هدی واحدی، معاون دانشجویی علامه طباطبایی درباره وضعیت تغذیه دانشجویی دانشگاه در آستانه آغاز سال تحصیلی بیان کرد: «مقدمات این موضوع و هر چیزی که ممکن است، مانند قرارداد پیمانکار و خرید وسایل و... تمهید شده است. تمام تلاش ما این است که با حفظ وضعیت کیفی غذای دانشگاه‌، اگر شرایط اجازه دهد به سمت بهبود کیفیت پیش برویم؛ با این حال ملاحظاتی در ارتباط با تغذیه دانشجویی در سراسر دانشگاه‌های کشور وجود دارد که موضوع بسیار مهمی است و آن هم گران تمام شدن غذاهای دانشجویی برای دانشگاه‌ها است و در اشکال مختلف طبخ و توزیع غذا این موضوع وجود دارد. در هر صورت هزینه تمام‌شده غذا هزینه بالایی است و آنچه که دولت اختصاص می‌دهد کفایت نمی‌کند.»
واحدی گفت: «گذشته از این موضوع که یارانه دولتی کفاف می‌دهد یا نه، ما باید به سمت پررنگ‌تر کردن و بیشتر کردن نقش دانشجویان در موضوع تغذیه، حرکت کنیم. یعنی بتوان راه‌هایی را پیدا کرد تا دانشجویان در مسیر طبخ و توزیع غذا حضور داشته باشند. نکته دوم این است که سهم پرداختی دانشجویان ناچیز است و پرداخت 6 هزار تومان مبلغ بسیار اندکی محسوب می‌شود؛ در‌حالی‌که به‌طور متوسط، قیمت تمام‌شده ناهار 70 تا 80 هزار تومان است.»
او با اشاره به اینکه انتظار می‌رود سهم دانشجو و مصرف‌کننده نهایی به 15 الی 20 درصد برسد، عنوان کرد: «این مبالغ می‌تواند در برگشت به سیستم مالی، کمک‌کننده باشد. نکته دیگر اینکه وقتی غذا را به قیمت ناچیز ارائه دهیم، در آن اسراف می‌شود و حتی می‌بینیم که برخی اوقات دانشجو غذا را رزرو می‌کند اما گرفتن آن برای فرد اهمیت ندارد. در موضوع تغذیه باید به سمت پررنگ کردن سهم دانشجویان پیش برویم.»
معاون دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی با تاکید بر اینکه ادامه دادن و مسیر فعلی تقریبا جزء سخت‌ترین و دشوارترین انتخاب‌هاست، توضیح داد: «در حقیقت به قدری قیمت تمام‌شده و تورم بالا رفته که دانشگاه‌ها نمی‌توانند این مسیر را ادامه دهند. امروز اگر بررسی درخصوص دانشگاه‌های بزرگ کشور داشته باشیم، باید عنوان کرد تقریبا تمام دانشگاه‌ها در حوزه تغذیه، بدهکار هستند و این بدهکاری با مبالغ کلان چندده میلیاردی است. چنین مساله‌ای نشان می‌دهد که مسیر فعلی، مسیر معیوبی است و نیاز به باز‌اندیشی و بازبینی دارد و ادامه مسیر دشوار به نظر می‌رسد.»
واحدی افزود: «هرچند می‌بینید دانشگاه‌ها این فشار را تحمل کردند و به صورتی سال گذشته را به اتمام رساندند و سال پیش‌رو را نیز بالاجبار باید پشت سر بگذارند، اما باید به این موضوع دقت کرد که چنین چالشی، به دیگر موضوعات دانشگاه آسیب می‌زند. یعنی به جای اینکه دانشگاه‌ها به‌عنوان مراکز علمی به ماموریت‌های تربیتی خود بپردازد و هزینه‌ها و بودجه‌های خود را در حوزه‌های ماموریتی خود هزینه کنند، ناگزیر هستند تا از بودجه حوزه‌های فرهنگی و پژوهشی و بعضا آموزشی و سایر بخش‌هایی که تناسب بیشتر و مستقیمی با ماموریت‌ها دارند، بزنند و به حوزه رفاهیات اختصاص دهند. اما امور رفاهی اصلا جزء ماموریت‌های دانشگاه‌ها نیست و اقدام اولیه‌ای برای این است که ماموریت‌های پژوهشی و فرهنگی و آموزشی در دانشگاه قرار بگیرد.»
او با اشاره به اینکه دغدغه برخی از روسای دانشگاه‌ها تامین بدهی‌های تغذیه است گفت: «طرح صندوق که روی آن کار می‌شود، درواقع این دو مجموعه به این فکر می‌کنند که چگونه به فضای آموزش عالی کشور کمک کنند تا فضای متعادلی ایجاد شود که هم دانشجویان از خدمات رفاهی بهره‌مند باشند و هم دانشگاه‌ها سهم خود را به اندازه معقولی کاهش دهند و فضای تنفس مالی برای دانشگاه‌ها ایجاد شود که به ماموریت‌های خود بیشتر فکر کنند. تا پخته شدن و نهایی شدن این طرح زمان لازم است و چندماهی باید به بحث گفت‌وگو و نقد گذاشته شود و گریزی از این طرح نیست و باید به این سمت رفت.»
معاون دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی درخصوص سلف‌های مکمل و ایجاد آن در دانشگاه افزود: «ما متاسفانه از آن دست دانشگاه‌هایی هستیم که سلف مکمل نداشتیم و از گذشته هیچ‌گاه چنین چیزی مطرح نبوده است. البته اخیرا ما وارد رایزنی با مجموعه‌ای‌ خصوصی شده‌ایم که علاقه‌مند است در دانشگاه رستورانی را بسازد و تجهیز کند. مقدمات این موضوع را پیش برده‌ایم اما جزئیاتی در بندهای مختلف قرارداد وجود دارد که باید آن را نهایی کنیم و طبیعتا تا به سرانجام رسیدن این موضوع سال پیش‌رو و ترم ابتدایی را قطعا بدون داشتن چنین رستورانی به پایان خواهیم رساند؛ هرچند شاید در سال 1403 بتوانیم این رستوران را به بهره‌برداری برسانیم که حق انتخاب دانشجو را نیز افزایش می‌دهد.»
واحدی درخصوص نحوه تامین مالی و گردش رستوران یا سلف مکمل بیان کرد: «رستوران مکمل با شکل BOT که ساخت و تجهیز آن توسط بخش خصوصی انجام می‌شود و بعد از دوره چندساله‌ای که عملا هزینه‌های بهره‌برداری آن تامین می‌شود، می‌تواند برای هر دو طرف سود داشته باشد. به عبارت دیگر در چنین رستوران‌هایی زمین را دانشگاه در اختیار پیمانکار قرار می‌دهد. از طرف دیگر دانشگاه طبق فرمولی به دانشجو یارانه می‌دهد و دانشجو می‌تواند با این یارانه بدون پرداخت ریالی غذا بخورد. این در واقع بستری را فراهم می‌کند که از هر نظر و زاویه‌ای که به آن نگاه شود، بسیار خوب خواهد بود.» او با اشاره به اینکه در تامین مالی اصل موضوع این است که تغذیه دانشجویی سرجای خود قرار بگیرد، گفت: «اینکه متولی آن صندوق باشد یا خود دانشگاه‌ها تفاوتی ندارد اما این تقاضای صندوق نشان از مشکلی دارد. این مشکل نیز در عمل به این صورت است که در دانشگاه‌ها، تقریبا تمام دانشگاه‌های کشور، اولویت‌هایی در پرداخت ماهانه وجود دارد. از جمله حقوق و دستمزد که بعد از پرداخت این سهم، مقدار ناچیزی از بودجه باقی می‌ماند چراکه 94 درصد صرف حقوق می‌شود و مابقی آن باید در حوزه رفاهیات، حوزه‌های فرهنگی و مسائل پژوهشی و حق‌التدریس اساتید هزینه شود که عملا بستر گسترده‌ای برای درصد باقی‌مانده خواهد بود.»
معاون دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی اظهار داشت: «درنتیجه مسئولان دانشگاه‌ها ناگزیر هستند اولویت‌بندی کنند که همین باعث ناترازی‌های مالی می‌شود و‌ زمانی ممکن است تغذیه دانشجویی مهجور بماند. به همین خاطر به نظر می‌رسد اگر ردیف بودجه تغذیه دانشجویی، استقلالی داشته باشد و در اختیار نهادی مانند صندوق قرار بگیرد که براساس قائده‌ای توزیع کند، وضعیت بهتر می‌شود. حتی می‌توان بودجه را به صورتی تخصیص دهند که اجازه هزینه‌کرد آن در سایر زمینه‌ها فراهم نباشد.»
واحدی خاطرنشان کرد: «البته ما معاونان دانشجویی به این علاقه‌مند هستیم که دولت اجازه دهد تا حسابی را معاونت‌های دانشجویی با نظارت ریاست دانشگاه و بخش مالی داشته باشد، تا از این طریق یارانه‌ها و بودجه‌های حوزه رفاهی به این حساب بیاید و در این حوزه هزینه شود. البته این پیشنهادی بود که وزیر وقت در سال 97 داد اما به تصویب نرسید و پیشنهاد صندوق نیز در این راستا است؛ چراکه بودجه‌های رفاهی در جای خودش تخصیص داده نمی‌شود.»