میلاد جلیل زاده، خبرنگار گروه فرهنگ:جشن بزرگ غدیر امسال هم مثل سال قبل باشکوه بود. اینجا جایی نیست که بشود گفت حکومت با اتوبوس از جاهای دیگر آدم آورده تا جمعیت را زیاد کند. نه امکان چنین کاری وجود داشت نه حجم جمعیت طوری بود که بشود با اتوبوس و امثال آن فراهمش کرد. از طرفی اینها همه تهرانی هستند و تهران یعنی همان شهری که عموما طور دیگری شناخته می‌شود. مگر تهران یک شهر مدرن‌شده نیست که نسبت به سایر نقاط ایران، فاصله بیشتری با سنت‌ها گرفته است؟ مگر عادت جماعت مذهبی بیشتر این نیست که اجتماعات‌شان مربوط به سوگواری باشد؟ مگر اجتماعات مذهبی فراگیر، چه عزا و چه جشن، معمولا در واحدهای محلی کوچک سازماندهی نمی‌شوند؟ خیلی‌ها فکر می‌کنند اگر نسبت‌های فامیلی و علقه‌های محلی نباشد تا افراد را دور هم جمع کند، عزاداری محرم هم به این شکوه و عظمت نمی‌رسید. اما جشن بزرگ غدیر همه را یکجا کنار هم جمع کرده است. خیلی چیزها با نگاه به همین رویداد نسبتا جدید، تعریف تازه‌ای می‌طلبند و خیلی از گزاره‌های کلیشه‌ای اعتبارشان را خواهند باخت. حالا بیایید سوال‌های جدیدتر و البته جدی‌تری از خودمان بپرسیم. چرا تا به حال چیزی شبیه راهپیمایی غدیر نداشتیم؟ آیا موانع این مسیر از جانب آدم‌های سنتی بود یا افراد دارای دیدگاه مدرن؟ کدام گروه این پتانسیل بزرگ و شوق عظیم را در بطن جامعه، با هر جبری مدفون نگه داشته بود و اجازه تولدش را نمی‌داد؟ بدون تردید هم بخشی از کسانی که خودشان را مدافع سنت می‌دانند در این تاخیر سهیم هستند و هم تعدادی از آنها که خود را حامی مدرنیسم می‌دانند. مشکل اصلی از فهم کلیشه‌ای این مفاهیم برمی‌خیزد....
متن کامل را اینجا بخوانید.