از احمدرضا احمدی که با وجود دردها و زخم‌ها برای بزرگترها و کودکان عاشقانه نوشت، شعری از خودش برای گفتن از او کفایت می‌کند: چه رنجی است/خوابیدن زیر آسمانی/که نه ابر دارد نه باران/از هراس از کلمات/ هر شب خواب‌های آشفته می‌بینیم/ به این جهان آمده‌ایم/ که تماشا کنیم