میلاد جلیل زاده، خبرنگار گروه فرهنگ: چه بسیار فیلم‌هایی که در یک دوره توقیف شدند و در دوره‌ای دیگر شاید به فاصله چند سال از موضع همان جریانی که توقیف‌شان کرده بود مورد تحسین قرار گرفتند. «مارمولک» کمال تبریزی را به یاد داریم که در دوره خودش توقیف شد اما پس از سال‌ها به دلیل نوع پرداختش به مسائل جامعه روحانیت، مورد تحسین قرار گرفت یا «به رنگ ارغوان» را از خاطر نبرده‌ایم که وزیر اطلاعات مستقیما ورود کرد و باعث توقیفش شد و بعد از ۵ سال همان فیلم را به فجر آوردند، جایزه‌باران کردند و بعد بارها و بارها از تلویزیون پخش شد. از این مثال‌های عجیب، فراوان می‌توان آورد و در مقابل مواردی را می‌توان مورد اشاره قرار داد که بعضی از فیلم‌ها کاملا از چهارچوب و قواعد ممیزی بیرون زده و منتشر شده‌اند. یکی از بحران‌هایی که فیلم‌های توقیفی برای وزارت ارشاد و سازمان سینمایی ایجاد می‌کنند، قهرمان‌سازی از تولیدکنندگان‌شان است. به‌طور پیش‌فرض در ذهن خیلی از مخاطبان چنین نقش بسته که هر فیلمی اگر توقیف شد، لابد با جسارت و شهامت حرفی را زده که حق است و چیزی را نمایش داده که واقعیتی کتمان‌شده به حساب می‌آید. از آن سو فیلمسازان هم عمدتا فکر می‌کنند هر فیلمی که ساختند، اگر تجاری است، بالای ۳ تا ۵ میلیون مخاطب دارد و اگر هنری یا اجتماعی است اثری دوران‌ساز خواهد بود که بر بلندترین سکوی افتخار در تاریخ هنر جهان می‌ایستد. حالا اگر بیایند و فیلم‌شان را توقیف کنند به هر دلیلی، درست یا غلط، باعث خواهد شد فیلمساز در توهم خود به سر ببرد و فکر کند موفق‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران در نطفه خفه شده است.
برای خواندن متن کامل گزارش اینجا را بخوانید.