عاطفه جعفری، خبرنگار گروه فرهنگ:در دوره اخیر مجلس شورای اسلامی وظایف کمیسیون فرهنگی سنگین‌تر از بسیاری دوره‌های دیگر بود اما هیچ اثری از نمایندگان عضو این کمیسیون در مصب‌های حساس و مقاطع سرنوشت‌ساز دیده نشد. همان روز اولی که نمایندگان وارد مجلس شدند، معلوم شد که موضوع فرهنگ نزد آنها چقدر مظلوم است. به جز تعداد محدودی که با میل خودشان به کمیسیون فرهنگی آمدند، الباقی به این دلیل فرهنگی شدند که در کمیسیون‌های دیگر جا نبود. این چیزی نیست که تفسیر ناظران طعنه‌زن و تعبیر کنایه‌آمیز منتقدان باشد؛ همان چیزی است که از زبان یکی از نماینده‌ها شنیده شد وقتی از او پرسیدیم آخرین فیلمی که دیدی و آخرین کتابی که خواندی چه بود.
در این ایام کرونا را داشتیم که تمام اقتصاد هنر را به چالش کشید و بسیاری از آدم‌های آبرودار و محترم و مفید را به وضع بدی انداخت، خیلی از زیرساخت‌ها را سست کرد یا حتی تا مرز فروپاشی برد. کمیسیون فرهنگی مجلس در این مدت کجا بود؟ اوضاع فرهنگی کشور در پیچ مهمی که دولت داشت عوض می‌شد، نیازمند تدبیر و برنامه‌ریزی دلسوزانه بود اما مجلسیان نه‌تنها در این راه گام نگذاشتند، بلکه بعد از مدت‌ها دوری و بی‌محلی به فرهنگ، یادشان افتاد که در هیبت تندروترین دلواپسان بیایند و باد زیر شعله سوءتفاهم‌ها بیندازند. برنامه وزیر ارشاد جدید که منتشر شد کلی از این سو و آن سو مورد هجمه قرار گرفت که چرا اینقدر تند و بدون مسامحه است. تعارف را اگر کنار بگذاریم، همه این را به‌صورت دو فاکتور و غیررسمی می‌دانستند که لحن آن برنامه برای اینکه مجلس ایرادی نگیرد چنین تنظیم شده است. واقعا چرا باید چنین می‌شد؟ چرا لحنی که مجلس می‌پسندید با آنچه که حداقل از رضایتمندی را بین اهالی هنر و فرهنگ ایجاد می‌کرد، اینقدر باید فاصله می‌داشت و محل تناقض می‌بود؟ کمیسیون فرهنگی در این میان چه‌کاره بود؟ چه پلی بین هنرمندان با بدنه مجلس زد و چطور اعضای این کمیسیون، باقی همکاران‌شان در مجلس را توجیه کردند تا منطقی‌تر بیندیشند و توقعی معقول از فضای فرهنگی داشته باشند؟ ....

متن کامل را اینجا بخوانید.