متن پیش رو ارائه مجید نیلی‌احمدآبادی، عضو هیات‌علمی دانشکده برق و کامپیوتر دانشگاه تهران است که چندی پیش در همایش چشم‌انداز مسیر شغلی هوش‌مصنوعی در ایران و جهان ایراد شده است.
درباره به کار بستن هوش‌مصنوعی در مسیر حرفه‌ای صنعت و کشور خودمان صحبت خواهم کرد. در ابتدا باید برگردیم و بررسی کنیم که نسل قبلی ما چه مسیری را طی کرده‌اند تا ما به‌عنوان یک انسان به اینجا برسیم. در گذشته انسان‌ها به‌واسطه مشاهده تغییراتی که در دنیای خود ایجاد می‌کردند به یادگیری می‌پرداختند، موجودات زنده خصوصا انسان‌ها جنس‌های مختلف یادگیری را تجربه می‌کردند. به‌عنوان مثال Interactive learning (یادگیری تعاملی) و Observational learning (یادگیری بصری) داشتند. ما انسان‌ها به‌واسطه قدرت‌مان برای اینکه بتوانیم در دنیا تغییری ایجاد کنیم و نتیجه تغییر را ببینیم توانستیم بقا خودمان را تضمین کنیم، ابزارساز شویم و محیط‌های مختلف را تحت کنترل خودمان قرار بدهیم. ما اقدامات مثبت و هم زیادی داشتیم، اما به نظر می‌آید که فعالیت‌های مثبت شگفت‌انگیزتر بوده که نتیجه‌اش Interaction (اثر متقابل) است.
ما در برقراری ارتباط با جهان اطراف‌مان چند المان داریم؛ یکی از این المان‌ها سنسور سیستم بسیار متنوع انسان‌هاست. گوش، چشم، زبان، پوست، فشار و...، از طرف دیگر دارای Processing and memory(پردازش و حافظه) هستیم که نسبت به پیچیدگی دنیای بیرونی ما به‌شدت محدود است، پس به‌واسطه پیچیدگی جهان اطراف، سنسور سیستم ما حجم بزرگی از اطلاعات را به ما می‌رساند...ادامه مطلب