مریم فضائلی، خبرنگار گروه فرهنگ:قرآن‌سوزی که در 7 تیرماه 1402 به دست فردی با نام سلوان مومیکا در سوئد رخ داد، باعث اعتراض مسلمانان سراسر جهان شد. این اولین باری نیست که به ساحت مقدس قرآن توهین می‌شود اما این بار خشم و اعتراضی که به این حرکت صورت گرفته است، عرصه گسترده‌تری دارد. جدا از آنکه «قرآن» کتاب یک دین با جمعیتی بیش از یک میلیارد و نیمی است، توهین کردن به هر دین و عقیده‌ای نهی شده است. در آیه 108 سوره انعام خداوند به مومنان می‌فرماید: «و (شما مومنان) به آنچه مشرکان غیر از خدا می‌خوانند دشنام ندهید تا مبادا آنها از روی ظلم و جهالت خدا را دشنام دهند. این چنین ما عمل هر قومی را در نظرشان زینت داده‌ایم، سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و خدا آنان را به کردارشان آگاه می‌گرداند.» این مسلکی است که در کتاب قرآن به مسلمانان گفته شد. مسلمانان بدون هیچ مرز، زبان و فرهنگی و بدون در نظر گرفتن اختلافات به این اتفاق واکنش نشان دادند و خواستار برخورد شدند. این اتفاق سبب شد که «اتحاد» در بین مسلمانان دوباره زنده شود و این بار با روشی خلاقانه، زبانی متفاوت و با تعداد بیشتری به جهانیان، دین اسلام را معرفی کنند.
در ایران، بعد از این اتفاق، رهبر انقلاب طی بیانیه‌ای این حادثه را تلخ، توطئه‌آمیز و خطرآفرین خواندند. در ادامه دیگر مراجع دینی، سازمان‌ها و نهادهای فرهنگی و... درباره این موضوع واکنش داشتند و همه این عمل را قبیح دانستند. مردم بعد از نماز جمعه و در مقابل سفارت سوئد در تهران با سردادن شعار خواستار اخراج سفیر سوئد در ایران شدند. در پی اعتراض‌ها که در ایام محرم به‌شدت پررنگ‌تر شد، مردم در هیات‌ها، سخنرانان در بالای منبرها و مداحان با خواندن برای قرآن این اتفاق را به‌شدت نهی و اعتراض خود را این‌گونه نشان دادند.
مهدی رسولی در هیات زنجان، با قرآن به دست گرفتن و بر سر گذاشتن این نوحه را همراه با عزاداران خواند:
هر‌آنکه توهین می‌کند به قرآن / بترسد از فریاد هر مسلمان
به قول تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهبٍ وَتَبَّ / بترسد از این خشم و این غضب...ادامه مطلب