‌ای ورزش نخستین گام در قرار گرفتن در مسیر پیروزی است. مسیری که حتما دشوار و پر از دست‌انداز خواهد بود، اما چاره‌ای جز گذر از این راه برای پیشرفت ورزش نیست. اگر امروز مدیران ارشد کشور و همچنین مسئولان ورزش برای احیای ورزش ایران در عرصه آسیا و جهان تصمیم بزرگ نگیرند و ریل‌گذاری مسیر ارتقای ورزش انجام نشود، به‌زودی شاهد سبقت کشورهایی همچون هند، چین‌تایپه، ازبکستان، قزاقستان و حتی بحرین از ورزش ایران خواهیم بود، زیرا آنها از آنچه ما تصور می‌کنیم سرعت بیشتری دارند و با این وجود جایگاه چهارمی ما در جدول مدالی ادوار بازی‌های آسیایی نیز دوام چندانی نخواهد داشت.